Διάβασε με σιγανή φωνή -στην αρχή με κάποιο κόμπιασμα- την εξευτελιστική δήλωση που είχαν υπαγορεύσει οι «έξω». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μοσκοβισί -ως κηδεμών του Τσίπρα- απαίτησε τη δήλωση για να κατευνάσει τα πνεύματα.

Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν απορώ για την ανοχή που δείχνουν προς τα «ήξεις-αφήξεις» της Ακροδεξιοαριστεράς οι ελεγκτές, οι αξιωματούχοι του Ευρωπαϊκού Ταμείου, οι υψηλόβαθμοι της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Ποιος άλλος θα μπορούσε να επιτελεί καλύτερα τα καθήκοντα που της έχουν αναθέσει;

Δεν θα χρειαζόταν, ωστόσο, να καταστεί «δηλωσίας» ο Χουλιαράκης, αν δεν είχε εμφανιστεί στον κομματικό ραδιοφωνικό σταθμό ο Ν. Παππάς για να χαϊδέψει όσες υπόγειες δυνάμεις θεωρεί συμπορευόμενες.

Με, σχεδόν νεανικό, ενθουσιασμό αναφέρθηκε στη δικαστική αρχή που προδήλως τόσον απερίσκεπτα αποφάσισε να εμπλέξει τη Δικαιοσύνη σε μια υπόθεση αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους. Ο όρος greek statistics έχει περάσει στην Πολιτική Οικονομία καθιστώντας αιώνια τη μνήμη της γελοιοποίησης της Ελλάδας.

Σήμερα, ο κ. Παππάς θριαμβεύει παρά τω πρωθυπουργώ. Το νέο του αφήγημα είναι ότι «τσαλάκωσε» τη διαπλοκή, επιτείνοντας την υποψία των πολιτών ότι στόχος της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου είναι ακόμη μεγαλύτερη διαπλοκή: Εκείνη του ελέγχου της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Το νέο του κατόρθωμα, κατά τις δηλώσεις του, είναι το ακριβό τίμημα με το οποίο πληρώθηκαν οι τέσσερις άδειες. Υποθέτω ότι προδικάζει την έκβαση των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, ίσως κι εκείνων των διεθνών δικαστηρίων, στα οποία σίγουρα θα καταφύγουν οι καναλάρχες.

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Παππάς ακολουθεί το σύνηθες μοντέλο των παρακοιμώμενων παρά τοις πρωθυπουργοίς. Για παράδειγμα, ο Μένιος Κουτσόγιωργας, που στην αδυναμία του Α. Παπανδρέου πρωθυπούργευε κατά τρόπο ασύστολο. Ο Θεός τον λυπήθηκε και τον πήρε πριν από το τέλος της δίκης, που η ετυμηγορία της θα τον κατέτασσε στη χορεία των επονείδιστων καταχραστών της λαϊκής εντολής.

Για παράδειγμα, ο Γιάννης Ραγκούσης, που βλέποντας την αδυναμία του Γ. Παπανδρέου να πρωθυπουργεύει πήρε μεγάλο βάρος στους ώμους του. Ανάλογη εντύπωση είχαν οι πολίτες και επί πρωθυπουργίας Κ. Καραμανλή, λόγω των ικανοτήτων Ρουσσόπουλου.

Αυτό που δεν βρίσκει χώρο στη μονόδρομη σκέψη του υπουργού Επικρατείας είναι ότι η παρουσία του στην κυβέρνηση έχει αρχίσει να ενοχλεί σφόδρα τους Ευρωπαίους εταίρους, αν όχι και τους συμπολίτες μας. Ομως, κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτή είναι και η πιο πολύτιμη υπηρεσία που προσφέρει στον Αλέξη. Πάντα χρειάζεται ο κακός για να μένει στο απυρόβλητο «ο καλός».

Ομως, εν τέλει, «ο καλός», για το κοινό συμφέρον, για την υπερίσχυση του Δικαίου, για την επιβίωση της κομματικής νομενκλατούρας και πρωτίστως για τη δική του σωτηρία, θυσιάζει την Ιφιγένεια. Διά του λόγου το ασφαλές, ας θυμηθεί τη διαχρονική τύχη προκατόχων του…