Κάθε χρόνο τα ίδια: Η σκηνή του εκθεσιακού κέντρου μετατρέπεται σε αρένα, όπου διασταυρώνουν τα πυρά τους οι εκάστοτε πολιτικοί αρχηγοί και βρίσκουν την ευκαιρία υπουργοί, δημόσιοι οργανισμοί και ΔΕΚΟ να στήνουν περίπτερα, διαλαλώντας μια πραμάτεια που δεν έχουν.

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Και όμως, η φιλοσοφία της ΔΕΘ είναι διαφορετική ή, τουλάχιστον, ήταν κάποτε. Την εκφράζει θαυμάσια μια γεωπόνος από τη Θεσσαλονίκη, η Ειρήνη Βακαλοπούλου, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως «παιδί της ΔΕΘ» και μοιράζεται τις υπέροχες αναμνήσεις της από τότε που ο πατέρας της, Ευάγγελος Βακαλόπουλος, 90 χρόνων σήμερα, κατασκεύαζε αντλίες και συμμετείχε στις εκθέσεις από το 1960. Αντιγράφουμε το κείμενό της:

«Σαν παιδί επισκεπτόμουν την έκθεση πολλές φορές κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της, γιατί ο μπαμπάς ήταν κάθε μέρα εκεί κι έτσι έζησα τη μαγεία της από μικρή. Σαν έφηβη συμμετείχα στο στήσιμο του περιπτέρου και στην καθημερινή του υποστήριξη. Εβαζα με καμάρι την κάρτα ‘‘ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ’’ που έδιναν σε όλους τους εκθέτες και έμπαινα στην έκθεση μισή ώρα πριν ανοίξουν οι πύλες για το κοινό. Εκείνο το μισάωρο έβλεπα την έκθεση καθαρή και ήσυχη, έτοιμη να υποδεχθεί τον κόσμο. Ενιωθα πως ήταν όλη δική μου. Ηξερα κάθε δρόμο, κάθε περίπτερο, κάθε γραφείο. Με τα χρόνια κατάλαβα πως η ΔΕΘ ήταν ένα ‘‘βήμα’’ για να δείξουν οι επαγγελματίες την παραγωγή τους. Ηταν ένα δεκαπενθήμερο όπου όλοι ξέφευγαν από τη ρουτίνα, συναντούσαν ανθρώπους του σιναφιού τους, ώστε να πάρουν καινούργιες γνώμες και ιδέες και να προχωρήσουν στη δουλειά τους. Ηταν η στιγμή που έβλεπαν την εκτίμηση των πελατών τους που έρχονταν απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας και ένιωθαν την ικανοποίηση να μπαίνουν τα ‘‘ΕΠΩΛΗΘΗ’’ απανωτά στα προϊόντα τους.

Ο πατέρας μου είχε ένα φίλο, τον Τάκη Τσαούσογλου. Είχε χυτήριο και έφτιαχνε καμπάνες. Τις έστηνε κάθε χρόνο απέναντι από τον πύργο του ΟΤΕ. Οταν έκλεινε η έκθεση, εκεί ήταν πάντα η τελευταία μας στάση. Σαν παιδιά, ο κύριος Τάκης μάς άφηνε να χτυπάμε τις καμπάνες χαρούμενα, μα εμένα η στιγμή αυτή μου έφερνε θλίψη γιατί ήξερα πως άλλη μια μέρα είχε τελειώσει κι εγώ είχα πάντα κάτι ακόμη να δω, κάτι ακόμη να κάνω. Εύχομαι να υπάρχουν κι άλλοι Βαγγέληδες και Τάκηδες να φτιάχνουν νέα προϊόντα και η ΔΕΘ να υπάρχει άλλα τόσα χρόνια για να τους υποστηρίζει».

Βαγγέληδες και Τάκηδες υπάρχουν και σήμερα, ασφαλώς. Βρίσκονται κάπου ανάμεσα στις 1.000 εκθεσιακές συμμετοχές που μετρά η φετινή 81η ΔΕΘ. Ωστόσο, το ενδιαφέρον πια στρέφεται αλλού. Στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα που θα μιλήσει για τον «άθλο» της δημοπρασίας για τις τηλεοπτικές άδειες, στη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη που ανεβαίνει για πρώτη φορά ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στα συνδικάτα που παρατάσσονται σε θέση μάχης εναντίον της κυβέρνησης και στα «παραπολιτικά» που θα προκύψουν από την παραμονή τόσων υπουργών και στελεχών στη συμπρωτεύουσα.

Ετσι γίνεται πλέον τα τελευταία, αρκετά χρόνια. Οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει τη ΔΕΘ, η οποία φέτος γιορτάζει 90 χρόνια ζωής, με την τελευταία ομιλία του Κώστα Καραμανλή λίγο πριν η Ελλάδα μπει στα Μνημόνια, με τις υποσχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου ότι λεφτά υπάρχουν. Οι παλαιότεροι ίσως να θυμούνται τη μεγαλειώδη εμφάνιση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974 αμέσως μετά την πτώση της χούντας ή τις θριαμβευτικές εμφανίσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλοι αναπολούν τις παρουσίες του Αντονι Κουίν και της Ρίτα Χέιγουορθ ή τη συναυλία του Γκίλαν το ’80.

Αλλά καμία από όλες αυτές τις προσωπικότητες, κανένα από αυτά τα γεγονότα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο ραδιόφωνο παγκοσμίου λήψης που παρουσιάστηκε το 1935, το πρώτο κοτόπουλο που ψήθηκε με ηλιακή ενέργεια το 1957, το πρώτο πλυντήριο που έπλενε χωρίς νερό το 1960, τις πρώτες αυτόματες τηλεφωνικές συσκευές του ΟΤΕ το ’64, τα κλιματιστικά της ΙΖΟΛΑ και τα ψυγεία της ΕΣΚΙΜΟ, αλλά και την πρώτη έγχρωμη τηλεόραση το 1970. Δεν μπορούμε τέλος να μη μνημονεύσουμε, δεδομένης της… τηλεοπτικής συγκυρίας, πως ήταν 1960 όταν ο προϊστάμενος του τμήματος Γενικής Διαφωτίσεως (!) της ΔΕΗ Μ. Ιατρίδης πρότεινε την εγκατάσταση στο περίπτερο της Επιχείρησης ενός πειραματικού σταθμού τηλεοράσεως. Οπερ και εγένετο και τα εγκαίνια του πρώτου τηλεοπτικού σταθμού τέλεσε ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και κοίτα να δεις που έξι δεκαετίες αργότερα, το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο γίνεται ξανά πειραματικό…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι Αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου