Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Πιο καθαρή ομολογία, για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερος κι επομένως χρειάζεται μια «ανατροπή» για κερδίσει τις εκλογές, δεν μπορεί να υπάρξει.

ΑΚΟΜΑ πιο σημαντική όμως είναι μια άλλη έμμεση παραδοχή που έκανε, η οποία είναι ακόμα πιο ειλικρινής, αλλά και ενδεικτική του αδιεξόδου που επικρατεί στο Μ. Μαξίμου. Ο Α. Τσίπρας εγκαινίασε… νέο ημερολόγιο. Eφτιαξε ένα νέο καλεντάρι, το οποίο δεν μετρά τις μέρες μετά τις 25 Ιανουαρίου 2015, αλλά από τις 21 Αυγούστου 2018!

Κι έτσι έφτασε στη…n νέα κυβέρνηση των 100 ημερών. Ακόμα και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι δεν αντέχει το τεράστιο βάρος των περίπου 4 χρόνων που είναι πρωθυπουργός και κυβερνά. Δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τα πεπραγμένα του. Δεν «σηκώνει» να αναμετρηθεί με την καθολική αποτυχία του. Κι έτσι αποφάσισε να αρχίσει να μετρά το χρόνο από τότε που νομίζει ότι τον συμφέρει. Από την ημερομηνία «εξόδου από τα Mνημόνια». Βέβαια, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ούτε το… νέο ημερολόγιο είναι φιλικό μαζί του. Αλλά και μόνο η απόπειρα να σβήσει τη μνήμη των 3,5 χρόνων κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. δείχνει πολλά.

Ο «ΔΙΣΚΟΣ» της συλλογικής μνήμης και του βιώματος δεν σβήνουν. Και πολύ περισσότερο δεν σβήνουν επειδή κάποιος δεν μπορεί ν’ αντέξει το βάρος της αποτυχίας του. Κι ακόμα περισσότερο, γιατί σ’ αυτά τα 4 χρόνια επιδεινώθηκε η καθημερινότητα και η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Τα «ψεύδη κατά ριπάς», το θεσμικό ξεχαρβάλωμα της χώρας, το «δόγμα Πολάκη-Ρασπούτιν», το θέατρο την ώρα της απερίγραπτης τραγωδίας στο Μάτι και η αναλγησία όταν πλημμύρισε η Μάνδρα, η έκθεση της χώρας στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης με το αίσχος της Μόριας, η συμφωνία των Πρεσπών, τα «αριστερά σκάνδαλα» και η καλοπέραση των πρώην αρνητών της ντόλτσε βίτα, όπως και ο ασυγκράτητος παλαιοκομματισμός με την εξ εφόδου κατάληψη του κράτους, που εμφανίστηκε ως το «νέο», δεν είναι απ’ αυτά που ξεχνιούνται. Η κοινωνία και ο πολίτης δεν είναι κομπιούτερ για να του αδειάσεις το «σκληρό δίσκο», για να «ανακτήσεις» χώρο για νέα αποθήκευση.

ΓΙΙ’ ΑΥΤΟ και ο Β. Βενιζέλος, όταν ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο συνεργασίας του ΚΙΝ.ΑΛ. με τον ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι υπάρχουν «ανυπέρβλητα πολιτικά, προγραμματικά και αξιακά εμπόδια». Η ήττα που έχει υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ή κυρίως πολιτική και «αριθμητική». Πρωτίστως είναι αξιακή και μετά γίνεται πολιτική και «αριθμητική». Ακόμα πιο προχωρημένος ήταν ο γραμματέας Επικοινωνίας του ΚΙΝ.ΑΛ. Στ. Μαλέλης, ο οποίος είπε: «Ή θα τους εξαφανίσουμε ή θα μας εξαφανίσουν». Τόσο ο Β. Βενιζέλος όσο και ο Στ. Μαλέλης έστρεψαν κατά του Μ. Μαξίμου δυο «παλιά όπλα» της τότε επελαύνουσας «Αριστεράς»: Το «ηθικό πλεονέκτημα» και το σύνθημα-έπος του «νέου διχασμού», που κήρυξε ο ίδιος ο Α. Τσίπρας λέγοντας το αξεπέραστο «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».

ΟΛΑ ΑΥΤΑ τι δείχνουν; Οτι ο Α. Τσίπρας δεν είναι «μάγος», όπως ήθελε να τον εμφανίσει το προπαγανδιστικό σύστημα που τον στήριξε και τον στηρίζει. Οτι δεν μπορεί να μηδενίσει το κοντέρ γιατί έτσι τον βολεύει. Οτι τα πεπραγμένα του έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα όχι μόνο τον ίδιο και την κυβέρνησή του με τον Π. Καμμένο, αλλά και την ίδια την έννοια της Αριστεράς. Κατάφερε ν’ απομονωθεί πλήρως. Να ξεμείνει δηλαδή από πολιτικούς συνομιλητές στο χώρο του Κέντρου και μάλιστα πάνω στη «ζεϊμπεκιά» της σοσιαλδημοκρατικής «στροφής».

ΕΙΝΑΙ προφανές ότι τα επικοινωνιακά τρικ και η ανερυθρίαστη αντικατάσταση της πολιτικής από την προπαγάνδα δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο στην κυβέρνηση. Ο,τι ήταν να δώσουν, το έδωσαν. Τότε που ακόμα το μυαλό των πολιτών δεν είχε «καθαρίσει». Μπορεί να καθυστέρησε να «καθαρίσει» σε σχέση με το μυαλό του Α. Τσίπρα, αλλά καθάρισε. Και δεν «σβήνει». Και δεν ξεχνά ούτε τις πρώτες 100 μέρες, ούτε όσες ακολούθησαν μετά…

Ταίριαξαν και συμπεθέριασαν

Τις έχουμε δει όλες τις «στρατιωτικές εμφανίσεις» του υπουργού Εθνικής Αμυνας. «Ο Π. Καμμένος βατραχάνθρωπος», «ο Π. Καμμένος ΟΥΚ», «ο Π. Καμμένος πιλότος», «ο Π. Καμμένος καταδρομέας». Πιθανώς να διαφεύγει και κάποια εμφάνισή του.

Αλλά η συνολική εικόνα δεν αλλάζει. Ο ΥΕΘΑ δεν αρκέστηκε ποτέ στον πολιτικό του ρόλο. Κι αυτό φάνηκε από την αρχή. Με κορυφαία στιγμή, όταν είπε ότι ο… στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Από τότε έδειξε ότι νιώθει περισσότερο σαν «στρατηγός» παρά σαν υπουργός. Και μετά άρχισε να δοκιμάζει δημοσίως στρατιωτικές στολές. Πέρα από την εικόνα, υπάρχει και ο συμβολισμός. Κι αυτόν στηλίτευσε χθες ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ και κανονικός στρατηγός Μ. Κωσταράκος. Μιλώντας πολιτικά και λογικά.

Ο Π. Καμμένος αντί να απαντήσει πολιτικά και με επιχειρήματα, απάντησε με μια προσωπική επίθεση στον Μ. Κωσταράκο και τη σύζυγό του. Κατηγορώντας τον ότι ήθελε «μεγάλη ζωή» με τα λεφτά των φορολογουμένων. Και τα λέει αυτά ο υπουργός που έχει κάνει ταξί το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και πάει από το σπίτι του στο Πεντάγωνο με ελικόπτερο. Το πιο σημαντικό όμως είναι η αντίδραση της προσωπικής επίθεσης και η αποφυγή της επί της ουσίας απάντησης. Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που κάνει συστηματικά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μπάλα στην εξέδρα και η λάσπη στον ανεμιστήρα. Αν δεν ταιριάζανε θα συμπεθεριάζανε;

Ο Ζάεφ «σκίζει» τη συμφωνία των Πρεσπών

Ακόμα και ο αμίλητος εδώ και πολλούς μήνες Χ. Μιχελογιαννάκης ένιωσε την ανάγκη ν’ αντιδράσει στην πρόδηλη παραποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών που κάνει ανεμπόδιστος ο Ζ. Ζάεφ. «Είναι ντροπή ο Ζάεφ να παραποιεί ενσυνείδητα τη συμφωνία των Πρεσπών-Να ανακαλέσει άμεσα», είπε ο Κρητικός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Απαντώντας στην τερατώδη ερμηνεία του πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ, ο οποίος «πατώντας» πάνω στη συμφωνία των Πρεσπών είπε ότι «με τη συμφωνία η ‘”μακεδονική’” γλώσσα θα διδάσκεται στην Ελλάδα στους ‘”Μακεδόνες του Αιγαίου”’».

Ούτε το Μ. Μαξίμου ούτε το υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασαν. Ούτε κουβέντα δεν ακούστηκε, γι’ αυτήν την προκλητικότατη δήλωση του Σκοπιανού πρωθυπουργού. Δικαιώνοντας απολύτως όσους υποστηρίζουν ότι η συμφωνία των Πρεσπών «ενθαρρύνει αντί να εξαλείψει τον αλυτρωτισμό» της ΠΓΔΜ. Ισως το ξέρει και η κυβέρνηση, χωρίς να το ομολογεί γι’ αυτό και δεν μιλά. Ομως ο Ζ. Ζάεφ ολοκλήρωσε τη διαδικασία των 4 τροπολογιών του Συντάγματος στη Βουλή.

Απομένουν 5 μέρες διαβούλευσης και μετά από δυο μέρες η ψήφιση της τελικής πρότασης της κυβέρνησης που απαιτεί πάλι 80 ψήφους. Και μετά η συμφωνία -αφού την κυρώσει(;) ο πρόεδρος Ιβανόφ-έρχεται στην ελληνική Βουλή. Εκεί, θέλει δεν θέλει, θα μιλήσει η σιωπούσα κυβέρνηση.

Απορίες

1. Τις γερμανικές αποζημιώσεις θα τις θυμάται κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές ή κάθε φορά που θα πηγαίνει στα Καλάβρυτα;

2. Υπάρχει και… επιλεκτική όσφρηση; Γιατί του Παπαδημούλη του «μυρίζουν άσχημα το ΚΕΕΛΠΝΟ και το C4i», αλλά π.χ. η όζουσα ΔΕΠΑ δεν αγγίζει την αγγίζει την μύτη του;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]