Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Η πρόταση ήταν να μπορούν να εγγράφονται ως μέλη, χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια και τυπικά προσχήματα αποκλεισμού, όσοι θα προσέρχονται στην ανοιχτή διαδικασία για άμεση εκλογή τόσο του προέδρου όσο και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Το αποτέλεσμα το ξέρετε. Η Σοσιαλιστική Τάση αποχώρησε μαζί με τις προτάσεις της.

Μετά τις ανοιχτές εκλογικές διαδικασίες που ακολούθησαν τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ και τώρα ο νέος φορέας για την Κεντροαριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει περισσότερο από ποτέ ένας απαρχαιωμένος κομματικός μηχανισμός με όλες τις αγκυλώσεις που έχουν στην εσωτερική δομή τους τα κόμματα της Αριστεράς. Το «παλιό» πολιτικό σύστημα, που μόνο παλιό δεν είναι τελικά, απέδειξε πως μπορεί να κινητοποιήσει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών, διευρύνοντας τον στενό κομματικό πυρήνα, δίνοντάς τους τον κυρίαρχο λόγο. Δεν φοβήθηκε την αναμέτρηση με την κοινωνία και έδωσε την επιλογή της απόφασης στον κόσμο χωρίς αποκλεισμούς και κομματικούς μεσάζοντες.

Περισσότεροι από 400.000 πολίτες συμμετείχαν στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ο πρώτος που είχε ανοίξει το χορό των ανοιχτών διαδικασιών, ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009, κατάφερε να φέρει στις κάλπες πάνω από 1 εκατομμύριο κόσμο. Από τις ανοιχτές διαδικασίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ πάμε στις… εσώκλειστες της Κουμουνδούρου. Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρόεδρος του Συνασπισμού το 2008 με 840 ψήφους συνέδρων. Το 2013 εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με 2.477 ψήφους, ενώ το 2016 στο δεύτερο συνέδριο επανεκλέχθηκε με 2.758 ψήφους.

Οι εποχές που τα δαχτυλίδια της διαδοχής περνούσαν από τους απερχόμενους ηγέτες στους εκλεκτούς τους μέσω των μηχανισμών του κόμματος και τις κλίκες των συνέδρων πέρασαν ανεπιστρεπτί. Αλλά το κόμμα της Κουμουνδούρου που κάνει ακόμα αφιερώματα στην Οκτωβριανή Επανάσταση μοιάζει προσκολλημένο σε διαδικασίες του προηγούμενου αιώνα. Ισως γιατί αν κάποια στιγμή θελήσει πραγματικά να αναμετρηθεί με τη βάση του, θα δει πως παραμένει πέριξ του 4%…