Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Τα φαινόμενα διάλυσης της Ενωσης Κεντρώων, η ουσιαστική διάλυση των ΑΝ.ΕΛ. και οι κινήσεις πολιτικού εκκρεμούς που κάνει το Ποτάμι απλώς επιβεβαιώνουν τις δομικές ανακατατάξεις που συντελούνται. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ενωση Κεντρώων έχει μείον 4 βουλευτές απ’ όσους εξέλεξε τον Σεπτέμβριο του 2015. Το Ποτάμι έχει μείον 5 και οι ΑΝ.ΕΛ. μείον 3. Ακόμα και η «συμπαγής» Χ.Α. έχει μείον 3 βουλευτές. Αλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτεμβρίου του 2015 -από άποψη στελεχών- είναι σχεδόν ο μισός από τον ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου, ο οποίος πέτυχε την ιστορική νίκη του 2015. Η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας και μια σειρά μικρότερων κινήσεων και τάσεων, οι οποίες συμμετείχαν ενεργά στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, είναι εδώ και καιρό ξεχωριστά κόμματα, τα οποία κινούνται εναντίον του «νέου ΣΥΡΙΖΑ».

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, αν και βολική για τον ίδιο, είναι υπερβολική και εξωπραγματική η «θεωρία της αποστασίας», την οποία επικαλείται ο Β. Λεβέντης προκειμένου να χρυσώσει το χάπι της διαφαινόμενης διάλυσης του κόμματός του. Οταν μέσα σε δύο χρόνια τού έχουν φύγει τρεις βουλευτές οι οποίοι έχουν πάει σε τρία διαφορετικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΚΙΝ.ΑΛ.), δεν είναι αποστασία. Οπως και τώρα με την ανεξαρτητοποίηση του Αρ. Φωκά και την πιθανολογούμενη αποχώρηση του Γ. Σαρίδη. Δεν είναι αποστασία, αλλά η λογική διάλυση ενός κόμματος το οποίο δημιουργήθηκε για συγκυριακούς λόγους, «καβαλώντας» το κύμα της διαμαρτυρίας και της τότε μοδάτης «αντισυστημικής ψήφου». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους ΑΝ.ΕΛ., με δύο σημαντικές διαφορές: Ο Π. Καμμένος και το κόμμα του έκαναν δύο τεράστιες κωλοτούμπες στα δύο βασικότερα στοιχεία της πολιτικής τους συγκρότησης. Από ούλτρα «αντιμνημονιακοί» έγιναν μνημονιακότεροι των μνημονιακών και στα πατριωτικά χέρια τους «έσκασε» η βόμβα του Σκοπιανού.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ μπορεί να έχει -και έχει- διαφορετικά πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά πλήρωσε τις πολιτικές παλινδρομήσεις από τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό στο μύθο των «προοδευτικών δυνάμεων» και από τη συμμετοχή στο ΚΙΝ.ΑΛ. στην αυτόνομη κάθοδο. Η ουσία δεν αλλάζει. Τα «νέα» κόμματα που δημιουργήθηκαν χωρίς στέρεη και συμπαγή ιδεολογική και πολιτική βάση υπηρέτησαν τις ανάγκες μιας ανεπανάληπτης συγκυρίας που έφερε τα πάνω κάτω στη χώρα. Αποδεικνύεται, από τις περιπέτειες που αντιμετωπίζουν, ότι δεν ήρθαν -ενώ ίσως θα μπορούσαν σε ό,τι αφορά κυρίως το Ποτάμι- να καλύψουν κάποιο πολιτικό κενό ή να εκφράσουν κάποιο νέο ρεύμα σκέψης ή κάποιες αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες. Εξυπηρέτησαν ουσιαστικά συγκυριακές ανάγκες, χωρίς να προλάβουν να ριζώσουν στο πρόσφορο πολιτικό έδαφος.

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λόγω της εξουσίας πρόλαβε κι απέκτησε καθεστωτικά χαρακτηριστικά, τη στιγμή μάλιστα της απόλυτης πολιτικής μετάλλαξής του. Ωστόσο και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «άλλο κόμμα» με «άλλα στελέχη πρώτης γραμμής». Δεν έχει αξία -εν προκειμένω- αν είναι ένα καλύτερο ή ένα χειρότερο κόμμα. Υπέστη κι αυτός τις συνέπειες του ότι ήταν ένα κόμμα του 4%, το οποίο για εντελώς συγκυριακούς λόγους εκτινάχθηκε στο 36%. Το τι έχει απομείνει απ’ αυτό το 36% θα φανεί στις επόμενες εκλογές. Αυτό που ήδη φαίνεται, πέραν της πολύ σημαντικής φθοράς που έχει υποστεί, είναι ότι τουλάχιστον τα μισά από τα τότε κορυφαία του στελέχη είναι «αλλού» και σίγουρα «απέναντί» του.

ΠΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΣ προς τις κάλπες το λογικό είναι η πολιτική ρευστοποίηση να επιταχυνθεί, αλλά και να ενταθεί. Αυτό σημαίνει ότι η επόμενη Βουλή, από οκτακομματική που είναι η σημερινή, θα είναι -στην καλύτερη περίπτωση-πεντακομματική ή εξακομματική. Γεγονός που καθιστά ευκολότερη την επίτευξη αυτοδυναμίας, αλλά και πιο ευδιάκριτες τις νέες διαχωριστικές γραμμές. Ξεκαθαρίζει επομένως και το τοπίο, ποιοι και πώς μπορούν να συγκλίνουν σε μια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα και μια προγραμματική συμφωνία. Παράλληλα καθίσταται πιο συμπαγές και λιγότερο ευάλωτο σε πάσης φύσεως εκμαυλισμούς το πολιτικό σύστημα το οποίο θα προκύψει, κουβαλώντας την εμπειρία και τη σοφία της νοσηρής περιόδου 2015-2018.

Κρίση μεγαλείου…

Η μεγάλη πλειοψηφία των ηγετών χωρών όταν έχουν τη σπάνια ευκαιρία να βρεθούν στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης -το οποίο έχει παγκόσμιο ακροατήριο- επιλέγουν να μιλούν στη γλώσσα τους και κυρίως να μιλούν για τη χώρα τους. Ο Α. Τσίπρας είχε αυτή την ευκαιρία. Προτίμησε όμως να μιλήσει κυρίως για τη μέγιστη μορφή του Ν. Μαντέλα και την ανάγκη ο σύγχρονος κόσμος να βρει ένα πρότυπο σαν τον Νοτιοαφρικανό ηγέτη. Υπηρετώντας την πάγια τακτική της αλά ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς, να μιλά κυρίως με «συμβολισμούς» και «μύθους» και όχι πραγματιστικά, ο πρωθυπουργός… κατάφερε να μιλήσει για την Ελλάδα μέσω του Ν. Μαντέλα. Και το έκανε μιλώντας στα αγγλικά. Προφανώς νιώθοντας υπερήφανος για τη μέτρια βελτίωση των κάκιστων αγγλικών του, αισθάνθηκε την ανάγκη να το μοιραστεί με όλους. Εστω κι αν τα αγγλικά του παραμένουν μέτρια. Αυτό ίσως λέγεται και «άγνοια κινδύνου». Ομως στην επιλογή της γλώσσας που αποφάσισε να μιλήσει μάλλον έπαιξε ρόλο κι ένα ακόμα «σημαινόμενο». Από αυτά που έχουν βαρύνοντα ρόλο στην αριστερή σκέψη. Ο πολιτικά μεταλλαγμένος και όψιμα αμερικανόφιλος Α. Τσίπρας επέλεξε τα αγγλικά θέλοντας να μιλήσει τη «γλώσσα της παγκοσμιοποίησης». Νιώθοντας προφανώς ότι μιλούσε σε όλο τον κόσμο, διάλεξε τη γλώσσα που θα καταλάβαιναν οι περισσότεροι…

«Ασπίδα»43 βουλευτών στον Λαφαζάνη

Αρχίζει να φαίνεται σιγά σιγά το «βάθος» που -όπως σημείωσε χθες η στήλη- έχει η εσωκομματική αντίδραση στον ΣΥΡΙΖΑ στη δίωξη του Π. Λαφαζάνη. Μια αντίδραση η οποία ουσιαστικά είναι αντίδραση στην «ασύδοτη συμπεριφορά» της «ομάδας του Μαξίμου». Χθες 43 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος κατέθεσαν ερώτηση στους υπουργούς Ο. Γεροβασίλη, Μ. Καλογήρου και Κ. Παπακώστα για την κλήση σε απολογία του Π. Λαφαζάνη. Η ερώτηση των 43 είναι εξαιρετικά σκληρή για την κυβέρνηση κι έντονα υπερασπιστική για τον πρόεδρο της ΛΑΕ. Την υπογράφουν μεταξύ άλλων ο Ν. Φίλης, ο Χρ. Παπαδόπουλος, ο Αρ. Μπαλτάς και αρκετοί βουλευτές που πρόσκεινται στους «53». Κι όπως λέγεται, «είναι μόνο η αρχή»…

Απορίες

1. Χθες ήταν η σειρά της Moody’s ν’ αναβάλει την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας. Τι έχουν οι έρμοι οι οίκοι και ψοφάνε;

2. Στη χθεσινή συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρέσβη της Βενεζουέλας συζητήθηκαν και μέτρα κατά του σεξισμού;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]