Γράφει ο Κωνσταντίνος Δαρδαμάνης*

Τον Ιανουάριο του 2015, έπειτα από επτά περίπου έτη ύφεσης, οι συμπολίτες μας αποφάσισαν να εμπιστευτούν τη διακυβέρνηση της χώρας στον Αλέξη Τσίπρα. Έναν άνθρωπο νέο, φαινομενικά άφθαρτο και μαχητικό, που με το οικείο χαμόγελό του, διαβεβαίωνε τους Έλληνες πως όχι μόνο τα μνημόνια δεν είναι αναγκαίο κακό για την οικονομία μας που νοσεί, αλλά ο ίδιος θα πετύχαινε εκεί που αποτύγχαναν οι «προσκυνημένοι», οι «γερμανοτσολιάδες» και οι «προδότες». Θα εξασφάλιζε το κούρεμα του «επαχθούς, παράνομου και επονείδιστου» χρέους και το «σκίσιμο των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο».

Ο κύριος Τσίπρας, επέλεξε τον Γιάνη Βαρουφάκη, έναν άνθρωπο που αποκαλούσε «asset» με κάθε ευκαιρία, για την κομβική θέση του υπουργού οικονομικών. Παρότι παρέλαβε από τον Αντώνη Σαμαρά, μια χώρα που επιτέλους και έπειτα από μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού, είχε βγει στις αγορές δυο φορές μέσα στο 2014, είχε πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα και φυσικά είχε πετύχει στο Δ’ τρίμηνο του 2014 ρυθμό ανάπτυξης σχεδόν διπλάσιο σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωζώνης (σε σύγκριση με το Δ’ τρίμηνο του 2013). Παρ’ όλα αυτά, επέλεξε να μην ολοκληρώσει το έργο της κυβέρνησης αυτής, τη θητεία της οποίας διέκοψε πρόωρα, εκμεταλλευόμενος την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά να ξεκινήσει μια δραματική για τη χώρα και την οικονομία διαπραγμάτευση, που το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ έμελλε να κατατάξει ως την μακράν χειρότερη για το 2015.

Βασιζόμενος στη «Θεωρία Παιγνίων», ο μοιραίος υπουργός Βαρουφάκης έπαιξε ένα ιδιότυπο «chicken game» (παίγνιο δειλίας) με τους δανειστές. Στη θεωρία αυτή, κερδισμένος βγαίνει όποιος δεν δειλιάσει και επιμείνει μέχρι τέλους. Κλασικό παράδειγμα είναι οι κινηματογραφικές αναμετρήσεις, όπου ο ήρωας οδηγεί το αυτοκίνητό του καταπάνω στον αντίπαλό του, ο οποίος την τελευταία στιγμή, φοβούμενος τη μετωπική σύγκρουση, στρίβει απότομα το αυτοκίνητό του, με αποτέλεσμα να βγαίνει κερδισμένος ο πρωταγωνιστής… στο Χόλυγουντ πάντα. Ακόμη και στα έργα όμως, η θεωρία προϋποθέτει δυο αντίστοιχες και αντίθετες δυνάμεις. Τι θα συνέβαινε όμως, αν ο ήρωας οδηγούσε παπάκι και ο «κακός» διαξονική νταλίκα; Η απάντηση δόθηκε το καλοκαίρι του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης απείλησαν ουσιαστικά με Grexit, μέσω του δημοψηφίσματος, την τρόικα, ενώ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης πίστευε, με μια μεταφυσική βεβαιότητα, πως λίγο οι Ρώσοι, λίγο οι Κινέζοι και λίγο ο «σύντροφος Μαδούρο» και θα ήμασταν ως χώρα οπλισμένοι απέναντι σε κάθε κίνδυνο, δημοσιονομικό, νομισματικό και όχι μόνο.

Ο μεν πρωθυπουργός, έχοντας αρχίσει να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της συντριβής που θα ακολουθούσε την επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, αλλά και την έκταση της κωλοτούμπας που απαιτείται, εναπόθεσε τις ελπίδες του στην επικράτηση του «ΝΑΙ», προκειμένου κρυβόμενος πίσω από τη λαϊκή βούληση να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο δε αθεράπευτος νάρκισσος υπουργός οικονομικών, εκτιμούσε, πως οι δανειστές θα πανικοβληθούν, πως θα καταρρεύσουν οι αγορές και πως θα έρθουν ικετεύοντας για μια συνολική συμφωνία για το χρέος και την ανάπτυξη που οι προηγούμενοι δεν θα είχαν ούτε καν ονειρευτεί. Και μέσα σε όλα αυτά, ο γνήσιος μαρξιστής του υπουργικού συμβουλίου Λαφαζάνης, ετοιμάζονταν για εισβολή στο Νομισματοκοπείο και στην Τράπεζα της Ελλάδος, εκπληρώνοντας το όνειρό του να μετατρέψει την πατρίδα μας σε μια Βενεζουέλα της Μεσογείου, ένα πρότυπο Σοβιέτ του 21ου αιώνα.

Ήρθε όμως η πραγματικότητα και τους προσγείωσε απότομα. Η χώρα οδηγήθηκε από τη διαφαινόμενη ανάπτυξη σε νέα ύφεση, που μετράει ήδη δυο έτη, σε κλειστές τράπεζες, σε δύο νέα Μνημόνια με συνολικά μέτρα €14,5 δις, μέτρα που αφορούν πρωτίστως σε αυξήσεις φόρων, ασφαλιστικών εισφορών και μειώσεις συντάξεων, σε capital controls που ακόμα να αρθούν και σε μια συνολική ζημιά για την οικονομία που αγγίζει τα €100 δις!

Πάρα ταύτα, ο μεγαλύτερος θαυμαστής και μιμητής του Ανδρέα Παπανδρέου, παρά την άνευ προηγουμένου καταστροφή που προκάλεσε, κατάφερε για ακόμη μια φορά να εξαπατήσει τους συμπολίτες μας και να επανεκλεγεί πρωθυπουργός. Ο μοιραίος και αδαής εμπνευστής του παράλληλου νομίσματος και της «περήφανης διαπραγμάτευσης» αντιθέτως, από «asset» έγινε «μεγάλο λάθος» και έκτοτε πασχίζει διαρκώς, ως γνήσιος νάρκισσος, για τα φώτα της δημοσιότητας που τόσο αγαπά. Τέλος, ο ομολογουμένως έντιμος και συνεπής μεν με τα παντελώς δε λανθασμένα πιστεύω του, επέλεξε να παραιτηθεί και να αποχωρήσει παρά να τα προδώσει για χάρη της καρέκλας, εν αντιθέσει με την πλειονότητα των «συντρόφων» του.

Έκτοτε, ο επιμερισμός του εναπομείναντος πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ στις τρεις κατηγορίες του Λένιν, με δεδομένο ότι τους όποιους ελάχιστους «γνήσιους μπολσεβίκους» τους πήρε μαζί του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ανήκει στην κρίση του καθενός και φυσικά της Ιστορίας.

*Ο Κωνσταντίνος Δαρδαμάνης εργάζεται στον τραπεζικό κλάδο. Είναι πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.