Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Σχεδόν όλοι, από το υπουργείο Παιδείας μέχρι τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και γνωστούς αθλητές, εξέφρασαν τη διαφωνία και την έκπληξή τους με την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου, η οποία ανατρέπει ένα καθεστώς αρκετών χρόνων. Διότι, παρά τις όποιες αλλαγές έγιναν με ρυθμίσεις της παρούσας κυβέρνησης, είναι γεγονός πως πρόκειται για μια μέριμνα της Πολιτείας που έχει νομοθετηθεί εδώ και δεκαετίες.

Ωστόσο μια φράση από τη σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας θα μπορούσε να οδηγήσει τη συζήτηση κάπου αλλού: «Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που αμφισβητεί τις ρυθμίσεις για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση διακριθέντων αθλητών δημιουργεί εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα για την ανάπτυξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού», σημειώνεται χαρακτηριστικά. Σύμφωνοι, μόνο που τα «εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό» υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα με ευθύνη της Πολιτείας.

Οι ανύπαρκτες υποδομές είναι το νούμερο ένα πρόβλημα και δεν ευθύνεται κανένα δικαστήριο για αυτό. Μια βόλτα στους χώρους όπου προπονούνται χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που παράλληλα με το σχολείο τους αθλούνται σε κάποια τοπική ομάδα ή στο σχολικό πρωτάθλημα θα πείσει όλους εκείνους που σήμερα εξοργίζονται πως θα έπρεπε να έχουν εξοργιστεί εδώ και καιρό. Για να φτάσει κάποια στιγμή ένα παιδί ή μια ομάδα να διακριθεί, έχει προηγηθεί ένας προσωπικός και οικογενειακός Γολγοθάς.

Χρήματα δεν υπάρχουν, οι χορηγοί εξαφανίζονται ο ένας πίσω από τον άλλο, δημοτικά γυμναστήρια «αγκομαχούν» από την υπερβολική χρήση και την ελλιπή συντήρηση, ώρες για προπονήσεις ή για αγώνες δεν υπάρχουν, ενώ τα δημοτικά κολυμβητήρια τις μισές μέρες του χρόνου είναι κλειστά συνήθως επειδή χαλάει ο καυστήρας. Και φυσικά όποιο πρόβλημα υπάρχει ξεπερνιέται με την υπεράνθρωπη προσπάθεια των γονιών, των λιγοστών υπαλλήλων και των επίσης λιγοστών προπονητών. Ας μη μιλήσουμε για τις υποδομές των σχολείων που, με εξαίρεση ορισμένες νεότερες κατασκευές, πολλά δεν έχουν ούτε καν μπασκέτες.

Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός λοιπόν δεν βάλλεται από μια απόφαση του ΣτΕ, ακόμα και αν θεωρηθεί ότι αποτελεί αντικίνητρο για την ενασχόληση των νέων με τον αθλητισμό.

Θα μπορούσαν, άλλωστε, Πολιτεία και Δικαιοσύνη να βρουν μια «μέση» λύση, επιβραβεύοντας τους νέους και τις νέες που διακρίνονται σε κάποια αθλητική οργάνωση με την πριμοδότηση της εισαγωγής τους σε γυμναστικές ακαδημίες και όχι εις βάρος κάποιων άλλων υποψηφίων σε αμιγώς επιστημονικές σχολές. Δυστυχώς, όμως, το κράτος διαχρονικά προτιμά την πιο «φθηνή» λύση, όπως είναι η εισαγωγή σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, και όχι την πιο κοστοβόρα, που σημαίνει ότι θα πρέπει να επενδύσει μακροχρόνια ένα σεβαστό ποσό για την ενίσχυση του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]