Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Χρόνια ολόκληρα ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα και μια τοπική κοινωνία δεν ήξεραν, δεν γνώριζαν, δεν μίλαγαν. Αλλά δεν είναι μόνο οι Σέρρες.

Πριν μερικές ημέρες το δημόσιο λιντσάρισμα ενός νέου ανθρώπου στην καρδιά της Αθήνας δεν απετράπη από το συγκεντρωμένο πλήθος, που κατέγραφε τις σκηνές βίας στα κινητά τηλέφωνα. Αλλά δεν είναι μόνο η Αθήνα. Πριν μερικούς μήνες η ελληνική κοινωνία έμαθε πως υπήρχαν γονείς στη Λέρο που κακοποιούσαν σεξουαλικά τα παιδιά τους επί χρόνια, αλλά κανείς στο νησί δεν είχε καταλάβει τίποτα. Και όσοι κάτι υποψιάζονταν δεν έκαναν τίποτα απολύτως. Αλλά δεν είναι μόνο η Λέρος. Πώς τα καταφέραμε και περάσαμε από τη γειτονιά των φίλων στους «γείτονες που πέφτουν από τα σύννεφα» εκ των υστέρων;

Μια περίεργη κοινωνική ομερτά διογκώνει το απόστημα που θα έπρεπε να σπάσει. Ενα απόστημα που εξαπλώνεται σαν κακοήθες μελάνωμα από την αδιαφορία, τον φόβο για τις επιπτώσεις, τον ωχαδελφισμό, την απουσία κάθε αισθήματος δημόσιας ευθύνης. Και όταν κάποια στιγμή μάθουμε για το κακοποιημένο παιδί της διπλανής πόρτας, για κάποια εγκληματική πράξη που θα μπορούσε ίσως να είχε προληφθεί αν δεν γυρίζαμε αλλού το κεφάλι, αρχίζουμε να μοιράζουμε τις ευθύνες. Στις κοινωνικές υπηρεσίες, σε ένα αόριστο και ανώνυμο κράτος πρόνοιας για το οποίο οι πολίτες δεν φέρουν καμία ευθύνη για τους συμπολίτες τους. Λες και οι υπηρεσίες, οι διωκτικές αρχές, οι σχολικές κοινότητες, τα υπουργεία απαρτίζονται πάντα από τους άλλους.

Η κοινωνία της αδιαφορίας, της αποξένωσης και της απάθειας είναι το μεγάλο Κραχ που βυθίζει την αξία των ανθρώπινων μετοχών. «Θεωρώ πως το πραγματικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Το ότι κλαιγόμαστε αντί να αντιδράμε. Το ότι “κοιτάμε τη δουλειά μας” όταν άλλοι άνθρωποι μας χρειάζονται. Και πώς μην αντιδρώντας στην πράξη, τους αφήνουμε χώρο», έγραφε ο Ζαχαρίας Κωστόπουλος το 2015. «Ηταν χρόνια αυτή η κατάσταση. Ξύλο, φωνές, ξύλο. Στέρηση από πολλά, και υλικά και συναισθηματικά. Ολοι απ’ τη γειτονιά φοβούνταν να μιλήσουν για να μην τους κάνει κακό ο πατέρας», έλεγε μια γειτόνισσα για τα παιδιά στη Λέρο. Αλλά τα είπε μετά.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]