Από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Φάινς έχει ερμηνεύσει επικούς ρόλους στον «Άγγλο Ασθενή», τον «Επίμονο Κηπουρό», τον «Κόκκινο Δράκο» και τον «Χάρι Πότερ» ως λόρδος Βόλντεμορτ. Το «Κονκλάβιο» ήταν πρόκληση για εκείνον και τους συμπρωταγωνιστές του, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Στάνλεϊ Τούτσι, Τζον Λίθγκοου.

«Ο Θεός μού ήταν οικείος επειδή κάποιοι θείοι μου, αδέλφια της μητέρας μου, ήταν καθολικοί ιερείς. Εγώ επαναστάτησα στα 13 λέγοντας στη μητέρα μου “δεν ξαναπάω στη Λειτουργία”. Στην Ιρλανδία, όπου ζούσαμε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και κλειστοφοβική. Δεν άντεχα το αίσθημα καταναγκασμού και περιορισμών…». Συνεχίζοντας την συνέντευξη στον «Guardian», ο Φάινς δεν δηλώνει ούτε πιστός ούτε άθεος, αλλά αδιάκοπα περίεργος με το φαινόμενο της πίστης. Είχε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εμπειρία με την Ορθοδοξία.

«Πρόσφατα επισκέφθηκα ένα μουσείο με εικόνες στη Θεσσαλονίκη (σ.σ.: προφανώς το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού) που με συγκίνησε βαθιά. Τι είναι αυτό που μας κάνει να χτίζουμε εκκλησίες και ιερά; Φαίνεται πως η πίστη είναι μια τεράστια ανάγκη για την ανθρωπότητα, ακόμη κι αν οι δυνάμεις της επιστήμης και της λογικής πηγαίνουν ενάντιά της…». Κατά τον Φάινς, η πίστη εδράζεται στην ανάγκη του ανθρώπου να βρει απαντήσεις, που βοηθούν στη διατήρηση της εσωτερικής και της κοινωνικής συνοχής.

«Η ζωή είναι χαώδης. Είναι άσχημη και απρόβλεπτη. Οσα εγκλήματα κι αν βαρύνουν την Καθολική Εκκλησία, η έννοια της πίστης φέρνει τους ανθρώπους κοντά και τους παρέχει ένα αίσθημα συνοχής…». Περισσότερα επί της οθόνης από τον «καρδινάλιο Λόρενς», που καλείται να βάλει στην άκρη τις θρησκευτικές του αμφιβολίες, ώστε να οργανώσει την εκλογή του νέου Πάπα στο Βατικανό