Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Από τις 27 Απριλίου ξεκινά και επισήμως η «μεγάλη σφαγή», με την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων να έχει θέσει ως φιλόδοξο στόχο τους 17.000 πλειστηριασμούς. Ταυτόχρονα, έχουν προγραμματιστεί εκατοντάδες πλειστηριασμοί σκαφών αναψυχής και αυτοκινήτων για το δεύτερο τρίμηνο του 2018. Πρόκειται για οχήματα και σκάφη μεγάλης αξίας που έχουν κατασχεθεί και περιμένουν το «πράσινο φως» από την ΑΑΔΕ για να οδηγηθούν στο σφυρί.

Θα πουν κάποιοι, μικρό το κακό αφού δεν πρόκειται προφανώς για το μεταχειρισμένο σαραβαλάκι του γείτονα ή για κάποια βαρκούλα που κατασχέθηκε από το χρεωμένο ιδιοκτήτη της, αλλά για ζηλευτές ιδιοκτησίες εκείνων που κάποτε είχαν και κατείχαν. Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται για κάτι περισσότερο από αυτό. Πρόκειται για τον πλειστηριασμό μιας ολόκληρης εποχής.

Τη δεκαετία του ’90 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 2000, πριν δηλαδή τα Μνημόνια μας χτυπήσουν την πόρτα τόσο δυνατά που την ξερίζωσαν, το «δικαίωμα στο όνειρο» ενός σκάφους ή ενός πολυτελούς αυτοκινήτου δεν το είχαν μόνο οι έχοντες και κατέχοντες, αλλά και πολλοί μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες που είχαν πρόσβαση στο εύκολο χρήμα, δηλαδή τον τραπεζικό δανεισμό. Ηταν η εποχή που το Κολωνάκι ήταν γεμάτο από θηριώδη τζιπ, που πολλά εξοχικά ακόμα και στη Σαλαμίνα φιλοξενούσαν στο πάρκινγκ, εκτός από το αυτοκίνητο, και από ένα σκάφος. Τότε που κάθε οικογένεια μετρούσε τόσα τετράτροχα όσα και τα μέλη της.

Οι κάρτες, πιστωτικές και χρεωστικές, στέναζαν ενώ τα καταστήματα ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών ειδών πουλούσαν πανάκριβη τεχνολογική πραμάτεια χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις. Προηγμένα ηχοσυστήματα, home cinema, cd players και mp3 και έξυπνα κινητά που κόστιζαν σχεδόν όσο ένα παπάκι. Εύκολη απόφαση η αγορά τους, αρκεί βέβαια να υπήρχαν τα βασικά: Δουλειά, άκρη για «μαύρο» έξτρα εισόδημα και έγκριση καταναλωτικού από την τράπεζα. Υπήρχαν και τα τρία σε αφθονία.

Μετά ήρθαν οι μέλισσες. Των δανειστών φυσικά. Η προσφυγή στο ΔΝΤ, το κλείσιμο της στρόφιγγας χρηματοδότησης, οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις. Από τη μια μέρα στην άλλη, άνθρωποι που νόμιζαν πως μπορούσαν να πληρώσουν τη δόση του διακοποδάνειου ή του καταναλωτικού τους, βρέθηκαν ξαφνικά με το μισό εισόδημα. Μερικοί ούτε καν με αυτό.

Οπότε, όταν σε λίγες ημέρες αρχίσουμε να ακούμε το σφυρί να χτυπά για τη μεζονέτα στο Πόρτο Ράφτη ή για το εκτός δρόμου… θηρίο, πριν γυρίσουμε αδιάφορα το βλέμμα, νομίζοντας πως αφορά μόνο τον Λάκη Γαβαλά, ας κοιταχτούμε μεταξύ μας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]