Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης

Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο να αρθρώσεις λόγο, γιατί ό,τι και να πεις, είναι λίγο μπροστά στον πόνο που αισθάνεται κάποιος που έχασε τον άνθρωπό του τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα. Αλλά από ένα σημείο και ύστερα τα δάκρυα είναι υποκριτικά, όπως υποκριτική είναι και η ελληνική κοινωνία.

Ο χλευασμός και η ταπείνωση είναι στο αίμα μας και η δολοφονία χαρακτήρος αποτέλεσμα που πιστεύουμε πως δεν έχει συνέπειες. Συνειδητοποιούμε τι έχει συμβεί μόνον όταν βλέπουμε μπροστά μας το τραγικό γεγονός, μας πιάνει θλίψη και συνεχίζουμε την ζωή μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Είμαστε όλοι σαν και αυτούς τους πεφτοσυννεφάκηδες που βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων να λένε «δεν το περιμέναμε, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα αυτή η οικογένεια», αλλά δυνάμωναν την τηλεόραση όταν άκουγαν ουρλιαχτά από το διπλανό διαμέρισμα.

Η ελληνική κοινωνία προχωρά στην αιωνιότητα ζώντας το δράμα του Σίσυφου, μόνο που στην περίπτωσή μας εμείς αρνούμαστε να καταλάβουμε γιατί μας έχει επιβληθεί αυτή η τιμωρία. Δεν γίνεται οι γείτονες να μην βλέπουν, δεν γίνεται οι συγγενείς να μην βλέπουν, δεν γίνεται οι καθηγητές να μην βλέπουν, δεν γίνεται οι συνάδελφοι να μην βλέπουν. Δεν γίνεται άλλο να κλείνουμε τα μάτια μας.

Ζούμε σε μία χώρα που δεν υπάρχει μέριμνα ούτε για τις στοιχειώδεις δομές υποστήριξης και περίθαλψης ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Οποιοδήποτε φως ξεπροβάλλει από τον ελληνικό μας βούρκο προέρχεται από την ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία σώζει πολλές ζωές και καλύπτει τα χιλιάδες κενά που δημιουργούνται από την ανυπαρξία της Πολιτείας.

Αλλά τι να λέμε, όταν έχουμε υπουργούς που λένε πως το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα πρέπει να διώξει τα ναρκωτικά από τα Πανεπιστήμια»… Εδώ έχουν χάσει αυτοί την πίστη τους στην Πολιτεία, θα την έχουν οι πολίτες;

Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr
Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]