Από τη ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Παρότι έχει περάσει πολλές τρικυμίες στη ζωή της, παραμένει αισιόδοξος άνθρωπος, εκτιμά τις μικρές χαρές. Ξυπνάει το πρωί και λέει καλημέρα και το νιώθει! Την καλοδέχεται την κάθε ημέρα όπως λίγοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει στη ζωή μου μέχρι τώρα. Γράφει με μαρκαδοράκι σε χαρτί, γιατί έχει την αίσθηση ότι είναι σαν να σκαλίζεις μια πέτρα και να της δίνεις μορφή. Δεν μπορεί τα μηχανήματα! 

Κυρία Παπαδάκη, για όλους εμάς που σας διαβάζουμε εκτελείτε χρέη ψυχολόγου. Η λογοτεχνία για εσάς είναι λυτρωτική και κάπου εκεί το μεταφέρετε και σ’ εμάς αγγίζοντας ευαίσθητες πτυχές;

Δεν εκτελώ χρέη ψυχολόγου. Απλώς, επειδή έζησα κι εγώ κοντά στους ανθρώπους, μοιράζομαι την ανάσα τους. Εμαθα να περπατώ στα αφώτιστα μονοπάτια της ψυχής τους. Η λογοτεχνία δεν είναι για εμένα λυτρωτική. Είναι μια ανηφόρα που απαιτεί να δίνω όλες μου τις δυνάμεις για να καταφέρω να πετύχω αυτό που θέλω να κάνω. Είναι όμως συνάμα μια βαθιά ανάγκη. Μαζεύεται πολύ υλικό μέσα μου και με βαραίνει. Θέλω να το στείλω κάπου. Να το μοιραστώ με κάποιους. 

Eχετε περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια. Νιώθετε συχνά συναίσθημα φυγής αποτυπώνοντας τις σκέψεις σας στα βιβλία σας; Nα φύγετε από ένα περιβάλλον που δεν είχε μια γωνιά ήρεμη για εσάς; Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτήν την περίοδο;

Ναι, έχω περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Ηταν οι καιροί τέτοιοι. Ενιωθα πάντα την ανάγκη μιας ψυχής. Στο σπίτι μας υπήρχε πολύς καημός. Πολύ πένθος. Πολύ δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Η πρώτη μου ψυχή ήταν ο μεγάλος μας κήπος. Εκεί πήγαινα σαν μικρό παιδί κι έβρισκα καταφύγιο στα δέντρα και στα πουλιά. Η δεύτερη ήταν να επιμείνω να πάω εσωτερική στη Γαλλική Σχολή, μακριά από το περιβάλλον που με βάραινε. Και η τρίτη και πιο σημαντική: Να φύγω για την Αθήνα με πρόφαση τις σπουδές. 

Στο οικογενειακό σας περιβάλλον υπήρξε απόλυτος σεβασμός, αλλά δεν υπήρχε δίαυλος επικοινωνίας. Καθένας ήταν ένας μονόδρομος. Oλοι αυτοί οι δρόμοι δεν κατέληγαν σε μια πλατεία, για να βρει χώρο η ψυχή σας να τρέξει, να παίξει και να χαρεί… Ποτέ όμως δεν μουντζουρώσατε τα όμορφα τοπία της ψυχής κανενός. Πώς τα καταφέρατε;

Καθένας στην οικογένειά μου ζούσε το δικό του δράμα. Ακολουθούσε έναν μονόδρομο. Εκανε όμως χώρο, αθόρυβα, στον άλλον. Κι αυτό ήταν σίγουρα ένα μεγαλείο. Δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα κανείς μαζί μου λόγω των περιστάσεων, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα με τα παιδιά, έπαιρνα τα μηνύματα από την ατμόσφαιρα. Οι θεωρίες συχνά δεν ωφελούν. Στην παιδική ψυχή χαράσσονται καλύτερα τα ανείπωτα…

Πήρα το αίσθημα της δικαιοσύνης, της υπομονής και του χρέους από τον πατέρα μου. Πήρα τη ματιά στον γύρω κόσμο από τη ρομαντική μάνα μου. Και τη δύναμη από τη γενναία γυναίκα που με μεγάλωσε, τη γιαγιά μου. Αυτή που έλεγε πάντα: «Εμείς που ζήσαμε πρέπει να τιμήσουμε τη ζωή!». Ή το άλλο, που μας έκανε να γελάμε: «Εγώ δεν ευκαιρώ να πεθάνω». Κι ας ήταν 90 ετών… Εμαθα να ξεχωρίζω, να ανακαλύπτω ή και να δημιουργώ όμορφα τοπία. Με αυτόν τον τρόπο πορεύτηκα και πορεύομαι… 

Είστε ένας πράος, καλοσυνάτος άνθρωπος, γεμάτος αγάπη για όλο τον κόσμο, κι όμως στην εφηβεία ήσασταν επαναστάτρια και πάντα κόντρα στο κύμα. Εντελώς. Δεν κάνατε τίποτα που να ήταν συμβατικό. Το πληρώσατε κάπως κάνοντας αυτό που θέλατε πάντα;

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι αγαπώ όλους τους ανθρώπους. Είναι λίγο θεωρητικό. Ακούγεται σαν τίτλος. Είμαι όμως σίγουρη ότι νιώθω όλους τους ανθρώπους, χωρίς να κάνω ούτε τον καθοδηγητή ούτε τον κριτή. Δεν ήμουν μόνο στην εφηβεία επαναστάτρια. Κόντρα στο κύμα ήταν όλη μου η ζωή. Ναι, πλήρωσα ακριβά όλες τις ανατροπές μου. Εκανα όμως πάντα αυτό που ήθελα. Αυτό που ένιωθα. 

Η ζωή ευνοεί τους τολμηρούς;

Σίγουρα η ζωή θέλει τόλμη. Θέλει αγώνα. Παίρνεις βαθιά ανάσα και ξαναξεκινάς προσδοκώντας ότι στην επόμενη στροφή η θέα θα είναι καλύτερη. Και θα είναι. Φτάνει να θέλεις να τη δεις. Η ζωή δεν αγαπά τους λιποτάκτες της. 

Δεν επιδιώκετε τη δημοσιότητα. Κι όμως, οι αναγνώστες αυξάνονται εισπράττοντας όλο και περισσότερο αγάπη…

Δεν επιδίωξα ποτέ καμία δημοσιότητα. Απλώς, είμαι αυτή που είμαι. Χωρίς προσωπεία, χωρίς γάντια όταν απλώνω το χέρι μου στους άλλους, χωρίς κράνος όταν χώνω το κεφάλι μου εκεί όπου δεν χωράει. Η αγάπη που εισπράττω από τους ανθρώπους είναι η δικαίωσή μου.

Πίστευα πάντα ότι στην πραγματική ζωή σπάνια υπάρχουν ήρωες, γνωρίζοντάς σας, όμως, μου αλλάξατε γνώμη και θέλω να το μοιραστώ με τους αναγνώστες σας. Δεν κάνατε παιδί δικό σας από επιλογή. Πήρατε, όμως, και μεγαλώσατε κάποιο. Θα θέλατε να το μοιραστείτε μαζί μας;

Ναι. Ηταν μια επιλογή μου. Οταν δούλευα στην εφημερίδα, με έστειλαν να κάνω ρεπορτάζ στα βρεφοκομεία. Ημουν 20 χρόνων! Βλέποντας τα βλέμματα αυτών των παιδιών, ορκίστηκα να μεγαλώσω κάποτε ένα τέτοιο παιδί. Εγινε μια χαρακιά μέσα μου. Δεν γινόταν να μην εκπληρώσω τον όρκο μου.

 Πώς διαχειριστήκατε τη δημοσιότητα που -θέλατε δεν θέλατε- αποκτήσατε; Κάπου μέσα σας άλλαξε κάτι; Π.χ., σας δελέασε η ιδέα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας συχνά τώρα τελευταία, να καβαλήσετε το καλάμι;

Αισθάνομαι σαν να μην είμαι εγώ αυτό το πρόσωπο. Τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου. Ο πατέρας μου έλεγε πάντα με χαμόγελο: «Από αυτό το παιδί τα περιμένω όλα… Oλα! Eνα μόνο είναι σίγουρο. Δεν πρόκειται ποτέ να καβαλήσει κανένα καλάμι». 

Κάποτε, κουβεντιάζοντας με τα πουλιά, στείλατε μήνυμα στον Θεό μέσω των πουλιών να κάνει κάτι, να αλλάξει το περιβάλλον, να αλλάξει τη ζωή… Πηγαίνατε στην πρώτη τάξη, μόλις είχατε αρχίσει να γράφετε. «Αγαπημένε μου Θεέ» και ό,τι θέλατε να πείτε… Το κλείσατε σε έναν φάκελο. Γράψατε «Προς τον Θεό» από πίσω και το ρίξατε στο κουτί του ταχυδρομείου που είχατε στο χωριό. Πιστεύετε ότι σας άκουσε; Eχετε δει διαφορά;

Από εκεί όπου ήταν η καταφυγή μου, από τον μεγάλο κήπο μας, έστελνα μηνύματα στον Θεό με τα πουλιά και τον παρακαλούσα να αλλάξουν τα πράγματα στο σπίτι μας: Να βγάλουν τα μαύρα, να ντύνεται η μάνα μου με πολύχρωμα φουστάνια όπως οι άλλες μανάδες, να γελούν όλοι και να είναι χαρούμενοι. Αφού δεν έβλεπα καμιά αλλαγή, δοκίμασα με την επιστολή «Προς τον Θεό». Ο ταχυδρόμος την έδωσε στον πατέρα μου κι εκείνος, ύστερα από χρόνια, μου λέει μια μέρα: «Ελα εδώ. Υπάρχει μια ανεπίδοτη επιστολή. Πάρ’ την». Δεν έγινε, βέβαια, καμιά αλλαγή…

ΚΡΙΤΙΚΗ: «ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ»

Για κάθε πρόβλημα υπάρχει μια λύση…

Μέσα από σύντομες ιστορίες ανθρώπων στα «Ομορφα τοπία της Κόλασης (εκδόσεις «Διόπτρα») η πολυγραφότατη και λυρική αγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη επιχειρεί να αποδείξει πως πίσω από κάθε λογής πρόβλημα υπάρχει μια ακτίνα φωτός, η ελπίδα και η αισιοδοξία για την ύπαρξη κάτι καλύτερου εκτός της συγκυρίας. Ενα βιβλίο εμποτισμένο από θετικά μηνύματα, που θα επηρεάσουν ακόμη και τον πιο απαισιόδοξο αναγνώστη.

Μερόπη, Αριάδνη, Μυρτώ, Δώρα, Ανδρομάχη, Βίκυ, Σίμος, Νάσος και Στέφη. Τις ιστορίες τους -άλλες συνοπτικές και μία μακροσκελή- μας εξιστορεί και μας περιγράφει τον ανθρώπινο πόνο και τα βάσανα της ψυχής, όπως μόνο αυτή ξέρει, και τα μετουσιώνει σε πανανθρώπινα διδάγματα και αισιόδοξα μηνύματα. Χρησιμοποιεί τα λογοτεχνικά σχήματα με άνεση, όμως προσωπικά ξεχώρισα τον παραλληλισμό ανάμεσα στους κόμπους της κλωστής και στους κόμπους της ζωής.

Γράφει: «Πάντα κάτι καλό θα γίνεται όταν ξέρεις να το περιμένεις», «Και στη χειρότερη Κόλαση υπάρχει πάντα μια γωνίτσα, ένα κρυφό τοπαλάκι, όπου σε περιμένει ο φύλακας άγγελός σου…» και «Οπου κι αν βρεθεί ο άνθρωπος, μπορεί να φτιάξει μια ομορφιά!». Πάντα υπάρχει κάπου κάποιος που περνάει τα ίδια ή ακόμη χειρότερα από εσένα. Ολα τα παραπάνω είναι τα μότο των ηρώων της Παπαδάκη και με αυτά πορεύονται στη ζωή τους, όπως κι εκείνη στη δική της ζωή.

Μόνη της έφτασε εδώ όπου έφτασε. Και δεν ζήτησε τα ρέστα από κανέναν. Μπορεί να μάτωσε, να αιχμαλωτίστηκε, μπορεί να προδόθηκε, αλλά ποτέ δεν έχασε το νήμα της ζωής. Ποτέ δεν μουντζούρωσε τα όμορφα τοπία της ψυχής της, γι’ αυτό τη θαυμάζω απεριόριστα, παίρνω δύναμη από αυτήν τη γενναία γυναίκα. Σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχουν πάρα πολλά κομμάτια από τη ζωή της.

Τι λέει η συγγραφέας

«Τα είπατε εσείς καλύτερα σε ό,τι αφορά το βιβλίο μου “Τα όμορφα τοπία της Κόλασης”. Πιστεύω πως πάντα μπορούμε να δραπετεύσουμε, έστω και για λίγο, από την όποια καταχνιά. Είναι 9 ιστορίες: Η Ανδρομάχη κι εγώ” είναι απόλυτα αυτοβιογραφική. Η Ανδρομάχη ήταν η γιαγιά μου. Στάθηκες σε εκείνο το σημείο με τον κόμπο; Με έβαζε, που λες, να κεντώ με το ζόρι κι εγώ, για να το αποφύγω, της φώναζα πως μου κομπόδεσε η κλωστή. Θυμάμαι τα λόγια της: “Να μάθεις να λύνεις τους κόμπους με υπομονή και αγάπη. Μεθαύριο πώς θα λύνεις τους κόμπους της ζωής;”».

«ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΠΙΑ

ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ»

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΣΕΛ.: 240

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «Διόπτρα»

Ακολούθησε το eleftherostypos.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις 

Ειδήσεις σήμερα

• Θρήνος στο ελληνικό μπάσκετ: Πέθανε η Βάσω Μπεσκάκη-ΕΟΚ: «Θα θυμόμαστε πάντα το ανήσυχο πνεύμα της»
• Πέτρος Φιλιππίδης: «Σκληρός, επίμονος, μεθοδικός» – «Βαριοί» χαρακτηρισμοί για τον ηθοποιό, το βούλευμα που τον «καίει» [βίντεο]
• Γεράσιμος Χουλιάρας: Συγκλονίζει ο σεισμολόγος – «Τα τελευταία 10 χρόνια έχω καρκίνο, τώρα βρήκα σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα» [βίντεο]
• Απίστευτη καταγγελία: Περιμένει 5 μήνες να πάρει το επίδομα γέννας και κινδυνεύει να χάσει και τα χρήματα του ΟΑΕΔ [βίντεο]
• Κορονοϊός – Λαμία: Σε έξαλλη κατάσταση αρνήτρια ασθενής έτρεχε γυμνή με σταυρό και Ευαγγέλιο στο χέρι
• Κορονοϊός: Ασφυξία στις ΜΕΘ, αύξηση εισαγωγών και θανάτων και στο βάθος επιστράτευση
• Συνάντηση Μητσοτάκη-Τζόνσον για τα κλεμμένα Μάρμαρα του Παρθενώνα – 39 χρόνια μίας δίκαιης διεκδίκησης
• Συντάξεις: Αναδρομικά 500-12.000 ευρώ για 1 εκατομμύριο συνταξιούχους [πίνακες]
• Νέα μέτρα: Ερχονται μαύρα Χριστούγεννα για τους ανεμβολίαστους

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr