Συνήθως, πάει πακέτο με το άλλο κλισέ των ημερών: «Ολους θα μας κρίνει η Ιστορία». Το τελευταίο έχει μια περίεργη λειτουργία. Αποκτά έναν ρόλο που μοιάζει με συγχωροχάρτι για όσα κάνει κάποιος στο παρόν και μεταθέτει την κρίση για το μέλλον. Μόνο που δεν είναι έτσι. Διότι, βοηθούντων των ΜΜΕ (ημών, δηλαδή) και του διαδικτυακού τσίρκου, δημιουργούνται οι συνθήκες μαζικής ενασχόλησης όχι με τα σοβαρά θέματα, αλλά με αυτά που κινητοποιούν τον σαρκασμό, το γέλιο πιθανώς και την πεζοδρομιακή εκδοχή των διαλόγων που στη συντριπτική τους πλειονότητα καταλήγουν σε γλωσσικές κλωτσοπατινάδες.

Και του λόγου το αληθές. Πώς πέρασε και χάθηκε το θέμα της κατάθεσης του Προϋπολογισμού του 2025; Σε άλλες εποχές -όπου αντικειμενικά η οικονομία δεν είχε ακόμα αναχθεί σε όργανο ζωτικής λειτουργίας για τη χώρα σε επίπεδο δημόσιου διαλόγου- η κατάθεση του Προϋπολογισμού ήταν το απόλυτο διαπιστευτήριο κάθε κυβέρνησης για το μέλλον της ίδιας και της εθνικής οικονομίας. Πόσο χώρο της συλλογικής μνήμης κατέλαβε η είδηση: «Οι επενδύσεις αναμένεται να αυξηθούν κατά 6,7% το 2024 και 8,4% το 2025 και το ποσοστό ανεργίας να μειωθεί από 10,3% το 2024 σε 9,7% το 2025, σύμφωνα με το προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2025»; Με αυτήν τη μορφή, ελάχιστο θα πει κάποιος και θα έχει δίκιο. Το ίδιο και μία από τις ερμηνείες της: «Το σχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπει αυξήσεις αποδοχών σε 12 διαφορετικά πεδία και μειώσεις σε άλλα 12 διαφορετικά πεδία». Πόσο χρόνια αφιερώσαμε στην παγκόσμια αγωνία της νέας φάσης του πολέμου στην Ουκρανία;

Πόσο χώρο κατέλαβε η προδιαγεγραμμένη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ; Ο κακοδεμένος κόμπος της γραβάτας του Γκλέτσου και η φράση του «αυτά που γυρίζουν», εννοώντας τις ανεμογεννήτριες, στο debate; Πολύ περισσότερο. Λογικό, ανθρώπινο και φυσιολογικό. Μόνο που η Ιστορία δεν ασχολείται με αυτά. Αλλά τι να λέμε τώρα… Παραιτήθηκαν η Τζάκρη και η Πούλου και το ΠΑΣΟΚ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση…