Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Χθες, ο καθηγητής με ανάρτησή του στη σελίδα του υπενθύμιζε τη σημερινή εκδίκαση με την εξής ενδιαφέρουσα σημείωση: «Συνήθως τέτοιες δίκες γίνονται σε αίθουσες γεμάτες από ‘‘ομάδες συμπαραστάσεως’’ προς τους δράστες, με τους δικαστές να βιώνουν μια διάχυτη, διαρκή απειλή. Για αυτόν το λόγο έχει σημασία, εάν μπορείτε, να έλθετε αύριο (σ.σ.: σήμερα) πρωί (9:00 π.μ.) στα δικαστήρια της Ευελπίδων, στο κτίριο 9, στην αίθουσα 2». Ετσι είναι δυστυχώς. Κάθε φορά που μια ανάλογη υπόθεση εκδικάζεται, εμφανίζονται οι «ομάδες συμπαράστασης» των γνωστών-αγνώστων δραστών, έτοιμες να απειλήσουν και να τραμπουκίσουν. Ο στόχος τους είναι προφανής. Να τρομοκρατήσουν όσους τολμήσουν να αντισταθούν, να αποθαρρύνουν όσους σκεφτούν να καταγγείλουν πράξεις βίας και βανδαλισμού.

Η αναιμική στάση της Αστυνομίας, ακόμα και εκτός πανεπιστημιακού ασύλου, η ανοχή στα «πάρτι με μολότοφ του Σαββάτου» και η δήθεν αριστεροσύνη με την οποία αντιμετωπίζει το κράτος και μερίδα των ΜΜΕ μια χούφτα περιθωριακών, αποθρασύνει τους δράστες και τους υποστηρικτές τους. Καθηγητές λοιδορούνται ή προπηλακίζονται, φοιτητές που δεν συμφωνούν με την «οργή των σπρέι και των μολότοφ» χαρακτηρίζονται φυτά ή δέχονται και οι ίδιοι επιθέσεις, δημόσια περιουσία καταστρέφεται και ο κύκλος της βίας συνεχίζεται.

Πριν από λίγες ημέρες ο «Ε.Τ.» είχε καταγράψει την αγανάκτηση του κοσμήτορα της Σχολής Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ, που μια ημέρα μετά τα επεισόδια για την επέτειο δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν προλάβαινε να καταγράφει ζημιές και σπασίματα. «Το να σπας ό,τι βρεις μπροστά σου είναι βλακεία! Οχι κακία, ούτε φυσικά ηρωισμός. Είναι απλή βλακεία. Είμαι 36 χρόνια στο πανεπιστήμιο και βλέπω μπροστά μου έναν τοίχο βλακείας και δεν μπορώ να τον ξεπεράσω».

Αν τουλάχιστον σήμερα η Ευελπίδων γέμιζε από ομάδες συμπαράστασης στον καθηγητή Συρίγο, μια ρωγμή να σχηματιζόταν στον τοίχο.

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου