Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Αντισοβιετικό νέφος. Ο Λευκός Οίκος συντονίζει την υστερική εκστρατεία. Η ΕΣΣΔ δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος». Πρόκειται για το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» του 1986, τότε που ο Αλέξης Τσίπρας ήταν 12 ετών και ο δημοσιογράφος 39. Ο Θανάσης Καρτερός παρέμεινε έκτοτε στο στρατόπεδο της στρατευμένης δημοσιογραφίας, υπηρετώντας με πίστη τα αριστερά ιδεώδη. Τόση ήταν η πίστη του, που δεν ήθελε πια να ερευνά. Δεν ήταν μόνος του βέβαια. Σαν τον Θανάση Καρτερό υπήρξαν και άλλοι συνάδελφοι που ακολουθούσαν τυφλά τη σοβιετική προπαγάνδα, υιοθετώντας το επιχείρημα του Ικαρου ή άλλως, η πρόοδος απαιτεί θυσία. Κάπως έτσι προέκυψαν τα καθαρά μαρούλια.

ΟΜΩΣ ΑΥΤΑ είναι -σχεδόν- αρχαία ιστορία. Οι πρώην πιστοί ΚΚΕέδες έγιναν φιλελεύθεροι ή συριζαίοι, το Τσερνομπίλ έγινε τουριστικός προορισμός και τα μαρούλια μεταλλάχθηκαν σε σανό. Αυτό που δεν άλλαξε όμως στον Θανάση Καρτερό είναι η εσωτερική του πίστη, με κάθε κόστος και κάθε δικαιολογία. Πιστεύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και εδώ που τα λέμε, πλέον έχει και έχουν και τα μέσα. Κοτζάμ εξουσία έγιναν. Η προπαγάνδα πλέον είναι κυβερνητικός μηχανισμός που εδρεύει στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί, όπου το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού, υπό την μπαγκέτα του Θανάση Καρτερού, πρώην διευθυντή του «Ριζοσπάστη», πρώην διευθυντή του ΣΚΑΪ, πρώην διευθυντή του Κόκκινου, πρώην, νυν και αεί αρθρογράφου της «Αυγής», βαράει το ζουρνά και περιμένει οι άλλοι να χορέψουν. Το απαιτεί, επειδή έτσι έχουν όλοι τους γαλουχηθεί πολιτικά.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολο για όσους δεν έχουν περάσει από την ιδεολογική κατήχηση του δόγματος, να αντιληφθούν αυτόν τον τρόπο σκέψης. Η προπαγάνδα του καπιταλισμού μοιάζει με τρομαγμένο νήπιο μπροστά στην προπαγάνδα του καθεστώτος, αφού η πρώτη εκμεταλλεύεται τις υλικές εξαρτήσεις, ενώ η δεύτερη αιχμαλωτίζει το μυαλό. Ο Τσέσλαβ Μίλος στην «Αιχμάλωτη Σκέψη» περιγράφει την αγωνία ενός Πολωνού ποιητή, ο οποίος του εξομολογείται ότι ξεκινάει μια φράση και, πριν την τελειώσει, την υποβάλλει σε κριτική από μαρξιστική σκοπιά. Ετσι την αλλάζει, πριν του την αλλάξουν. «Οσο και αν ακούγεται παράδοξο, αυτή ακριβώς η αυτολογοκρισία ωθεί τελικά τον διανοούμενο να αποδεχθεί την ορθότητα της μιας και μοναδικής μεθόδου, του δόγματος. Με βάση τη «διαλεκτική», προλέγω ότι το σπίτι θα καεί. Εν συνεχεία, ρίχνω βενζίνη γύρω από τη φωτιά. Το σπίτι καίγεται, η πρόβλεψή μου επαληθεύτηκε», έγραφε ο Πολωνός συγγραφέας το 1951, λίγο πριν ζητήσει πολιτικό άσυλο στη Γαλλία. Εκείνος το κατάλαβε έγκαιρα και προστάτευσε το μυαλό του από το «φάρο σοφίας και αρετής», τον Στάλιν. Αλλοι, δεν πρόλαβαν, δεν ήθελαν ή δεν κατάλαβαν ποτέ.

ΕΙΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, αυτή η αιχμαλωτισμένη σκέψη που αντιδρά σε οτιδήποτε απειλεί το δόγμα τους. Ως κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας, ως αυτόκλητοι τιμωροί του «παλιού», δεν ανέχονται τη διαφορετική φωνή και προσπαθούν με αυταρχισμό να την κάνουν να σιωπήσει. Ο Τύπος ήταν πάντα το μεγάλο διακύβευμα, το μεγάλο έπαθλο στον πόλεμό τους. Αν δεν μπορούν όλες τις εφημερίδες να γίνουν «Πράβντα», τότε οι εφημερίδες είναι εχθρός. Αν δεν βαφτούν Κόκκινα όλα τα κανάλια, τότε τα κανάλια είναι εχθρός. Γι’ αυτό και το σύστημα Τσίπρα-Παππά-Καρτερού-Τζανακόπουλου προσπάθησε να στοχοποιήσει τα μίντια και να ελέγξει τον αριθμό των τηλεοπτικών σταθμών, με εκείνη την απίθανη μελέτη από τη Φλωρεντία. Το προσπαθούν ακόμα και σήμερα με την προπαγάνδα τους να έχει ξεκάθαρο στόχο: Την απαξίωση της δημοσιογραφίας στα μάτια του κόσμου, ώστε να μπορούν να χειραγωγούν την κοινωνία.

ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ η ιστορία στήνει άγριες φάρσες, οι συνεχιστές της καθεστωτικής Αριστεράς βρέθηκαν στο ίδιο βαγόνι με τον πιο «μισητό» εκπρόσωπο του καπιταλισμού, τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ επιδίδεται επίσης σε μια γελοία εκστρατεία κατά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, επιστρατεύοντας τρολς και λαϊκισμό. Ποιος αντιγράφει ποιον στην υστερική καμπάνια κατά των δημοσιογράφων δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα, αλλά δεν έχει σημασία. Στην Αμερική, 350 δημοσιογραφικοί οργανισμοί συσπειρώθηκαν σε μια κοινή εκστρατεία υπέρ της ελευθεροτυπίας. «Ο Ελεύθερος Τύπος σε χρειάζεται» ήταν το βασικό άρθρο στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» και οι «δημοσιογράφοι δεν είναι εχθροί» ήταν το βασικό μήνυμα στην «Boston Globe». Ας το συμπεριλάβει αυτό ο Θανάσης Καρτερός στην επόμενη επιστολή διαμαρτυρίας στην ΕΣΗΕΑ για τον Ελεύθερο Τύπο…

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]