Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα*

Γιατί η kolotumba μπορεί να είναι συνώνυμη με τον πρωθυπουργό, όμως αφήνει την κυβέρνηση των άχρηστων απέξω.

Αν έρθει κάποιος ξένος στη χώρα και ανοίξει την τηλεόραση, βλέποντας μόνο εικόνα, θα νιώσει τεράστια έκπληξη νομίζοντας ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει… κλωνοποιηθεί. Βρίσκεται παντού! Αυτή την εβδομάδα ο πρωθυπουργός «παίζει» και σε σποτάκια που προπαγανδίζουν την άριστη κατάσταση των νοσοκομείων, λες και οι Ελληνες νοσηλεύονται… στο Διάστημα, οπότε δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι το -προεκλογικό-μήνυμα με τη φωνή του πρωθυπουργού, πόρρω απέχει από την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν…

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως το 2014 να εμφανιζόταν στις εσωκομματικές διεργασίες του, στις κομματικές αποφάσεις του ως έχων συλλογική ηγεσία. Μπορεί να προέτασσε πολιτικά ότι λειτουργούσε μέσα από ισχυρά κομματικά όργανα και ότι παίρνονταν συλλογικές αποφάσεις που εδράζονταν σε κοινές ιδεολογικές αρχές. Μέσα σε τρία χρόνια αυτή η εικόνα ξεθώριασε. Τα συλλογικά όργανα συνεδριάζουν από καιρού εις καιρόν. Το αριστερό και υπερήφανο ηθικό πλεονέκτημα εξαφανίστηκε από νέα γλωσσικά εφευρήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ορμή του ως συλλογική πολιτική οντότητα. Εγινε κόμμα καλοβολεμένων, απαθών, ανώνυμων βουλευτών.

Σκεφθείτε κάτι απλό: Εκτός από υπουργούς που επιδιώκουν να απασχολούν την κοινή γνώμη με τις ύβρεις τους -π.χ. Πολάκης-, με τις… ήξεις και αφήξεις θέσεις τους -π.χ. Σκουρλέτης-, με τις συνεχείς αποτυχίες τους -π.χ. Σπίρτζης-, με τις εμμονές τους -π.χ. Παππάς-, τα στελέχη της πρώτης γενιάς -Δρίτσας, Δραγασάκης και λοιποί- έχουν ουσιαστικά περάσει στην εφεδρεία. Η εικόνα που δίνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει πολύ την περίφημη φωτογραφία του Στάλιν. Ο Αλέξης μένει, οι άλλοι σιγά σιγά σβήνουν.

Υποχωρώντας ο ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο πλάνο -πολλώ μάλλον όταν συμφύρεται με τον κυβερνητικό του εταίρο- το πεδίο κατακτήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα. Και όσα γράφονται για υπουργούς που φέρουν αντιρρήσεις ή ότι δυσκολεύουν τις δικές του θέσεις, όπως για παράδειγμα «το ξεπούλημα των ασημικών», ή την απόλυτη υπακοή προς τις ρητές απαιτήσεις των θεσμών, εντός ολίγου χρόνου αποδεικνύονται πομφόλυγες. Ακόμη και οι ελάχιστοι αντιρρησίες, όπως ο Φίλης ή ο Ξυδάκης, ρίχνοντας άσφαιρες βολές, είναι φανερό ότι προσδοκούν την επάνοδό τους στην κυβέρνηση στον επόμενο ανασχηματισμό. Ομως, ου φροντίς Τσίπρα που νιώθει παντοδύναμος και επομένως δεν έχει λόγο να ασχοληθεί μαζί τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-κόμμα βρίσκεται πολύ πίσω από την προσωπική αποδοχή Τσίπρα. Μπορεί να απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από εκείνα τα ηρωικά που έλεγε ως το 2014, μπορεί να ποδοπάτησε όλα τα υπεσχημένα, μπορεί να προσκύνησε ακόμη και τον -τέτοιο κακό να μη μας έβρει- Τραμπ, αλλά απέκτησε τις ιδιότητες της πάπιας: Οχι μόνο δεν «βρέχεται», αλλά όλα όσα αποδεικνύουν την «προδοσία» του προς τις αρχές της Αριστεράς, που ευαγγελιζόταν, σήμερα τα χρησιμοποιεί για να ελίσσεται και να εξελίσσεται. Θα λέγατε σήμερα τον Τσίπρα αριστερό;

Το προπαγανδιστικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του 2014, όταν φορτσάρισε για να καταλάβει την εξουσία, μέχρι σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σκηνικό για τον Τσίπρα και τις φιλοδοξίες του, είναι τεράστιο. Δεν υπάρχει προηγούμενο στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία, κάποιος ξεκινώντας από υποψήφιος δήμαρχος στις εκλογές του 2006 -ενός κόμματος με 4% εκλογική δύναμη- να εκλέγεται πρωθυπουργός το 2015, χάρη στη συστηματική προπαγάνδα που άσκησε χωρίς κανέναν φραγμό στην εξαπάτηση των ψηφοφόρων, χωρίς κανέναν ενδοιασμό στη χρήση του αναίσχυντου λαϊκισμού, κάτω από το χαμόγελο του καλού παιδιού…

Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, που μετά την κατάλυση της δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση της μονοκομματικής δικτατορίας στη Γερμανία ενορχήστρωσε την εκστρατεία προπαγάνδας εξασφαλίζοντας την αφοσίωση και τη συνεργασία του γερμανικού λαού, αν ζούσε σήμερα, θα έπαιρνε μαθήματα από την προωθημένη προπαγάνδα που ασκεί ο Αλέξης Τσίπρας. Οποιος τον υποτιμά θα είναι ο μεγάλος χαμένος της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης, την οποία τόσο προσεκτικά ήδη έχει δρομολογήσει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής