Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οταν φτάνει με το συνοδό του στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, δεν φαίνεται κανείς. Χτυπούν πόρτες χωρίς απάντηση. Κάποτε εμφανίζεται νοσοκόμα -αγουροξυπνημένη- και ρωτάει τι θέλουν. Τι να θέλουν αξημέρωτα σε νοσοκομείο; Της εξηγούν και συνιστώντας τους ψυχραιμία, τους δείχνει ένα κρεβάτι, ενώ παραπλεύρως εξέχουν δύο γυμνά πόδια, προφανώς γιατρού αναπαυόμενου.

Ο καρδιολόγος που πρέπει να επιληφθεί εφημερεύει από το σπίτι του. Ο γιατρός που εφημερεύει στο νοσοκομείο είναι «στους άλλους ορόφους». Του παίρνει μία ώρα για να… τους κατεβεί. Είναι παθολόγος και συστήνει αιμοληψία. Κατά τις 7.30 ρωτούν πότε θα πάρουν απάντηση αλλά πληροφορούνται ότι θα γίνει νέα αιμοληψία διότι τα δείγματα ήταν ακατάλληλα. Πότε θα έχουν απάντηση; Σε κάποιες ώρες, απαντά η νοσοκόμα, γιατί «μπαίνουν όλα μαζί τα δείγματα στον αντιδραστήρα». Αν δηλαδή είχε έμφραγμα, τα αποτελέσματα θα έβγαιναν… μετά θάνατον. (Χτυπήστε ξύλο!)

Ηταν ήδη περασμένες οκτώ. Ο καρδιολόγος δεν είχε φανεί. Αποτελέσματα θα έπαιρναν το απόγευμα. Οπότε με την ψυχή στο στόμα, πρόλαβαν το πλοίο στο λιμάνι και από τον Πειραιά κατευθείαν στο πρώτο νοσοκομείο. Ευτυχώς δεν ήταν έμφραγμα.

Ομως, συμβαίνει ο συνοδός του ασθενούς να είναι ο Γιώργος Παπαχρήστος, κορυφαίος πολιτικός συντάκτης στα «ΝΕΑ» -ακέραιος συνάδελφος- που ως ώφειλε δημοσιοποίησε την εμπειρία του. Τουλάχιστον μη βρεθεί κι άλλος με έμφραγμα στο νοσοκομείο της Σύρου και ώσπου να κινηθεί ο μηχανισμός, οι δικοί του θα παραλάβουν το πτώμα του μαζί με τα αποτελέσματα της… αιμοληψίας.

Αντί ο ακατονόμαστος αναπληρωτής υπουργός Υγείας να το βουλώσει και να σπεύσει να δει τι γίνεται σ’ ένα νοσοκομείο που η ερασιτεχνική λειτουργία του θέτει σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων πολιτών, κατά το συνήθειό του βρίζει. Η διευθύντρια του νοσοκομείου, αντί να ρωτήσει τον καρδιολόγο που ήταν γιατί το Μικροβιολογικό καθεύδει, απειλεί με εξώδικα, εξυμνώντας τον… αναπληρωτή υπουργό Υγείας.

Και από ό,τι αντιλαμβάνομαι, ο παρακρατικός μηχανισμός εκφοβισμού του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανεβάσει στροφές κατά του Γ. Παπαχρήστου. Καταλαβαίνω πόσο ο πρωθυπουργός ζηλεύει τον Μαδούρο και φθονεί τον Ερντογάν που με συνοπτικές διαδικασίες ξεμπερδεύουν με τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους.

Ομως, θυμάμαι πάντα τι ειπε ο γερουσιαστής Daniel Patrick Moynihan: «Αν οι εφημερίδες μιας χώρας γράφουν μόνον καλά νέα για την κυβέρνηση, τότε οι φυλακές της χώρας είναι γεμάτες με καλούς ανθρώπους».

Τι μας συστήνει το Μαξίμου; Να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου