Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ωστόσο, η πληροφορία από του Μαξίμου ήταν ότι ο διάλογος διεμείφθη μέσω μεταφραστή. Άλλοι είπαν ότι είναι τραγικό αριστερή κυβέρνηση να εφαρμόζει την αριστεροσύνη αλά καρτ, πετώντας στο Εξπρές του Μεσονυχτίου τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία αγωνιζόταν από το 1950.

Αν ήταν η πρωθυπουργική άγνοια των διεθνών συνθηκών, αν ήταν ο πανικός, αν ήταν ο φόβος που υπερίσχυσαν στο διάλογο ώστε να συγκατανεύσει θετικά στο αίτημα Ερντογάν, κανείς δεν ξέρει. Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έστησε, μόνος του, στον τοίχο τον εαυτό του. Μαζί και τα εθνικά συμφέροντα της χώρας.

Κι όμως είχε το χρόνο, από την ώρα που εκδηλώθηκε η κρίση στην Τουρκία, να ενημερωθεί από διπλωμάτες, με πολύτιμη και πολύχρονη εμπειρία, για την απαιτούμενη διαδικασία, ώστε να μην αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα αφενός το βάρβαρο εκφοβισμό της Τουρκίας για παράδοση των οκτώ και αφετέρου την πολιτισμένη πίεση των Βρυξελλών για την εφαρμογή, κατά γράμμα, των διεθνών συμβάσεων. Διαρρέει το Μαξίμου ότι έχει δήθεν εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη της Ε.Ε. Μένει να αποδειχθεί.

Το χειρότερο που συμβαίνει στον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ότι χάνει το κόμμα του. Χαϊδεύει τους πενήντα τέσσερις υπό το στρατηγό Τσακαλώτο, κάνει ότι δεν βλέπει τους άλλους, που επιμελώς του σκάβουν λάκκο, υπό Δούρου και δεν απαντά στους πρώην συντρόφους του ότι η Αριστερά υπό την ηγεσία του έπαιξε κι έχασε την παρτίδα.
Το χειρότερο είναι ότι η παράδοση ανθρώπων που ζήτησαν πολιτικό άσυλο -Τούρκοι από Έλληνες, για να το πούμε με τη βαρύτητα των όρων- θα μείνει στίγμα ανεξίτηλο στην Ιστορία της Αριστεράς, καθώς οι οκτώ πληρούν τα νομικά προαπαιτούμενα για να τύχουν των ευεργετημάτων που προβλέπονται από τις διεθνείς συνθήκες.

Όμως, τη στιγμή που ο Ερντογάν διέταξε να γίνει δημόσιο ουρητήριο το πατρικό του αυτοεξορίστου πρώην συμμάχου του, απειλώντας ταυτόχρονα την Αμερική για τη μη έκδοσή του, έδωσε εντολή να διωχθούν, να φυλακιστούν, να βασανιστούν χιλιάδες αντιφρονούντες, τίποτε δεν τον σταματά. Η Ελλάδα κινδυνεύει να δει κύματα προσφύγων και λαθρομεταναστών στις ακτές της, επειδή η Τουρκία δεν θα τηρεί τα συμφωνηθέντα. Ως προειδοποίηση ήρθε η απόσυρση των Τούρκων υπαλλήλων από τη Μυτιλήνη. Τίποτε δεν θα εμποδίσει να υπερπολλαπλασιαστούν οι επιχειρησιακές απειλές στο Αιγαίο και να εκτροχιασθεί το τουρκικό προξενείο στη Θράκη.

Ωστόσο, η παράδοση των οκτώ στην Τουρκία σημαίνει την ήττα της πολιτισμένης Δύσης, καθώς η επαναφορά του νόμου της θανατικής ποινής είναι ante portas.

Κρίμα για την Ελλάδα. Τη διαφορά θα έκανε ένας σοβαρός χειρισμός του ζητήματος. Αυτό απαιτούσε πρωθυπουργό με ψυχή, πατριωτισμό, γνώση, ευελιξία, σεβασμό από συμμάχους και συναλληλία από φίλους. Οχι διεθνιστική σύγχυση.

Θα απαιτούσε ο πρωθυπουργός να κινηθεί προσωπικά και άμεσα προς την Ε.Ε, όταν η Ελλάδα είναι το σύνορό της. Ομως, η διακυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έκανε τη χώρα failed state, χωρίς αξιοπιστία. Ασήμαντη στο γεωπολιτικό παιχνίδι που εξελίσσεται στην περιοχή και έχει ακόμα ανάχωμα την Αίγυπτο. O πρωθυπουργός που αντλεί νομιμοποίηση από τη συγκυβέρνησή με την άκρα Δεξιά -και ενίοτε ανοχή φαιδρών πολιτικών- ενέπλεξε την Ελλάδα σ ένα lose–lose game. Αν πίστευε στον Θεό, ας του ζητούσε, τουλάχιστον, να βάλει το χέρι του…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής που κυκλοφορεί