Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΧΘΕΣ ο Κ. Μητσοτάκης ζήτησε συγγνώμη. Για το φιάσκο της «Ελπίδας». Την προηγούμενη φορά που είχε ζητήσει συγγνώμη ήταν για τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, όταν και ωρίμασε η απόφαση για τη σύσταση ξεχωριστού υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Ενα υπουργείο που έχει ζωή μόλις 5 μηνών. Κι ένα υπουργείο που είναι ταγμένο να αντιμετωπίζει και να συντονίζει τον πολυσχιδή, βραδυκίνητο και δύσθυμο -πολλές φορές- κρατικό μηχανισμό στην αντιμετώπιση κρίσεων (πυρκαγιές, σεισμοί, έντονες χιονοπτώσεις).

Ο Κ. Μητσοτάκης σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος ενώ κυβέρνησε 4,5 χρόνια δεν ζήτησε ούτε μία φορά συγγνώμη (κουβαλώντας στην πλάτη του όσα κουβαλάει), ζήτησε ξανά συγγνώμη. Το να ζητά κανείς συγγνώμη αρκετές φορές δεν είναι πάντα καλό. Οσο κι αν είναι απείρως καλύτερο από κάποιον που δεν έχει ζητήσει συγγνώμη ποτέ. Και δεν είναι πάντα καλό, γιατί οι πολλές συγγνώμες «ακυρώνουν» κάποιες από τις προηγούμενες και αποδυναμώνουν τη δύναμη της δέσμευσης-υπόσχεσης. Ομως, η χθεσινή συγγνώμη του πρωθυπουργού είχε ένα ενδιαφέρον και, κατά τούτο, πειστικό σκεπτικό που την κάνει καλοδεχούμενη, αλλά και να μη μοιάζει με «μια ακόμα συγγνώμη»: «Εχουμε αποδείξει ότι έχουμε το θάρρος να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και τη διάθεση να μαθαίνουμε από αυτά και να γινόμαστε καλύτεροι. Διδασκόμαστε λοιπόν και προχωράμε», είπε.

ΥΠ’ ΑΥΤΗ την έννοια ο πρωθυπουργός δεν έκλεισε οριστικά το μεγάλο θέμα που δημιουργήθηκε με τον ατυχή τρόπο αντιμετώπισης της «Ελπίδας». Αντιθέτως, εκκρεμεί να διαπιστώσει ο κάθε πολίτης και όσοι υπέφεραν, αλλά και όσοι ένιωσαν ότι ζουν σε κράτος το οποίος δεν θυμίζει πολύ ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος, «τι έμαθε» η κυβέρνηση και πώς θα «γίνει καλύτερη». Με άλλα λόγια, αφού «διδάχθηκε», να δείξει πώς θα «προχωρήσει». Με ποιες αλλαγές. Και σε δομές και αρμοδιότητες, αλλά και σε πρόσωπα. Αν ερμηνεύω σωστά τα όσα είπε χθες ο Κ. Μητσοτάκης, δεν τελείωσε με τη συγγνώμη. Μάλλον αρχίζει. Και είναι θέμα χρόνου να καταστούν γνωστές οι αποφάσεις του.

ΑΥΤΟ που είναι βέβαιο είναι ότι το πολιτικό σκηνικό, χωρίς να έχει ανατραπεί, έχει διαφοροποιηθεί. Καθώς ο βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης, που δεν είναι ούτε ο σε αποδρομή ευρισκόμενος Αλ. Τσίπρας ούτε ο «άγνωστος και άγουρος» Ν. Ανδρουλάκης, αλλά ο κακός της εαυτός, κερδίζει κάποιους πόντους σε βάρος της. Ο Κ. Μητσοτάκης δείχνει να ξέρει ότι έχει μπροστά του ικανό χρόνο ώστε να αξιοποιήσει το «καθαρό τοπίο» που τον περιμένει με την αποκλιμάκωση της πανδημίας. Οπως και ξέρει σίγουρα ότι από το καλοκαίρι και μετά μπαίνει σε μια οιονεί και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με ορίζοντα την άνοιξη ή το θέρος του 2023. Εχει 14-17 μήνες. Και χρειάζεται μια μάχιμη εκλογική κυβέρνηση. Γιατί δεν μπορεί πλέον να ξοδεύει μόνο το δικό του πολιτικό κεφάλαιο, «καθαρίζοντας» στο «και πέντε» αδυναμίες ή ανεπάρκειες άλλων…

ΠΟΙΟΣ ΦΩΝΑΞΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ;

Και ο «τελευταίος κάτοικος» ενός ακριτικού χωριού ξέρει ότι ζει σε μια χώρα η οποία κουβαλά παθογένειες πολλών δεκαετιών. Ξέρει ότι η Ελλάδα δεν είναι ακόμα έτοιμη να ανταποκριθεί σε μεγάλες φυσικές καταστροφές.

Οσο κι αν έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια, υστερεί ακόμα σε εξοπλισμό και σε υποδομές. Ξέρει ότι οι αρκετοί δήμαρχοι και περιφερειάρχες κοιτάζουν πρώτα την πάρτη τους και την επανεκλογή τους και μετά το καθήκον τους. Ξέρει, επίσης, ότι ο «μέσος Ελληνας» δεν είναι υπόδειγμα υπεύθυνου πολίτη με συλλογική συνείδηση. Είναι σε σημαντικό ποσοστό «παρτάκιας», «ανυπότακτος» και ο «τράχηλός του» δεν «σηκώνει» και πολλά-πολλά.

Ούτε το αυτοκίνητό του «σηκώνει» αλυσίδες… Αυτά που ξέρει ο «τελευταίος κάτοικος» του ακριτικού χωριού δεν τα ξέρει ο Αλ. Τσίπρας που κυβέρνησε 4,5 χρόνια; Δεν τα ξέρει ο Ν. Ανδρουλάκης, που προέρχεται από τα σπλάχνα ενός κόμματος που κυβέρνησε επί πολλά χρόνια τη χώρα; Αν κρίνει κανείς από τον χθεσινό διαγωνισμό που έκαναν για το ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά τον «ύμνο του λαϊκισμού», θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι δεν τα ξέρουν. Κι όμως, τα ξέρουν, αλλά προτίμησαν να επιδοθούν σε μια παρωχημένη πλειοδοσία χαρακτηρισμών και πολιτικών λαρυγγισμών για το πόσο άχρηστη, καταστροφική, ανεύθυνη και επικίνδυνη είναι η κυβέρνηση. Για όλα τα άλλα, κουβέντα. Τσιμουδιά. Και κυρίως, ούτε λέξη για την Αττική Οδό! Οπως ξέρουν και ότι έχουν μερίδιο στη σημερινή πραγματικότητα της χώρας, με το καθυστερημένο Δημόσιο, με τις ελλείψεις σε υποδομές, με την ανεπαρκή -σε αρκετές περιπτώσεις- τοπική αυτοδιοίκηση και με αρκετούς πολίτες οι οποίοι προτιμούν να κλοτσήσουν τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα και όχι να τα πάνε στον κάδο των απορριμμάτων. Και το ξέρουν γιατί έχουν κυβερνήσει. Και υπό μία έννοια τα έχουν υποστεί. Προτίμησαν, όμως, να δοκιμάσουν ποιος «φωνάζει» πιο δυνατά…

Προς τι η κάλυψη της Αττικής Οδού από την αντιπολίτευση;

Δεν πέρασε απαρατήρητη η πλήρης αφωνία τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΙΝ.ΑΛ. για έναν από τους βασικούς υπευθύνους του χάους που προκάλεσε η χιονοθύελλα. Χωρίς ασφαλώς να παραγράφονται οι προφανείς ευθύνες της κυβέρνησης, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι, αν δεν γινόταν το «αίσχος της Αττικής Οδού», θα είχε αποφευχθεί ένα καθόλου ασήμαντο μέρος των προβλημάτων, τα οποία καταταλαιπώρησαν χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Κι όμως, και ο Αλ. Τσίπρας, αλλά και ο Ν. Ανδρουλάκης προτίμησαν να σφυρίξουν αδιάφορα. Καλύπτοντας -μέσω της μη ανάδειξης των ευθυνών της- την ίδια την εταιρία. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι η ίδια η εταιρία, με την αποδοχή της παραίτησης του επί 20ετία διευθύνοντος συμβούλου της, κ. Χαλκιά, όσο και με την αποδοχή της αποζημίωσης των εγκλωβισμένων με 2.000 ευρώ, ανέλαβε μέρος της ευθύνης…

…Ποιο παιχνίδι παίζεται;

Η Αττική Οδός -που πριν λίγους μήνες ζήτησε την αύξηση των ήδη ακριβών διοδίων, αλλά εισέπραξε την άρνηση του Κ. Καραμανλή- είναι μια από τις πιο επικερδείς ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τα έσοδά της στο διάστημα που είναι παραχωρησιούχος ξεπερνούν τα 3 δισ., ενώ η κερδοφορία της ξεπερνά κατά πολύ τα 50 εκατ. το χρόνο, με τα συνολικά κέρδη της να ξεπερνούν, σύμφωνα με πληροφορίες, τα 700 εκατ. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα χρόνια της κερδοφορίας της συμπεριλαμβάνουν και τη δεκαετή οικονομική κρίση των Μνημονίων, αλλά και την πανδημία. Πρόκειται για την «κότα με τα χρυσά αβγά». Αυτή τη «χρυσοτόκο κότα» σπεύδει να προστατεύσει διά της εκκωφαντικής σιωπής του ο Αλ. Τσίπρας. Τον Οκτώβριο του 2024 λήγει η σύμβαση παραχώρησης στην εταιρία που την εκμεταλλεύεται τώρα. Ενώ τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους θα αρχίσουν να υποβάλλονται οι εκδηλώσεις ενδιαφέροντος. Κι όπως φαίνεται, αυτή τη φορά οι ενδιαφερόμενοι για μια τόσο «σίγουρη» επένδυση θα είναι αρκετοί. Χθες η «Αυγή» -προφανώς όλως τυχαίως- φιλοξένησε ένα δημοσίευμα το οποίο κατακεραύνωνε μια εταιρία η οποία φέρεται να είναι μεταξύ των ενδιαφερομένων να πάρουν την Αττική Οδό, δίχως να έχει καν το τακτ ή και την ευφυΐα να κρύψει την έμμεση αλλά σαφή υποστήριξή της στην εταιρία που τη διαχειρίζεται τώρα… Σύμφωνα με πληροφορίες, στο σχήμα που έχει προκύψει -μετά από πολλές κόντρες και καραμπόλες μεταξύ των μετόχων- και διαχειρίζεται την Αττική Οδό παίζει σημαντικό ρόλο πρόσωπο το οποίο διατηρεί στενή φιλική σχέση με ανώτατο παράγοντα του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, μαζεύονται πολλές συμπτώσεις…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου