Το εκ γενετής φύλο, η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, η οικογενειακή και κοινωνική καταγωγή, η θρησκεία και ο σκοτεινός κόσμος κάποιων εκπροσώπων της επί γης λειτουργούν σαν έναυσμα για ένα βιβλίο πολλαπλών αναγνώσεων που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού με την πλοκή και την ιδιόμορφη λογοτεχνική γλώσσα του.
Ποια η ανάγκη της συγγραφής του βιβλίου με τον υπαινικτικό τίτλο «Μαμά, εγώ δεν είμαι εγώ»; Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από την… ιστορία;
Στο δρόμο μου μέχρι τώρα πολλές φορές ένιωσα να περπατώ πάνω σε τεντωμένο σκοινί χωρίς προστατευτικό δίχτυ από κάτω, τόσο από την αγωνία του βιοπορισμού όσο και της αποδοχής. Αμφισβητήθηκα από τα μικρά μου ακόμη χρόνια για την ικανότητά μου να συνυπάρχω τόσο στο σχολείο όσο και στην κοινότητα. Έτσι ζούσα δίπλα από τα κοινώς αποδεκτά, ήμουν εκεί βέβαια, ενώ ταυτόχρονα ένιωθα πως δεν είμαι.
Αυτό ισχύει μέχρι και τη στιγμή αυτή που σας μιλώ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να αδελφοποιηθώ νοερά με τον κόσμο που κατά την κρίση μου ζούσε στον παράδρομο της κοινωνικά αποδεκτής λεωφόρου. Η ανάγκη λοιπόν προκύπτει από το δίκαιο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να γίνει αποδεκτός γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελε η κοινωνικά αποδεκτή πορεία των πολλών να είναι. Οσο για τον τίτλο δεν υπαινίσσομαι τίποτε περισσότερο από αυτό που ένιωθα και έλεγα πολύ μικρός ακόμα στη μητέρα μου, γιατί ερημιά ένιωθα και μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Το εγώ δεν είμαι εγώ, όμως, δεν σημαίνει κάτι μονοσήμαντο, έχει πολλές εκφάνσεις και παραμέτρους.
Πώς καταφέρατε να αφουγκραστείτε τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ, ενώ δεν ανήκετε σε αυτήν;
Οπως ξέρετε ή φαντάζεστε, η νύχτα έχει πρόσωπα πολλά. Βρέθηκα και εγώ μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, στην αρχή σαν μουσικός και αργότερα σαν τραγουδιστής. Συνάντησα και συναναστράφηκα ανθρώπους με πάθη ποικίλα, επιθυμίες, αδυναμίες ή κουσούρια κατ’ άλλους, οι περισσότεροι στον παράδρομο της λεωφόρου, όπως είπα πιο πάνω, όπως και εγώ για τους οικείους μου. Αυτό με παρηγορούσε πως δεν ήμουν μόνος. Δεν είμαστε μονοσήμαντοι, ούτε ασπρόμαυροι ,όπως επιχειρείται να μας πείσουν.
Η ψυχή προστάζει, το σώμα αδυνατεί, η λύτρωση πού υπάρχει;
Πάντα υπάρχει το καλύτερο και ως προς αυτό η πορεία προς τη λύτρωση είναι ένας συνεχής αγώνας. Στα ένδον του ουρανού μάς δίνεται αυτός. Επιεικείς μπορεί να είναι οι έξω, συγχωρητές όμως και συγχωρούμενοι εμείς οι ίδιοι, που σημαίνει αποδοχή αυτού που είμαστε. Τότε νομίζω έρχεται η ησυχία που κάνει αποδεκτή την παρουσία μας και από τους άλλους.
Πρωταγωνιστής της νουβέλας σας ένα «αγορίτσι» με σώμα ποθητό, που βαδίζει συχνά στο χείλος του γκρεμού και διεκδικεί το δικαίωμά του στον έρωτα. Πιστεύει στον Θεό. Aπ’ ό,τι φαίνεται όμως, ο Θεός έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού! Μακριά από αυτούς που άφησαν την ψυχή τους να τους οδηγήσει! Αραγε, παράδειγμα προς αποφυγήν;
Κατά την αίσθησή μου, εμπεριέχουμε ό,τι μας εμπεριέχει και είναι άπειρη η αγκαλιά αυτού που μας εμπεριέχει. Την αγκαλιά αυτή ορίζω ως αγάπη και δεν νομίζω να κούνησε κριτικά το δάκτυλο για τα κακώς κείμενα όλων μας. Τα παραδείγματα γενικότερα τα αντιλαμβάνομαι ως δογματισμό απ’ όπου κι αν προέρχονται, κάτι που αντιπαθώ βαθιά. Είμαστε προικισμένοι, μην το ξεχνάμε αυτό, με την ελεύθερη βούληση, και εδώ να πω πως χαμένος στη ζωή δεν είναι όποιος μέσα στο πάθος του χαθεί, αλλά όποιος το πάθος χάσει.
Στη χώρα μας τα έμφυλα ζητήματα δεν είναι λυμένα, και μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας αντιμετωπίζονται σαν παρίες… Πότε πιστεύετε θα έχουμε τη δύναμη να πάμε ουσιαστικά παρακάτω και να δεχτούμε τη διαφορετικότητα;
Πράγματι η δογματική φιλαυτία, ο ατομοκεντρισμός, μας κρατάνε κλειστούς μπροστά σε αλήθειες που δεν αντέχουμε, καθώς αντιδρά η φορεμένη μας ηθική, αυτή η αόρατη φυλακή μας που μας μαραζώνει χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Οι ψυχαναλυτές, κοιτάξτε γύρω μας, κάνουν χρυσές δουλειές. Αν όμως καταφέρουμε και σπάσουμε αυτό το αόρατο κέλυφος, θα δούμε την αποδοχή της διαφορετικότητας να μας προσμένει κι έξαφνα τότε θα δούμε τον κόσμο μας να διευρύνεται, να μεγαλώνει.
Η φυλομετάβαση και ο έρωτας τι ρόλο παίζουν στο βιβλίο σας;
Ο έρωτας για μένα είναι υπερβατική κατάσταση, μας ξεπερνάει όταν εμφανιστεί, γι’ αυτό και δεν αναγνωρίζει φύλο παρά μόνο το είμαι εσύ.
Ως γνήσια Αλεξανδρινή δεν μπορώ να μη ρωτήσω: Ο Καβάφης γιατί σας ενέπνευσε;
Για μένα ο Καβάφης είναι ο σοφός γέροντας .Μελοποίησα αρκετά ποιήματά του όχι από ανάγκη προβολής αλλά από ανάγκη παρηγοριάς. Είναι ο παρηγορητής μου και το ότι τον τραγούδησα στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ήταν για μένα μια σημαντική στιγμή που με συμφιλίωσε με μένα.
Οσο δύσκολο φορτίο είναι για ένα ΛΟΑΤΚΙ+ και γενικότερα για ένα αλλιώτικο παιδί η διαφορετικότητά του άλλο τόσο είναι και για τους γονείς του με βάση τα δικά τους δεδομένα, κι αυτό μόνο ωριμάζοντας το εκτιμά κανείς, όχι σε μια ηλικία που είναι «στα κάγκελα». Τα πράγματα έχουν αλλάξει, άραγε, προς το καλύτερο;
Θεωρώ πως τώρα τελευταία κάτι καλό πάει να γίνει γενικότερα στην κοινωνία. Γνωρίζω γονείς που αγκάλιασαν τις ιδιαιτερότητες των παιδιών τους από τα πρώτα τους βήματα με στοργή και αγάπη. Ανθησαν τα παιδιά αυτά προσφέροντας ευωδίες σπάνιες στην κοινότητα. Εχω γνωρίσει σπουδαίους ανθρώπους που πάλεψαν για το ιερό δικαίωμά τους ισάξια να συνυπάρξουν και τα κατάφεραν. Ενίοτε διακρίνω στο πρόσωπό τους κάτι να λάμπει.
Ειδήσεις σήμερα
Tριήμερο Καθαράς Δευτέρας: Υψηλή η ζήτηση – Ποιοι οι δημοφιλείς προορισμοί και οι τιμές
ΑΝΑΛΥΣΗ Πόλεμος στην Ουκρανία: Κλειδί η στήριξη της Δύσης για την έκβαση
Θρίλερ στο φεγγάρι: Ο «Οδυσσέας»… σκόνταψε σε έναν βράχο – «Είναι» καλά λέει η NASA
Σαββατοκύριακο, ώρα για πίτες – Τρεις πανεύκολες συνταγές
Μέγκαν Μαρκλ: Δύο εμφανίσεις που μαρτυρούν τα ακριβά της γούστα
Ροή Ειδήσεων 
