Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Το κλίμα δεν πρέπει να επηρεαστεί από τις δηλώσεις ενός ακροδεξιού. Εμείς να επικεντρώσουμε όλες μας τις προσπάθειες για την ταχύτερη δυνατή επιστροφή των Ελλήνων -και όχι σε κραυγές ανοησίας- και να κάνουμε σαφές ότι, αν η Τουρκία θέλει γέφυρες συνεργασίας με την Ε.Ε., θα πρέπει να σέβεται το διεθνές δίκαιο»

Η διαβεβαίωση αυτή ανήκει στο διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Ζαχαριάδη, και έγινε πριν από τις περίφημες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου. Ο πρώτος -μέσω ανακοίνωσης του γραφείου του- τον χαρακτήρισε «σουλτάνο», ο δεύτερος -μιλώντας στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες- τον είπε «τρελό». Αν αυτό εννοούν στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου ως «χαμηλότερους τόνους», τότε να περιμένουμε πως η επόμενη κίνηση θα είναι να στείλουν πολεμικές φρεγάτες στη Σμύρνη.

ΤΟ ΛΕΚΤΙΚΟ ΠΥΡ που άνοιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. εκτός από αποσπασματικά επιθετικό, είναι και επικίνδυνο. Διότι, αν έχουν αποφασίσει να αλλάξουν το διπλωματικό προφίλ μιας δυτικής χώρας και από μετριοπαθές και σύμφωνο με τους διεθνείς νόμους και κανόνες να το μεταβάλουν σε τριτοκοσμικό, τότε το ερώτημα που προκύπτει είναι μέχρι πού είναι αποφασισμένοι να το τραβήξουν.

ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ πολιτική σκακιέρα υπάρχουν ηγεσίες με τις οποίες μπορείς να συνομιλήσεις τη γλώσσα της λογικής και της νομιμότητας, καθώς και ηγεσίες με τις οποίες πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια για να συνεννοηθείς. Κάθε χώρα πράττει διαφορετικά. Το ότι ο Ερντογάν χαρακτηρίζει τρομοκράτη τον Νετανάχιου και ότι ο Νετανάχιου με τη σειρά του χαρακτηρίζει σφαγέα τον Ερντογάν είναι στο πλαίσιο ενός άγριου παιχνιδιού από παίκτες που γνωρίζουν πώς να παραβαίνουν τους κανόνες και που δεν διστάζουν να ανοίξουν πραγματικό πυρ, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες απώλειες. Η Ελλάδα τι ακριβώς επιδιώκει; Είναι προφανές ότι δεν μπορεί και, κυρίως, δεν πρέπει να ακολουθήσει «καφενειακή» ρητορική με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ του Πάνου Καμμένου στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας έμοιαζε ευθύς εξαρχής με τοποθέτηση νάρκης. Με την πολιτική έννοια του όρου φυσικά. Ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ., σε αντίθεση με το συνάδελφό του στο υπουργείο Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, δεν μετρά ποτέ τα λόγια του. Ισα ίσα, μάλιστα, μοιάζει να τα επιδιώκει, πιστεύοντας πως οι λεονταρισμοί και τα φραστικά πυροτεχνήματα θα εξασφαλίσουν την πολιτική του επιβίωση. Ξεχνά, βέβαια, ότι τα πυροτεχνήματα όσο εντυπωσιακά είναι, άλλο τόσο σβήνουν άδοξα χωρίς να αφήσουν ίχνος πίσω τους.

ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ πως όσο ο Πάνος Καμμένος θα βλέπει τις δημοσκοπήσεις για το κόμμα του να συνεχίζουν τον κατήφορο -δεν υπάρχει καμία έρευνα που να δείχνει ότι μπαίνει στη Βουλή- τόσο οι δηλώσεις του θα τραβούν τον ανήφορο. Από την πατριωτική «ανταρσία» περί Μακεδονικού μέχρι το «Εξπρές του Μεσονυκτίου» που ανέσυρε από την κινηματογραφική λήθη. Από τη διαφωνία του στο σύμφωνο συμβίωσης μέχρι τη μάχη για τα Θρησκευτικά και τη θυσία Φίλη.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΔΑΝ στην επιλογή του Φώτη Κουβέλη ως αναπληρωτή υπ. Εθνικής Αμυνας μια προσπάθεια του Μαξίμου να «εξισορροπήσει» και να αποδυναμώσει τον πρόεδρο Πάνο. Μέχρι ενός σημείου μοιάζει να έχουν δίκιο, όμως ένας Φώτης δεν αρκεί για να απενεργοποιηθεί η νάρκη Καμμένου… Κατά καιρούς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν επινοήσει διάφορες θεωρίες για να δικαιολογήσουν τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. Ακόμα και ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου, ο οποίος ήταν από εκείνους που διαφώνησαν ανοιχτά με τη φρασεολογία Καμμένου για τον «τρελό» Ερντογάν, στο τέλος αναγκάστηκε να πει πως οι «οι ΑΝ.ΕΛ. δεν είναι Ακροδεξιά. Είναι ένα ριζοσπαστικό δεξιό κόμμα, που έχει εθνικιστικές τάσεις σε κάποια θέματα». Να υποθέσουμε ότι η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία, που απαιτούν η διεθνής διπλωματία και η διαχείριση κρίσεων, αποτελούν δεύτερη φύση του αρχηγού ενός «ριζοσπαστικού με εθνικιστικές τάσεις» κόμματος.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής