Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Οπως έγινε και στη μακάβρια περίπτωση της πυρκαγιάς στο Μάτι, όπως έγινε και στην περίπτωση της όπως όπως μεταβίβασης των 10.119 ακινήτων στην Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ-ΕΕΣΥΠ).

Δεν θα μπω σε λεπτομερειακή περιγραφή του φιάσκου της όλης διαδικασίας, ούτε στο ότι μέσα σε αυτά περιλαμβάνονταν και ο Λευκός Πύργος, ο αρχαιολογικός χώρος της Κνωσού, τα ενετικά τείχη του Ηρακλείου, τα βυζαντινά αρχαιολογικά μουσεία, όπως του Ηρακλείου, της Σπάρτης και του Αργοστολίου κ.ά., αυτά κυκλοφορούν και στο Διαδίκτυο είτε ως είδηση είτε ως γνώμη, θα σταθώ όμως στην ημερομηνία της υποβολής του καταλόγου. Ο κατάλογος υποβλήθηκε την τελευταία ημέρα της προθεσμίας υποβολής κατά το μήνα Αύγουστο.

Εντάξει, κατανοώ πως το ΥΠΟΙΚ το μήνα της «εξόδου» από τα Μνημόνια δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με άλλα ζητήματα, για αυτό και άφησε και το εν λόγω ζήτημα για την τελευταία μέρα της προθεσμίας υποβολής του, αυτό που δεν κατανοώ όμως είναι η προχειρότητα με την οποία φόρτωσαν τον κατάλογο με ό,τι τους κατέβαινε μόνο και μόνο για να τον γεμίσουν. Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο δεν κατανοώ ότι χάθηκαν 99 ζωές συμπολιτών μας επειδή κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Κοινώς παρανομαστής των παραπάνω αλλά και άλλων ομοειδών περιπτώσεων είναι η τάση μιας ομάδας ανθρώπων να αντιστέκονται σε κάθε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης, κοινώς η αδράνεια υπαλλήλων και στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης, οι οποίοι βλέποντας τη σημερινή πολιτική ηγεσία να τελεί σε πλήρη απραξία, παρασύρονται και καταλήγουν να χάνουν έτσι το πάθος τους για δουλειά, δεν εξηγείται διαφορετικά!

Πέραν του αστείου του πράγματος, το όλο θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό και αυτό γιατί η κουλτούρα τού άραξε και του δεν βαριέσαι τοποθετεί τομείς, όπως αυτός της Πολιτικής Προστασίας, αυτός της Ασφάλειας, της Εθνικής Αμυνας, της οικονομίας, σε καθεστώς απραξίας. Και η απραξία, όπως έλεγε και ο πολιτικός, είναι ένα είδος αυτοκτονίας. Και αυτό συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο υπάρχει μια πολιτική ηγεσία που θα επιτρέπει στους υπαλλήλους να φύγουν πριν έρθουν. Η λύση στο όλο πρόβλημα απαντάει στο όνομα αξιολόγηση, αλλά αυτό προϋποθέτει αλλαγή πολιτικής ηγεσίας και προπάντων είναι μια άλλη ιστορία!

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]