Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης είναι πυλώνες της Δημοκρατίας. Είναι, απ’ ό,τι ξέρω, συνταγματικά κατοχυρωμένα ζητήματα στους καταστατικούς ευρωπαϊκούς χάρτες από τον δέκατο όγδοο αιώνα… Αλλά γιατί ο πανεπιστημιακός χώρος στον δυτικό κόσμο να κηρύσσεται άβατος -για δυνάμεις καταστολής και ασφάλειας- όταν σημειώνονται παραβατικές συμπεριφορές; Γιατί να απαγορεύεται διά νόμου η είσοδος στην αστυνομία -ακόμη και στον αύλειο χώρο- για να συλλάβει έναν κλέφτη, έναν ναρκέμπορο;
Καμιά πολιτισμένη κοινωνία δεν δέχεται να παρέχει άσυλο σε ποινικές πράξεις και μάλιστα εκτελούμενες από εγκληματικά στοιχεία που απειλούν ακόμη και τη σωματική ακαδημαϊκή κοινότητα.

Το να αφήνονται οι πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες να καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία ανενόχλητοι, θα έπρεπε να μας είχε προβληματίσει όλους. Σε κράτος Δικαίου οι πανεπιστημιακές αρχές, υπεύθυνες για την ασφάλεια και συντήρηση των ακαδημαϊκών και κτηριακών υποδομών είναι υπόλογες έναντι του νόμου. Ολα τα πανεπιστήμια στον δυτικό κόσμο έχουν security. Διακριτικά μεν, επεμβαίνουν δε σε όποια ξενίζουσα συμπεριφορά υπερβαίνει τους κώδικες της ακαδημαϊκής αγωγής που καθορίζει η διοίκησή τους. Σ εμάς χρέη security κατά το δόγμα Γαβρόγλου οφείλει να επιτελεί το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα!

Το άσυλο είχε νόημα στην επτάχρονη δικτατορία. Η διακίνηση ιδεών, η ελευθερία της έκφρασης, η κριτική του καθεστώτος ήταν πράξεις που έσπευδε η χούντα να τιμωρήσει. Εγιναν δίκες, πήγαν ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και φοιτητές φυλακή, τιμωρήθηκαν και οι οικείοι τους. Δόξα σοι ο Θεός έχουν περάσει έκτοτε σαράντα πέντε χρόνια. Επίδοξους δικτατορίσκους δεν βλέπω στον ορίζοντα. Ακόμη και το σκιάχτρο Μιχαλολιάκου καταποντίστηκε και εξαφανίστηκε.

Και εν τέλει, μια και λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, για ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην εποχή των κοινωνικών δικτύων και της ψηφιακής πραγματικότητας, ποιος μπορεί να ελέγξει οτιδήποτε που γράφεται ή λέγεται και καλύπτεται από την ανωνυμία; Η απελθούσα κυβέρνηση, που κόπτεται υπέρ του ασύλου για την ελευθερία της πληροφόρησης, είχε σχέδιο να ελέγξει την ενημέρωση, τη διακίνηση των ιδεών, την ελευθερία της έκφρασης. Φορώντας ο Τσίπρας τον φερετζέ της χορήγησης αδειών επιχείρησε να ελέγξει την ενημέρωση μοιράζοντας «την πίτα» στα μέτρα των εκλεκτών του.

Ασυλο για τις ιδέες, τις απόψεις, την ελευθερία της έκφρασης γνώμης, την ταυτότητά μας και τις ποικίλες επιλογές μας είναι η Δημοκρατία. Ασυλο μας παρέχουν οι θεσμοί. Ασυλο είναι η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Το άσυλο όπως το κατάντησαν οι συλλογικότητες είναι παράδειγμα προς αποφυγήν. Να τελειώνει το αστείο…

Από την έντυπη έκδοση