Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Σε αυτά τα 46 χρόνια λειτουργίας έχει διαθέσει περισσότερα από 400 εκατομμύρια ευρώ για δράσεις Παιδείας, Υγείας, προστασίας του περιβάλλοντος και υποστήριξης της Κοινωνίας Πολιτών. Για κάποιους, όμως, το Ιδρυμα αυτό εκπροσωπεί απλώς τους «ιδιώτες», με τη γνωστή αρνητικά φορτισμένη έννοια που δίνουν στη λέξη. Αυτό που προξενεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι αυτοί οι κάποιοι είναι λειτουργοί της εκπαίδευσης. Επιστήμονες δηλαδή που έχουν, αν μη τι άλλο, διδαχθεί το μάθημα της Ιστορίας και κάτι θα έχουν ακούσει για το θεσμό των χορηγιών στο διάβα των αιώνων, από την αρχαία Αθήνα μέχρι τα πρώτα χρόνια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Η Ενωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) Μαγνησίας, με μια οργισμένη ανακοίνωση, απέρριπτε χωρίς δεύτερη κουβέντα τη δυνατότητα να εξοπλιστούν τα κατά τόπους Εργαστηριακά Κέντρα Φυσικών Επιστημών έτσι ώστε τα παιδιά να μπορούν να κάνουν απλά πειράματα με υψηλό εκπαιδευτικό όφελος. Για την ΕΛΜΕ Μαγνησίας αυτό σημαίνει «εμπορευματοποίηση» της Παιδείας και καλεί όσους τυχόν διευθυντές σχολείων το αποδέχθηκαν να το ακυρώσουν! Κάνουν μάλιστα λόγο για «εταιρίες που εισέρχονται στους χώρους των σχολείων με το πρόσχημα χορηγικών προγραμμάτων».

Προσπερνούμε το γεγονός ότι μπερδεύουν, ηθελημένα ή αθέλητα, το Ιδρυμα με μια οποιαδήποτε εταιρία, όπως και ότι μιλούν για χορηγικό πρόγραμμα, ενώ πρόκειται για δωρεά, για να παραμείνουμε στο αρτηριοσκληρωτικό της σκέψης τους. Μιας διαστρεβλωμένης αντίληψης περί δημόσιας Παιδείας, η οποία κρίνει ότι καλύτερα τα εργαστήρια να είναι άδεια και οι μαθητές να μην πιάσουν στα χέρια τους δοκιμαστικό σωλήνα, αν ο σωλήνας δεν είναι αγορασμένος από τον κρατικό κορβανά. Υποθέτουμε ότι με τη λογική των συνδικαλιστών καθηγητών της Μαγνησίας -οι οποίοι έχουν επίσης τοποθετηθεί με ανακοινώσεις τους για τον πόλεμο των ιμπεριαλιστών στη Συρία και για την καύση των απορριμμάτων-, θα πρέπει τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας να επιστρέψουν τα ακτινογραφικά μηχανήματα που έχει προσφέρει το Ιδρυμα Νιάρχος και οι ασθενείς να περιμένουν μερικά χρόνια μέχρι το ημι-χρεοκοπημένο κράτος να βρει χρήματα να τα αγοράσει. Αν επιβιώσουν μέχρι τότε, έχει καλώς. Αν όχι, τουλάχιστον θα έχουν θυσιαστεί για τον αλληλέγγυο αγώνα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]