Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Κι επειδή είναι παράλογο να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατανοεί τα ελληνικά, άνετα συμπεραίνει ότι η διαστροφή των λεγομένων των πολιτικών του αντιπάλων του έχει γίνει πλέον δεύτερη έξη. Οποία πολιτική κατάντια, όπως είπε και η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για το ήθος, το ύφος και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους…

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αναφέρθηκε στο φαινόμενο της τρομοκρατίας μετά τη Μεταπολίτευση. Και είπε αυτό που είναι ιστορικά αποδεκτό ως και επιστημονικά αποδεδειγμένο: Η οργανωμένη τρομοκρατία, όπως η ομάδα της «17 Νοέμβρη», προέρχεται από τη μήτρα της άκρας Αριστεράς, της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μια απλή ανάλυση των ματωμένων μανιφέστων που συνόδευαν κάθε δολοφονία θα πιστοποιούσε την ακρίβεια της αποστροφής Μητσοτάκη.

Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας πήρε το λόγο ως να μην κατάλαβε τον χρονικό προσδιορισμό -«από τη Μεταπολίτευση και μετά»-, οπότε αποφάσισε να ανατρέξει στη μετεμφυλιακή περίοδο, να περάσει στο 1963 με τη δολοφονία Λαμπράκη, για να φτάσει στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος κουβαλά στην πλάτη του εξορίες, διωγμούς και ξερονήσια.

Ωστόσο, η σύγχρονη Ιστορία αποκλείεται να ξαναγραφεί βάσει των μονομερών κομματικών απόψεων Τσίπρα για τον Εμφύλιο, τη μετεμφυλιακή εποχή ή τη Μεταπολίτευση ᾽74. Επιστρέφοντας -τακτικά- στο κλίμα του ᾽50 και του ᾽63 επιχειρεί να επικαιροποιήσει τον εμφύλιο διχασμό, 70 χρόνια μετά. Η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ να οικειοποιείται την Ιστορία του ΚΚΕ θέλοντας να αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι το… εγγόνι του ΕΛΑΣ έχει καταντήσει γραφική.

Η υπόθεση Τσίπρα ότι η σύγχρονη τρομοκρατία -που μετρά δεκάδες θύματα στην Ελλάδα- είναι η απάντηση στη μετεμφυλιακή περίοδο πρέπει να είναι μοναδική στην πορεία της Αριστεράς σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που δεν υποτάχθηκαν στη Σοβιετία και δοκιμάστηκαν από ανάλογα φαινόμενα. Παράδειγμα η Ιταλία.

Είθισται ο πρωθυπουργός να καταφεύγει σε τέτοιου είδους ιστορικές δολιχοδρομίες, όταν πρέπει να απολογηθεί για τα Μνημόνια που υπέγραψε. Ομως καλύτερα θα ήταν αν επιχειρούσε να αντιμετωπίσει το άβατον της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στα Εξάρχεια. Εκτός κι αν αποφασίσει να τοποθετήσει τον στρατηγό Τόσκα πρέσβη στο ανεξάρτητο κράτος των Εξαρχείων. Είναι κι αυτό μια σκέψη, νιώθετε, όπως λέει κι ο Καβάφης.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου