Ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας πολιτικός που σφράγισε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Από την ώρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του, μαζί με τις ειλικρινείς και βαθιά ανθρώπινες συλλυπητήριες δηλώσεις προς την οικογένειά του, άρχισαν και οι πολιτικοί απολογισμοί, όπως είναι φυσικό, αναμενόμενο και θεμιτό.

Ο μοναδικός μέχρι στιγμής πρωθυπουργός που κυβέρνησε για δύο ολόκληρες συνεχόμενες θητείες είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει πολλές και σπουδαίες μεταρρυθμίσεις που προετοίμασαν την Ελλάδα για τον 21ο αιώνα, με μεγαλύτερη όλων την είσοδο στην ΟΝΕ. Ταυτόχρονα, χρεώνεται δύο -τουλάχιστον- μεγάλα λάθη: Δεν αντιλήφθηκε τη διαφθορά στο κόμμα και στην κυβέρνησή του και έχασε τη σπάνια ευκαιρία να λύσει το ασφαλιστικό. Ειδικά για το δεύτερο ήταν αρκετά ρεαλιστής για να γνωρίζει πως επρόκειτο για μια μάχη που θα έχανε και επέλεξε να μη τη δώσει. Οπως ο ίδιος είχε παραδεχθεί, το ασφαλιστικό είναι ένα θέμα που όλοι ανοίγουν, αλλά κανείς δεν θέλει να το κλείσει. Μεγάλη, πικρή αλήθεια.

Ομως, πέρα από τα συν και τα πλην των όσων έκανε, ο Κώστας Σημίτης θα μνημονεύεται με θετικό πρόσημο για τον τρόπο που τα έκανε. Για τον τρόπο, δηλαδή, με τον οποίο διαχειρίστηκε τις νίκες και τις ήττες του. Διαδέχθηκε τον πιο χαρισματικό λαϊκιστή πρωθυπουργό που είχε ποτέ η χώρα και αντί να συνθλιβεί από τη σκιά του, αυτονομήθηκε, με το δικό του ύφος. Προήδρευσε σε ένα κόμμα που ταυτίστηκε με το βαθύ πελατειακό κράτος και αντί να βουλιάξει μαζί του, το πίεσε να αλλάξει ρότα.

Εργάστηκε χωρίς λαϊκισμούς και στείρους δογματισμούς, χωρίς μεθυστικές υποσχέσεις, χωρίς να συνεπαίρνει τα πλήθη. Ορθολογιστής, μελετηρός, μεθοδικός, επίμονος, σχεδόν βαρετός. Ο,τι χρειαζόταν δηλαδή τότε η χώρα για να συνέλθει από ένα παρατεταμένο πολιτικό χανγκόβερ. Συλλυπητήρια στους οικείους του.