Από τη ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Αναφέρεις στο Σημείωμα της Συγγραφέως πως η Αλεξάνδρεια είναι μια πόλη γραμμένη στα κύτταρά σας. Μίλησέ μας για αυτό.

Θεωρώ την Αίγυπτο και ιδιαίτερα την Αλεξάνδρεια μια δεύτερη πατρίδα για μένα, καθώς είναι η γενέτειρα της μητέρας μου και η πόλη στην οποία έζησε τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής της. Νιώθω ευγνωμοσύνη, καθώς αυτό το βιβλίο αποτελεί ένα φόρο τιμής στις ρίζες μου και μια γνωριμία με τα βαθύτερα κομμάτια του εαυτού μου και της οικογένειάς μου. Παρότι πάντα είχα άριστη σχέση με τη μητέρα μου, συγκινήθηκα, μιας για πρώτη φορά γνώριζα το κορίτσι που φοίτησε στο Αβερώφειο και που κράτησε τη σημαία στον Ευαγγελισμό τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Που περπατούσε στο Καρτιέ Γκρεκ, νιώθοντας τις μεθυστικές ευωδιές των περιποιημένων κήπων. Που έκανε βόλτα με τον πατέρα της στην Κορνίς και μπάνιο με την οικογένειά της στον Ναυτικό Ομιλο. Που ψάρευε με τον αδελφό της στο ακρωτήρι της Σελσίλα και καθόταν με τις ξαδέλφες της στου Αθηναίου και στο Delices. Που ψώνιζε στη Σεφίφ Πασά και απολάμβανε περιπάτους στον κήπο της Νούζχα. Ο καιρός περνά και οι άνθρωποί μας μεγαλώνουν, για αυτό θεωρώ δώρο Θεού τις συζητήσεις που είχα μαζί της κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου και τις φυλάω πλέον στην καρδιά μου ως κόρη οφθαλμού.

Ισιδώρα και Ραλλού: Δύο εξαιρετικά δυνατοί χαρακτήρες. Ηρωίδες που φτάνουν στα άκρα. Πώς ένιωσες ζωντανεύοντας τες στο χαρτί;

Ηταν και οι δύο ένα πολύ μεγάλο στοίχημα για μένα για διαφορετικούς λόγους. Για να δώσω πνοή στην καθεμιά τους έπρεπε να μπω στην ψυχή τους, να γίνω εγώ η ίδια για λίγο Ισιδώρα και Ραλλού με τον ίδιο τρόπο που υποδύεται ένας ηθοποιός το ρόλο του στο θέατρο. Είναι ανείπωτη η πίκρα της προδοσίας που βίωσα ως Ισιδώρα και ειλικρινά θεωρώ αδιανόητο για έναν άνθρωπο να του αρπάζουν την περιουσία, την ταυτότητα και τη ζωή του ολόκληρη. Την πόνεσα την Ισιδώρα, έκλαψα μαζί της, ήρθα σε απόγνωση και τελικά τη θαύμασα, όταν βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει, αφού πρώτα πέρασε διά πυρός και σιδήρου. Από την άλλη, η Ραλλού είναι ένας ακραία παθολογικός χαρακτήρας. Ενιωσα να με ρουφούν τα σκοτάδια της, να ταράζουν και να αγριεύουν την ψυχή μου. Στάθηκα μαζί της στο χείλος της αβύσσου και συνειδητοποίησα ότι έφτανε στα άκρα, ακριβώς επειδή δεν είχε τίποτα να χάσει. Τέτοιο συναίσθημα είχα να νιώσω από τότε που περιέγραφα τον Δαμιανό στους «Γιους της Γαλανής Κυράς», το τέταρτό μου μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Το να τη συντροφεύσω ήταν μια αλγεινή δοκιμασία από την οποία έπρεπε να περάσω για να δημιουργηθεί ένας ανάγλυφος χαρακτήρας.

Αλήθεια, είναι δυνατόν να αγαπήσει ένας δημιουργός έναν τόσο κακό χαρακτήρα;

Προσωπικά δεν την αγάπησα τη Ραλλού, την κατανόησα όμως σαν ψυχοθεραπεύτρια και της έδωσα τα ελαφρυντικά που της άρμοζαν. Η Ραλλού ήταν αδίστακτη και ανίκανη να αγαπήσει κανέναν, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό, είχε όμως ένα μοναδικό ταλέντο να εξαπατά και να επιβιώνει, τσακίζοντας ανενδοίαστα τους άλλους γύρω της. Φυσικά δεν πλησιάζεις έναν τόσο επικίνδυνο χαρακτήρα, που είναι βουτηγμένος στα πάθη και στο σκοτάδι. Το έκανε η ανυποψίαστη Ισιδώρα και της κατέστρεψε τη ζωή.

Δύο φατρίες μαγισσών. Μίλησέ μας για τη Φατρία του Δράκου και τη Φατρία του Κύκνου που αναφέρονται στο βιβλίο.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι ενεργοποιώντας το Κα, δηλαδή το σημείο της ψυχής που σηματοδοτεί την προσωπικότητα, ασκούσαν πολύ μεγάλη επιρροή σε θεούς και ανθρώπους. Στον αιγυπτιακό πολιτισμό των ιερατείων αυτές οι γνώσεις θεωρούνταν ιερές, πολύ ισχυρές και περνούσαν μόνο στους μυημένους, στο ιερατείο του Χέκα που εξασκούσε τα μαγικά τελετουργικά. Ψήγματα αυτής της γνώσης διαπέρασαν τα πέπλα των καιρών, φτάνοντας ως τις μέρες μας. Στο βιβλίο συναντάμε τη Φατρία του Κύκνου και τη Φατρία του Δράκου, δύο αντίπαλες φαμίλιες που γεννούν τις πιο δυνατές μάγισσες τις Αιγύπτου. Τα ονόματα προέρχονται από τους αστερισμούς του Κύκνου και του Δράκοντα που υπάρχουν στο ουράνιο στερέωμα, ενώ κάποια από τα ονόματα των βαθμοφόρων των φατριών, όπως π.χ. της Αριντέντ, του Αλμπιρέο και του Ρασταμπάν, ανήκουν σε πραγματικούς αστέρες των δύο αστερισμών. Η Φατρία του Δράκου, η οποία είναι βουτηγμένη στο σκοτάδι, υποδαυλίζει το πάθος της Ραλλούς να καταστρέψει την Ισιδώρα, ενώ η Φατρία του Κύκνου αγαπά το φως και τη δικαιοσύνη και στέκεται στο πλευρό της αδικημένης Ισιδώρας, βοηθώντας τη να βρει το δίκιο της. Και οι δύο φατρίες χρησιμοποιούν σπάνιες συνταγές, βοτάνια και ξόρκια που έχουν τις απαρχές τους στα βάθη του χρόνου. Ετσι λοιπόν καταλαβαίνει κανείς πως το βιβλίο δεν μιλά μόνο για μια αναμέτρηση μεταξύ δύο γυναικών, αλλά εμμέσως για έναν άτυπο πόλεμο μεταξύ δύο ολόκληρων φατριών.

Σκοτάδι και φως. Το δίπτυχο που φαίνεται να σε απασχολεί στο σύνολο της εργογραφίας σου.

Εχεις καταλάβει σωστά, το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, είναι ένα βαθύ υπαρξιακό ζήτημα που με απασχολεί ιδιαίτερα. Θεωρώ πως το ανθρώπινο γένος στο σύνολό του δεν είναι άσπιλο, αλλά ούτε και ζοφερό. Δεν αποτελείται από πάλλευκο φως, αλλά ούτε και από ατόφιο σκοτάδι. Οι περισσότεροι έχουμε στην ψυχή μας καθαρά και σκοτεινά στοιχεία. Πολλά τραύματα, πολύ πόνο και πολλές ρωγμές που θολώνουν το λευκό της ψυχής μας. Αυτό που έχει όμως καθοριστική σημασία είναι τελικά ποιον δρόμο αποφασίζει να ακολουθήσει ο καθένας και αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής.

Από την Αλεξάνδρεια στην Αθήνα λοιπόν. Καταλαβαίνω πως την αγαπάς την Αθήνα του ’60.

Από τη γοητευτική πλανεύτρα της Ανατολής που ήταν γεμάτη αντιθέσεις, οι πρωταγωνιστές έρχονται στην Αθήνα, μετά την ανατροπή του βασιλιά Φαρούκ Α’ το ’52 στην Αίγυπτο. Πράγματι αγαπώ την Αθήνα του ’60 γιατί με εμπνέει αυτό το «μεθύσι», η δίψα για ζωή και η αισιοδοξία των μεταπολεμικών γενεών που βίωσαν έναν εξοντωτικό πόλεμο, αλλά ήταν οι τυχεροί που επιβίωσαν. Τα γράμματα και οι τέχνες ήταν σε άνθηση και η Αθήνα εξελισσόταν σε ένα μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και ένα ελπιδοφόρο κέντρο πολιτισμού. Το φαινόμενο της αστυφιλίας, παρά τις αρνητικές του προεκτάσεις, εμπεριείχε και μια άκρατη διάθεση για δημιουργικότητα από την πλευρά των ανθρώπων που συνέρρεαν στην πρωτεύουσα. Ζωή, χρώματα και ευκαιρίες, όλα ελκυστικά συστατικά μιας πολύ ενδιαφέρουσας εποχής που εμείς οι νεότεροι έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μόνο μέσα από τα βιβλία.

Οι δευτεραγωνιστές αυτού του βιβλίου είναι πολύ ανάγλυφα σκιαγραφημένοι. Ποιον ξεχωρίζεις και γιατί;

Λατρεύω τον φλεγματικό χαρακτήρα του Αγγλου αριστοκράτη, σερ Ουόλτερ Στρόουμπριτζ, με τις λεπτές ειρωνικές αποχρώσεις, τη φαινομενική ανεμελιά της νεαρής Ναζλή που πουλά το κορμί της και κρύβει μέσα της πολύ πόνο, τη μεγαλοψυχία της αγέρωχης Λιάνας Κοσμίδη, την αφοσίωση της πληθωρικής Μαρίτσας, τη γλύκα της σιωπηλής Πετρούλας, την ανεξαρτησία και την καθαρότητα της ψυχής της Μυρσίνης και το δαιμόνιο μυαλό του δημοσιογράφου Πάνου Ζαμάνη που έχει εμμονή να ξεσκεπάσει το μυστήριο που τυλίγει την κληρονόμο της περιουσίας του Βύρωνα Κοσμίδη.

Είμαι γέννημα θρέμμα της Αλεξάνδρειας και θα σου πω πως έχεις πιάσει εξαιρετικά την ατμόσφαιρα μιας πόλης στην οποία δεν έζησες. Σε δυσκόλεψε αυτό;

Μελέτησα με απέραντη υπομονή και επιμονή μέχρι να νιώσω τελικά τον παλμό της καρδιάς της πόλης. Εκτός από τη μητέρα μου, και άλλοι υπέροχοι άνθρωποι, τους οποίους ευχαριστώ έναν έναν ξεχωριστά στο βιβλίο, έγιναν τα μάτια μου και τα αφτιά μου. Σιγά σιγά έφτασα στο σημείο να βλέπω τους δρόμους, τα στενά, τα κτίρια, τα τοπία και τους ανθρώπους και έζησα εκεί με τους ήρωές μου, πριν από το πραξικόπημα του ’52. Οταν ο δημιουργός μπορέσει να «δει» με τα μάτια της φαντασίας του, τότε είναι σε θέση να μεταφέρει ατόφιες εικόνες και στους αναγνώστες του. Μου λες ότι τα κατάφερα και αυτό το φυλάω στην καρδιά μου σαν το πιο ακριβό μετάλλιο μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Ακολούθησε το eleftherostypos.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις 

Ειδήσεις σήμερα

• Τι ήθελε ο Φίλιππος Τσαγκρίδης στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάννια
• DWTS: Η αποχώρηση έκπληξη και η ανακοίνωση-βόμβα από την Καγιά [βίντεο]
• GNTM: Ποιος είναι ο νικητής στον αποψινό τελικό
• The Voice: H 16χρονη Άννα Αργυρού ήταν η νικήτρια

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr