Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Χωρίς καμία αμφιβολία, αναδείχθηκε ηγετική προσωπικότητα, με εκσυγχρονιστικό πρόσημο στην πολιτική ζωή της χώρας, αποτελώντας υπόδειγμα για τις γυναίκες που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα κοινά, σ’ ένα αυστηρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον.

Ως πολιτικός απέδειξε στη διαδρομή της -από τον αγώνα της για την κατάληψη της μονοεδρικής έδρας στην Ευρυτανία, καθήκον θλιβερό μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, μέχρι σήμερα- τις πολύτιμες ικανότητές της. Διαθέτει σημαντικό κεφάλαιο πολιτικής εμπειρίας, εκπροσωπώντας αποτελεσματικά την Ελλάδα σε διεθνείς οργανισμούς κι έχοντας δημιουργήσει ισχυρές διεθνείς σχέσεις.

Ωστόσο, η κρίση που μαστίζει τη χώρα από το 2010 δεν είναι μόνον οικονομική. Ειδικά, την τριετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναδείχθηκε η κρίση της πολιτικής ηθικής. Οι πολίτες βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις εκφάνσεις του ακολουθεί αισχρή παλαιοκομματική αγωγή, ενώ ευαγγελιζόταν την αναγέννησή της πολιτικής ζωής. Ο συριζαϊκός μαυρογιαλουρισμός έχει καταστεί τρόπος διακυβέρνησης, τα δε σκάνδαλα του Καμμένου, δοκιμάζοντας τις αντοχές του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, το έκαναν πατσαβούρα για τα σκουπίδια.

Οι πολίτες αποσύρουν το ενδιαφέρον τους για την πολιτική και συμπεριφέρονται αδιάφορα έναντι του αδιαφανούς τρόπου άσκησης της εξουσίας. Φαινόμενο που πλήττει ευθέως τη Δημοκρατία και αποδυναμώνει τους θεσμούς. Η αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης των Τσίπρα και Καμμένου αντιμετωπίζεται απαθώς και τα σκάνδαλα που σκάνε αναμετρώνται από τον πρωθυπουργό με σκάνδαλα του παρελθόντος. Ετσι, καλύπτονται από τον ίδιο προκλητικά και απενοχοποιούνται οι πράττοντες τα φαύλα έναντι του δημοσίου συμφέροντος και εις βάρος της πολιτικής εντιμότητας.

Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε πολιτικές εξετάσεις διαψεύδοντας κάθε υπόσχεσή του. Γέννησε ελπίδες οι οποίες διαψεύστηκαν οδυνηρά. Απέτυχε, κατά τρόπο οικτρό, να αναδείξει το υπεσχημένο ανανεωτικό πρόσωπο στη νέα πολιτική εποχή που υπήρξε μόνον στη φλυαρία της Αριστεράς.

Αν ζούσε ο Σαίξπηρ σήμερα, το στίχο «λόγια, λόγια, λόγια» -«Αμλετ», δεύτερη πράξη, σκηνή δεύτερη- θα τον είχε εμπνευστεί από τον Αλέξη Τσίπρα που υποσχέθηκε τον παράδεισο, απεργαζόμενος την πολυπίπεδη κόλαση την οποία και βιώνουμε.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης κλείνει το κεφάλαιο της Πολιτικής Ιστορίας που αναφέρεται στη λεγόμενη οικογενειοκρατία με μία θυσία προσωπική.

Δεν είναι ότι αφαιρεί από τους αντιπάλους του επιχειρήματα. Δεν είναι ότι ελευθερώνει τα χέρια του για να κινηθεί στο κόμμα του. Το σπουδαιότερο είναι ότι μιλάει στον πολίτη και του λέει: «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι»…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου