Η ιστορία αποκαλύπτει την εσωτερική σύγκρουση του ήρωα, καθώς προσπαθεί να «απελευθερωθεί» από τη μάσκα που καλύπτει το πρόσωπό του, χωρίς να κατανοεί πλήρως τις συνέπειες των πράξεών του. Ο Δούσος δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο ένταση, όπου οι δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν με δυναμικό τρόπο, κατακτώντας τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα.

-Ο ήρωας του βιβλίου αποφασίζει να κολλήσει τη μάσκα πάνω στο πρόσωπό του, πιστεύοντας ότι θα ξεθωριάσει με τον καιρό. Τι αντιπροσωπεύει η μάσκα στην ιστορία και πώς αυτή η πράξη καθρεφτίζει τη σύγκρουση μεταξύ προσωπικής ταυτότητας και κοινωνικών προσδοκιών;

Eνας από τους ρόλους που διαδραματίζει η μάσκα στο μυθιστόρημα είναι αυτός του μεσολαβητή, του μεσάζοντα, ανάμεσα στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο. Δίνει πρόσωπο σε κάτι ασχημάτιστο, ρευστό και άμορφο που βρίσκεται βαθιά μέσα στον ψυχισμό του ήρωα και που ούτε ο ίδιος ξέρει ότι βρίσκεται εκεί. Φωτίζει και αναδεικνύει το τυφλό του σημείο. Και αναγκάζει τους άλλους να στραφούν και να το δουν. Η ίδια η πράξη στερέωσης της μάσκας στο ανθρώπινο πρόσωπο με τη βοήθεια ισχυρών κολλητικών ουσιών είναι μη ρεαλιστική και ανοίγει τον δρόμο για συμβολικές προεκτάσεις της ιστορίας. Εκεί υπάρχει και ένα ρίσκο. Οσο πιο πολύ φεύγουμε από τον ρεαλισμό τόσο υπονομεύεται η αληθοφάνεια μιας ιστορίας και εμφανίζονται ρωγμές στο νοητό συμβόλαιο ανάμεσα στο έργο και τον αναγνώστη.

-Πώς χειρίζεστε το στοιχείο της κρίσης και του εσωτερικού αγώνα σε σχέση με την εξέλιξη του χαρακτήρα του;

Ηθελα, εσκεμμένα, να περιορίσω τη φυσική μου ροπή προς την πλοκή και να ενισχύσω την εσωτερικότητα του χαρακτήρα, δίνοντας έμφαση στις ψυχολογικές του μεταπτώσεις και το εσωτερικό του ταξίδι. Οι απανωτές κρίσεις που περνάει γίνονται έμβολο για να προχωρήσει μπροστά η αφήγηση, αλλά και να βυθιστεί προς τα κάτω, προς τα έγκατα. Δημιουργείται έτσι ένα διάνυσμα με δύο κατευθύνσεις που στόχο έχει να διερευνήσει μεγαλύτερο μέρος του αφηγηματικού χώρου.

-Η ιστορία φαίνεται να συνδυάζει στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ με την έννοια της δημιουργίας και καταστροφής. Ποια ήταν η έμπνευσή σας για να εξερευνήσετε αυτά τα θέματα μέσω του χαρακτήρα ενός ηθοποιού και της σχέσης του με την Τέχνη;

Αφορμή στάθηκε η προσωπική μου επαγγελματική πορεία στον χώρο του θεάτρου. Ανακάλεσα πολλά δικά μου βιώματα καθώς έγραφα το βιβλίο. Εχω παίξει παραστάσεις φορώντας μάσκα, οπότε ξέρω από πρώτο χέρι κάποιες από τις πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ήρωάς μου. Το βαθύτερο θέμα, ωστόσο, το ζήτημα της ταυτότητας και το πώς αυτή συγκροτείται μέσα από τη διαδικασία της Τέχνης, με έκανε να αντιμετωπίζω το έργο σαν ένα εν δυνάμει Künstlerroman. Ενα μυθιστόρημα ενηλικίωσης δηλαδή μέσω της Τέχνης. Πρόκειται για μια θεματική που με απασχολεί επί μακρόν.

-Στη βιβλιογραφία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, το θεατρικό στοιχείο είναι συχνά σημαντικό. Πώς το θέατρο και η υποκριτική επηρεάζουν την αφήγηση του βιβλίου και τις σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους;

Ο χώρος του θεάτρου γίνεται το σκηνικό για την εκδίπλωση της υπόθεσης. Δεν παίζει όμως απλώς διακοσμητικό ρόλο. Η κλειστοφοβική διάθεση που υπάρχει στην αφήγηση εντείνεται από την αρχιτεκτονική κυριαρχία της θεατρικής σκηνής ως τόπου όπου εκτυλίσσονται τα πάντα. Το θέατρο με τα διπλά κάτοπτρα που ενεργοποιεί μπαίνει στο μυθιστόρημα ως ένα ακόμα πρίσμα, μέσα από το οποίο διηθίζονται οι χαρακτήρες και οι δράσεις τους. Είναι μια οπτική που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στην πεζογραφία. Από το «Παιδί της Τρικυμίας» της Μάργκαρετ Ατγουντ μέχρι το «Ελάχιστο Ιχνος» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, το θέατρο παρεισφρέει στο μυθιστόρημα ως τόπος αναφοράς και ως δίνη που αναμοχλεύει νοήματα. Αλλά και όσον αφορά το χτίσιμο των χαρακτήρων, οι ήρωες δεν είναι ρόλοι που παίζει ο συγγραφέας μέσα στο μυαλό του;

-Η ιστορία της «ΤΕΛΕΣΗΣ» μπορεί να θεωρηθεί και μια παραβολή για την επιμονή και τις συνέπειες της τελειομανίας. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σχετικά με τη σχέση μεταξύ της επιτυχίας και του προσωπικού κόστους;

Νομίζω η επιτυχία, σε οποιονδήποτε τομέα, προϋποθέτει έναν βαθμό προσωπικού κόστους. Αρα κατά κάποιον τρόπο κουβαλάει και πράγματα που έχουν αρνητικό πρόσημο. Στο μυθιστόρημα φαίνεται μάλλον ότι η επίτευξη ενός καλλιτεχνικού στόχου δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με την έννοια της επιτυχίας. Μπορεί, ακριβώς το αντίθετο, η μειονεξία, η αποτυχία, η διάλυση, η καταστροφή να είναι πολύ πιο γόνιμοι παράγοντες. Αν η ολοκλήρωση ενός έργου τέχνης συνεπάγεται και κάποιου είδους προσωπική ωρίμανση για τον δημιουργό του, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να περνάει περισσότερο μέσα από μελανά σημεία. Η επιτυχία είναι κάτι για το οποίο διψά η εγωιστική πλευρά του δημιουργού. Και αυτή, παρόλο που δεν είναι αμελητέα, συνήθως δεν καλύπτει το όλον. Δεν θεωρώ ότι γράφουμε, κάνουμε Τέχνη, δημιουργούμε, λόγω εγωισμού. Αυτή είναι ίσως η κορυφή του παγόβουνου. Αλλα πράγματα στριμώχνονται για να βγουν στην επιφάνεια.