Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Και τότε συνέβη το απίστευτο!

Απατηλές ψευδαισθήσεις περί κραταιάς Ελλάδας και ισχυρής οικονομίας κατέρρευσαν. Και μαζί με αυτές γκρεμοτσακίστηκε και η αβάσταχτη ελαφρότητα του δήθεν. Ποιου δήθεν; Ξέρετε, εκείνου με τα ερτοδάνεια, τα διακοποδάνεια και τα Cayenne. Αλήθεια, τι παράξενη ψευδαίσθηση να υποθέτεις πως τα εορτοδάνεια και τα Cayenne είναι ανάπτυξη;

Ετσι γεννήθηκε η κρίση! Η οποία έκανε την εμφάνισή της και μαζί με αυτή ήρθαν και οι άστεγοι και η ανεργία, η οποία γέννησε τον επόμενο μεγάλο εχθρό μας, το κύμα της μεγάλης φυγής. Και στη σκιά όλων αυτών των γεγονότων δεν θα μπορούσε να μην εκκολαφτεί και το αυγό του φιδιού. Το πιο σημαντικό απ’ όλα τα παραπάνω όμως είναι η καρδάρα με το γάλα που χύθηκε, έσπασε και δεν ξαναγεμίζει. Η δουλειά και ο ίδιος ο κόπος ενός ολόκληρου λαού, που πήγε περίπατο ήταν και παραμένει η μεγάλη πληγή που παραμένει ανεπούλωτη.

Και σήμερα αντί να πάρουμε, ως κοινωνία, το μάθημά μας και αντί να βγούμε και να φωνάξουμε «ποτέ ξανά φούσκες», έχουμε μια κυβέρνηση φούσκα, η οποία επενδύει σε επικίνδυνες λογικές οι οποίες μόνο στη δημιουργία νέων φουσκών μπορεί να οδηγήσουν.

Προκλητικά αδιάφορη για τους κόπους και τις προσπάθειες ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, επιδίδεται σε προφάσεις και δικαιολογίες που μόνο ένας υπεύθυνος για την αποτυχία θα χρησιμοποιούσε.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, μια νέα φούσκα δομείται εσκεμμένα από τη σημερινή κυβέρνηση, έτσι ώστε το τιμόνι της Ευρώπης να μπορέσει να κηρύξει τον «θρίαμβό» της που θα συνοδεύεται από ένα νέο αφήγημα στηριζόμενο στο τέλος της Ελλάδας των Μνημονίων. Ο σκοπός αυτής της νέας φούσκας είναι ένας, η σημερινή κλεπτοκρατία της κυβέρνησης να εδραιώσει την κοινωνική και πολιτική της θέση.

Πολύ πιο σύντομα από όσο νομίζουμε πρόκειται να κληθούμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια νέα φούσκα και σε μια πολική επιλογή, η οποία είναι η μετριοπαθής λύση που έχει ανάγκη η χώρα και όλοι οι Ελληνες. Τέλος, κλείνω με μια προσωπική ευχή προς όλους – όλες:

Οταν έρθει εκείνη η στιγμή και η μουσική αρχίσει και πάλι να παίζει εύχομαι να είναι μουσική για να γιορτάσουμε και όχι ένας ακόμη γύρος από μουσικές καρέκλες και από άτομα που περιμένουν από τη μουσική να σταματήσει για να καθίσουν στις καρέκλες.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου