Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ακολούθησαν μεγάλες διαδηλώσεις, με πρωτεργάτη τον ίδιο, και όταν σε μία από αυτές απήγγειλε ποίημα ενός Τούρκου εθνικιστή ποιητή καταδικάστηκε για υποκίνηση σε μίσος και βρέθηκε στη φυλακή. Ο πρώτος που τον επισκέφθηκε ήταν ο Λουξεμβουργιανός πολιτικός. Ο Ερντογάν δεν το ξέχασε ποτέ, εξ ου και η βαθιά εκτίμηση που τρέφει έκτοτε στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ, που από το Μεγάλο Δουκάτο βρέθηκε στην κορυφή της μεγάλης, ενωμένης Ευρώπης. Για την ακρίβεια, που τη βρήκε ενωμένη, τη μεγάλωσε και άλλο, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα παραμείνει έτσι και μετά την αποχώρησή του.

Η ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ που έχει σχεδόν διασπάσει την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ο μεγάλος εφιάλτης για όσους λαούς και πολιτικούς πίστεψαν και πιστεύουν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πρόκειται για μία από τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία της «γηραιάς ηπείρου», που βλέπει την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό να απειλούν να τινάξουν μια ιστορία έξι δεκαετιών που ξεκίνησε το 1957 στη Ρώμη. Και τι ειρωνεία… Η Ρώμη είναι αυτή που σήμερα επιστρέφει με απειλητικές διαθέσεις και δεν είναι μόνη της. Μαζί της «στυλώνουν τα πόδια» και άλλα κράτη, όπως η Αυστρία και οι χώρες του Βίσεγκραντ. Στο απέναντι στρατόπεδο, χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Γαλλία και η Μάλτα, που υποστηρίζουν μια πιο ανθρωπιστική και ευέλικτη αντιμετώπιση του προσφυγικού. Και βέβαια η Γερμανίδα καγκελάριος, η οποία, για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους επιβίωσης, θέλει να επιστρέψει πρόσφυγες σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Η Ελλάδα και η Ισπανία το αποδέχθηκαν ήδη.

«ΣΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ τα κράτη έχουν χωριστεί σε δύο “στρατόπεδα” που βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης. Δεν βλέπω μεγάλη διάθεση συμβιβασμού, αν και αυτό είναι που προσπαθεί να πετύχει αυτή η προεδρία», έλεγε λίγο πριν από τη Σύνοδο Κορυφής Ευρωπαίος αξιωματούχος χωρίς να κρύβει την ανησυχία του. Το αρνητικά εντυπωσιακό σε αυτή την ιστορία είναι πως η κορύφωση της διαμάχης έρχεται σε μια εποχή που οι μεταναστευτικές ροές έχουν μειωθεί στο Αιγαίο κατά 97% και στην Ανατολική Μεσόγειο κατά 87%. Αρα, δεν υπάρχει κρίση αριθμών, αλλά μια καθαρά πολιτική κρίση μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών.

ΤΟΝ ΜΑΙΟ του 2019 οι Ευρωπαίοι πολίτες θα αποφασίσουν την έκβαση αυτής της κρίσης. Θα κληθούν να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για ένατη φορά στην ιστορία, αλλά, όπως όλα δείχνουν, η σύνθεση που θα προκύψει θα είναι εντελώς διαφορετική. Η άνοδος των αντιευρωπαϊκών και των λαϊκιστικών/ακροδεξιών κομμάτων είναι ο πολιτικός Αρμαγεδδώνας που όλοι φοβούνται. Ταυτόχρονα, η λήξη της θητείας του Γιούνκερ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον Νοέμβριο του 2019 και η αλλαγή των επιτρόπων θα ολοκληρώσει το θεσμικό κύκλο των αλλαγών. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο την επόμενη μέρα.

Ο ΖΑΝ-ΚΛΟΝΤ ΓΙΟΥΝΚΕΡ δεν είναι ένας άγγελος που προσγειώθηκε στις Βρυξέλλες, είναι όμως ό,τι πολιτικά ανθρωπίνως καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί ειδικά για τις χώρες του Νότου. Εχει παρέμβει προσωπικά για να σώσει την ευρωπαϊκή παρτίδα πολλές φορές, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας απέτρεψε το Grexit. Δεν τα κατάφερε βέβαια με την περίπτωση της Μ. Βρετανίας, η οποία άνοιξε την πόρτα της εξόδου, αφαιρώντας το ένα από τα 28 αστέρια. Η Ευρώπη των 27 θα πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα μεγάλα, καυτά ναρκοπέδια: Το μεταναστευτικό, την οικονομική κρίση, το νέο μειωμένο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και τη διεύρυνση της Ε.Ε. Το πρώτο παραμένει και το πιο επικίνδυνο.

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ μεταλλωρύχου από το Ρεντάγκε μπορεί να καυχιέται στα 64 του πως δεν τα κατάφερε και άσχημα. Διετέλεσε πρωθυπουργός για 18 χρόνια, υπουργός Οικονομικών για 10 χρόνια, διοικητής της Παγκόσμιας Τράπεζας για έξι χρόνια, πρόεδρος του Eurogroup για οκτώ χρόνια και πρόεδρος κόμματος για πέντε χρόνια. Τώρα ολοκληρώνει την 5ετή θητεία του στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ήταν, πραγματικά, πέντε δύσκολα χρόνια. Και έρχονται δυσκολότερα…

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]