Γράφει η Aννα Παναγιωταρέα

Ηταν η αφήγηση του έρωτα ενός τριαντάχρονου για μια τετράχρονη παιδούλα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την αηδία και την οργή που απέπνεαν οι διεξοδικές περιγραφές του καθώς την παρακολουθούσε να κάνει κούνια ή όταν η μητέρα της την οδηγούσε στην τουαλέτα κι αυτός κρυφοκοίταζε από μία τρύπα. Ηταν βέβαιος ότι το κοριτσάκι του ανταπέδιδε, με ματιές, τη λαγνεία του!

Ημουν τότε στο πρωινό του ΜΕGΑ, και καθώς η εγγονή μου έκλεινε τον πρώτο χρόνο της ζωής της, δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ένιωθα. Εξέφρασα δημόσια την αγωνία μου για τέτοιου είδους βιβλία τα οποία θα ήταν προπομπός για να αποποινικοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας αρρωστημένες και καταδικαστέες σεξουαλικές διαστροφές.

Την επόμενη μέρα η τότε Αριστερά έστειλε διαμαρτυρία στο κανάλι ότι ποινικοποίησα το βιβλίο και ότι γυρνούσα σε εποχές που τα βιβλία καίγονταν. Διάβασα στην εκπομπή την επιστολή και είπα ότι επιμένω πως τέτοιου είδους βιβλία αποτελούν άλλοθι συμπεριφοράς αποτρόπαιης και ότι δεν μετανιώνω για όσα είχα πει. Και σήμερα αν ξαναρωτιόμουνα πάλι την ίδια απάντηση θα έδινα. Αν όχι επιθετικότερη.

Ημουν όμως μάλλον αφελής να νομίζω ότι στην πατρίδα μας αυτή η διαστροφή ήταν σπάνια. Το έγκλημα Δουρή συγκλόνισε την Ελλάδα.

Πού να φανταζόμουν όμως ότι τώρα, κάθε πρωί, ανοίγοντας την εφημερίδα θα υπάρχει μία νέα φρικιαστική ιστορία. Και μάλιστα επιβεβαιώνοντας αυτό που είχα τότε υποστηρίξει: Οτι τα παιδιά αντιμετωπίζουν τους δράκους μέσα στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον γιατί εύκολα εμπιστεύονται πρόσωπα με τα οποία καθημερινά συναγελάζονται.

Ωστόσο το φαινόμενο έχει πάρει πελώριες διαστάσεις. Η ελληνική κοινωνία εξοργίζεται με την παιδοφιλία αλλά δύσκολα πολίτες καταγγέλλουν τους υπανθρώπους που ουσιαστικά δολοφονούν τον ψυχικό κόσμο των παιδιών, αφήνοντας όχι μόνον στο σώμα τους αλλά και στην ψυχή τους ανεξίτηλα σημάδια οδύνης.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής δήλωσε ότι σκέπτεται να εισηγηθεί την αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα σχετικά με το έγκλημα της παιδοφιλίας. Οφείλουν να συμπράξουν όλα τα κόμματα. Θα είναι ένας τρόπος για να μαζευτεί κάπως η κατάσταση από το φόβο της δίκαιης τιμωρίας και της διαπόμπευσης. Ωστόσο δεν είναι αρκετός. Οι ΗΠΑ δεν τιμωρούν απλά τους παιδόφιλους. Τους παρακολουθούν για την υπόλοιπη ζωή τους ενημερώνοντας τους περιοίκους, ενώ είναι συχνές οι επισκέψεις στο σπίτι τους από κοινωνικούς λειτουργούς. Σε ακραίες και επαναλαμβανόμενες περιπτώσεις και με τη συγκατάθεση του παιδόφιλου προβαίνουν σε μέτρα ιατρικής καταστολής.

Ο Ποινικός Κώδικας δεν προβλέπει αυστηρές ποινές για το έγκλημα της παιδοφιλίας. Παιδόφιλοι με το νόμο Παρασκευόπουλου αφέθηκαν ελεύθεροι. Είναι ώρα να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας. Είναι ίσως η μόνη περίπτωση για την οποία δεν επιτρέπεται καμία επιείκεια.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]