Ο Κ. Σημίτης ήταν λιγότερο χαρισματικός και από τον Κων. Καραμανλή, τον Κων. Μητσοτάκη και από τον Κ. Καραμανλή. Ο μόνος που ίσως τον ξεπερνούσε σε έλλειψη χαρισματικότητας-αν και απόλαυσε δημοφιλία-ήταν ο αμέριμνος Γ. Παπανδρέου. Κι όμως ο «λογιστάκος» με το «μπλοκάκι» είναι ο θεμελιωτής της Σύγχρονης Ελλάδας. Της χώρας που άλλοτε με άλματα κι άλλοτε με καταβαραθρώσεις συνεχίζει να ψάχνει τον δρόμο της προς την Ευρώπη, τον εκσυγχρονισμό και την ευημερία μέσα από την κανονικότητα και τον ορθολογισμό. Ο Κ. Σημίτης ήταν από τους ελάχιστους ηγέτες που πήγε τη χώρα μπροστά.

Ταπεινός, σεμνός, βαθιά μορφωμένος, ευγενής, συστηματικός, εργατικός και με ένα φαινομενικά απρόσμενο χιούμορ, δεν έλαμψε ποτέ στο πάλκο της πολιτικής. Κι όμως τον πραγματικό απολογισμό που άφησε πίσω του, ελάχιστοι τον έχουν αφήσει φεύγοντας. Δεν ήταν star, αλλά ήταν εμπνευσμένος dower. Ηταν βαθιά αντιλαϊκιστής, για αυτό και υπήρξε το κόκκινο πανί και μισητό πρόσωπο των λαϊκιστών όλων των χρωμάτων: Του μισού ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, του περιχαρακωμένου τμήματος της «λαϊκής» Ν.Δ., της Ακροδεξιάς και των ποικίλων ψεκασμένων.

Προφανώς δεν υπήρξε αλάνθαστος. Αλλά ποιος πολιτικός που δεν «έκατσε στα αβγά του», αλλά προσπάθησε να «σπάσει αβγά», δεν έκανε λάθη; Οι επικριτές του έχουν στα χείλη έτοιμους τους μύδρους και τους αφορισμούς: Τα Ιμια, το γκριζάρισμα του Αιγαίου με τη Συμφωνία της Μαδρίτης, το «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», το χρηματιστήριο, τον Οτσαλάν, τον Ακη και τον Τσουκάτο. Μέχρι και στις… ελιές που είχε στο πρόσωπό του προσδίδουν ακόμα και τώρα «δαιμονικές» ιδιότητες.

Λες και έφταιγε γιατί ο κάθε κακομαθημένος Ελληνας μπορούσε να πλουτίσει σε μια μέρα παίζοντας Κλωνατέξ και Χαλυβδόφυλλα! Λες και η διαφθορά στη χώρα εμφανίστηκε το 1996, χωρίς να έχει προηγηθεί το διαβόητο «Είπαμε, ρε Μαυράκη, να πάρεις ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια». Ή λες και όσοι έβριζαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν έβαζαν μέσο για να βρουν εισιτήρια. Προφανώς έκανε και λάθη και συμβιβάστηκε όταν η ήττα ήταν πιο βαριά από τον συμβιβασμό.

Για αυτό τον βρίζουν εν χορώ Πολάκης, Κασιδιάρης, Βελόπουλος, Λατινοπούλου, Ακρίτα. Ε, προφανώς κάτι σπουδαίο έκανε, για να τον καταριέται όλο το αγλάισμα της πολιτικής ζωής της χώρας.

Και δεν έκανε καθόλου λίγα και καθόλου εύκολα: Εφτιαξε όλες τις σύγχρονες υποδομές της χώρας για τις οποίες είναι υπερήφανοι ακόμα και οι υβριστές του. Το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», την Αττική οδό, τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Εβαλε τη χώρα στο ευρώ «δένοντάς» την με την Ευρώπη. Οπως έβαλε και την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση ΧΩΡΙΣ να έχει λυθεί το Κυπριακό. Μέγας και λυτρωτικός άθλος. Ασύλληπτος για τότε που έγινε και όχι μόνο. Εκτός απ’ αυτά τα μεγάλα έκανε και πολλά «μικρά», τα ΚΕΠ -όλοι τα προσκυνάνε πια- έδωσε το ΕΚΑΣ στους συνταξιούχους, δημιούργησε Ανεξάρτητες Αρχές, όπως τον Συνήγορο του Πολίτη. Και το σημαντικότερο, συγκρούστηκε δύο φορές με την οπισθοδρομική, αλλά κυρίαρχη νοοτροπία της χώρας, συγκρουόμενος και με το κόμμα του και με τη μάστιγα του ολέθριου εργατοπατερικού ψευδοσυνδικαλισμού. Συγκρούστηκε και με το κόμμα του για το Ασφαλιστικό και τον «νόμο Γιαννίτση». Τώρα σχεδόν όλοι παραδέχονται ότι αν είχε περάσει τότε η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, κατά πάσα πιθανότητα η χώρα θα απέφευγε και τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Εχασε όμως τότε και απέσυρε τον «διαβολικό» νόμο Γιαννίτση. Τη δεύτερη μεγάλη σύγκρουση την κέρδισε, κόντρα στις λαοσυνάξεις, με τα θυμιατήρια, τα λάβαρα και τα καλυμμαύχια. Η Ελλάδα, με τις ταυτότητες χωρίς την αναγραφή του θρησκεύματος, έπαψε να κινδυνεύει να μπει στη χορεία των θεοκρατικών καθεστώτων. Κι αυτό του το φυλάνε ακόμα οι έμποροι των επιστολών του Ιησού, η θρησκόληπτη Νίκη και όλες οι φιλορωσικές παραεκκλησιαστικές σέχτες.

Μα πάνω απ’ όλα ο μακαρίτης συγκρούστηκε με τη σάπια ελληνική νοοτροπία του βολέματος και της «ψωροκώσταινας». Και μετά τον Κων. Καραμανλή, που έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ κι ας μην ήξερε να «κολυμπάει», ήταν αυτός που την έφερε πραγματικά πιο κοντά στην Ευρώπη και την πολιτισμένη Δύση.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ «ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ» ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Κάποτε η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είχε-εκτός από τον συμβολικό χαρακτήρα-κι έναν πολύ πρακτικό λόγο: Να μην πέσει η εκάστοτε κυβέρνηση, λόγω της αδυναμίας να συγκεντρωθεί η πλειοψηφία των 180 βουλευτών. Τελευταίο θύμα αυτής της παράταιρης διάταξης ήταν ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσής Αυγής, ΑΝ.ΕΛ. και ΚΚΕ, για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Και πραγματικό θύμα η χώρα, που υπέστη την ολέθρια ζημιά των τυχοδιωκτών μαθητευόμενων μάγων, Τσίπρα, Καμμένου, Βαρουφάκη κι άλλων μνημονιοσκιστών στα λόγια.

Ευτυχώς η συνταγματική αλλαγή του άρθρου που συσχέτιζε την εκλογή ΠτΔ με την παραμονή της κυβέρνησης άλλαξε. Και η εκλογή ΠτΔ δεν μπορεί πλέον να εργαλειοποιηθεί πολιτικά.

Αυτή η λυτρωτική αλλαγή, όμως, έβγαλε και τη μάσκα και από την ψευδεπίγραφη «συναίνεση» του παρελθόντος. Το «έθιμο» της εκλογής ΠτΔ από τον χώρο της εκάστοτε αντιπολίτευσης δεν ήταν προϊόν μιας κουλτούρας συναίνεσης. Και πώς θα μπορούσε να υπάρχει αυτή η κουλτούρα σε μια χώρα που έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι πετάει τη σκούφια της για να διχαστεί και να τσακωθεί; Δεν υπήρχε, στην πραγματικότητα, αυτή η συναινετική διάθεση. Απλώς ήταν ένα κόλπο για να γίνει η ανάγκη φιλοτιμία. Ολοι έκαναν τους μεγαλόψυχους, για να καταφέρουν να παραμείνουν στην εξουσία και να μην πάρουν γρήγορα την άγουσα στα αποδυτήρια.

Αυτό φαίνεται και τώρα, που δεν υπάρχει η γκιλοτίνα των 180. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «αριστερό πρόεδρο»! Γιατί; Επειδή είναι σε άνοδο ή επειδή κυριαρχεί ιδεολογικά και αξιακά; Στα τάρταρα βρίσκεται σε όλα. Το ΠΑΣΟΚ περιμένει μήπως και βρεθεί τρόπος να αποκτήσει πρόβλημα η κυβέρνηση. Τα ακραία δεξιά κόμματα-επί ματαίω-αναζητούν πασαρέλα επίδειξης του νοσηρού «πατριωτισμού» τους. Ενώ τα μικρά κόμματα της Αριστεράς, καίγοντας άγαρμπα την υποψηφιότητα Ράμμου, απέδειξαν ότι έχουν στον νου τους μόνο τα μικροπαίγνια εντός του μικρού πλέον χώρου της Αριστεράς.

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει «και το πεπόνι και το μαχαίρι». Και δεν έχει κανέναν λόγο να διακινδυνεύσει την αποδυνάμωση της σταθερότητας της χώρας, όντας συναινετικός απέναντι σε κόμματα που αποδεικνύουν, σε κάθε ευκαιρία, ότι είναι του «όχι για το όχι». Ακόμα και σε θέματα που έχουν στο πρόγραμμά τους.

Ο κύβος ερρίφθη

Ολα δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός, επιστρέφοντας από το Μιλάνο, έχει αποφασίσει το όνομα που θα προτείνει την επόμενη εβδομάδα για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το όνομα παραμένει επτασφράγιστο μυστικό μεταξύ του Κ. Μητσοτάκη και των ελάχιστων συνεργατών του που το γνωρίζουν, αλλά δεν το λένε ούτε με… βασανιστήρια.

Ολα δείχνουν, αν και … Μητσοτάκης είναι αυτός, ότι η επιλογή θα είναι κυρίως «επιλογή ασφαλείας» και ανεμπόδιστης συνέχισης του κυβερνητικού έργου, το οποίο μπαίνει σε έναν καθαρό διάδρομο διετίας, εν όψει των εκλογών του 2027. Κοντός ψαλμός αλληλούια…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Δεν είναι απολύτως προφανές ότι αφού ο Κασσελάκης «έριξε τη Ν.Δ. από το 41% στο 28%», θα τη ζορίσει να μπει στη Βουλή;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Ακόμα δεν έχει συνειδητοποιηθεί ότι στα Ιμια, το 1996, το πραγματικό δίλημμα ήταν ένας απροετοίμαστος πόλεμος ή ένας δυσάρεστος αλλά αναγκαίος ελιγμός; Δεν έγινε ο πόλεμος τότε κι έτσι κάποιοι δεν θα μάθουν ποτέ…