Εχει την Κέιτ Μπλάνσετ στο πλευρό της ως executive producer και τα πολύ ενθαρρυντικά σχόλια του ξένου Τύπου. Μάλιστα τα τελευταία νέα αναφέρουν ότι οι δυο τους θα συνεργαστούν στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Χρήστου Νίκου με τίτλο «Fingernails» στην οποία πρωταγωνιστεί η Κάρεϊ Μάλιγκαν.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Αρης Σερβετάλης μίλησε στον «Ε.Τ.» της Κυριακής για τις αναμνήσεις και τα βιώματα που σπρώχνουμε κάτω από το χαλάκι γνωρίζοντας όμως ότι παραμένουν εκεί, «σαν ένα πετραδάκι στο παπούτσι που σε ενοχλεί σε κάθε βήμα σου» αλλά και τα… ολογράμματα στα οποία φαίνεται ότι θα καταλήξει το θέατρο μετά την πανδημία.
Ποιος είναι ο ήρωας που ερμηνεύεις στα «Μήλα»;
Ο ήρωας που υποδύομαι μπαίνει σε μια διαδικασία να μη θυμάται, να έχει απώλεια μνήμης. Εξαιτίας μιας απώλειας δικού του προσώπου, βρίσκεται σε οριακή κατάσταση. Παίρνει την απόφαση και εντάσσεται σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης της μνήμης ενώ γύρω του οι άνθρωποι έχουν απολέσει το παρελθόν τους. Είναι ένα διαδεδομένο φαινόμενο να χάνουν τη μνήμη τους οι άνθρωποι στην πόλη που ζει. Ο ήρωάς μου θέλει να ξεχάσει. Στην πορεία γνωρίζει ένα κορίτσι, που την υποδύεται η Σοφία Γεωργοβασίλη, που κι εκείνο ακολουθεί το πρόγραμμα αποκατάστασης της μνήμης. Εκείνη όμως δεν φαίνεται να προσπαθεί να ξεχάσει, έχει όντως απώλεια μνήμης.
Πώς σου φαίνεται η πιθανότητα του Οσκαρ;
Η ταινία έχει γίνει με κόπο και καλές προθέσεις. Εύχομαι να βρει τον δρόμο της και να μπει σε μια διαδικασία να βρει επαφή με το κοινό. Το γεγονός ότι μπήκε ως executive producer η Κέιτ Μπλάνσετ είναι κάτι πολύ ισχυρό για την ταινία, την προώθησή της και την τοποθέτησή της στην αγορά. Αν τυχόν πάρει υποψηφιότητα για Οσκαρ, δεν νομίζω να πάω στην απονομή. Τα αποφεύγω αυτά, νιώθω κάπως αμήχανα.
Υπάρχει μία ανάμνηση που δεν θα ήθελες ποτέ να ξεχάσεις;
Γενικότερα, ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας δεν το ξεχνάμε. Ισως να τα απωθούμε, ίσως να μη θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν εκεί, άσχετα αν εμείς κάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Αυτό είναι ένα θέμα προσωπικό του καθενός, μια τοποθέτησή μας για τα υπολείμματα που τα πετάς κάτω από το χαλάκι, γιατί δεν σε βολεύουν ουσιαστικά. Ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μέσα στο παπούτσι σου υπάρχει ένα πετραδάκι που σε ενοχλεί σε κάθε βήμα. Κάποια στιγμή έρχεται ο χρόνος, έρχονται έτσι τα πράγματα, από ένα εξωτερικό ερέθισμα ή εσωτερικό και μπαίνεις σε μια διαδικασία να το αντιμετωπίσεις. Και νομίζω ότι αυτό σε εξελίσσει κιόλας. Αντιμετωπίζεις την πραγματικότητά σου. Τα βιώματά σου είναι αυτά με τα οποία πορεύεσαι ως άνθρωπος.
Ταυτίζεσαι προσωπικά με τον τρόπο που ο ήρωάς σου διαχειρίζεται την απώλεια;
Εχω χάσει αγαπημένους ανθρώπους. Στην αρχή είναι κάτι πολύ μεγάλο. Ερχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο που είναι το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή. Είναι κάτι αναπόφευκτο για όλους. Αυτό σε βάζει σε μια διαδικασία να αντιμετωπίσεις τη ζωή σου με έναν άλλο τρόπο. Ο ήρωας της ταινίας στην αρχή δεν μπορεί να το κάνει αυτό και για αυτό αποφασίζει να βρει μια διαφυγή σε αυτό το πρόγραμμα αποκατάστασης της μνήμης του, μήπως και καταφέρει να πείσει τον εαυτό του πως όντως έχει πάθει αμνησία και θέλει να κάνει μια νέα αρχή.
Ομως πιστεύω ότι μια νέα ζωή έρχεται όταν αποδέχεσαι το παρελθόν σου και όχι όταν αποκόπτεσαι από αυτό. Το παρελθόν σου είναι εκεί, είναι τα βιώματά σου. Είσαι εσύ. Προσωπικά δεν μπήκα σε μια διαδικασία να αποκοπώ από το παρελθόν. Να πω ότι δεν υπήρχε αυτό το πρόσωπο που χάθηκε. Σαφέστατα υπήρχε και ήταν πρόσωπο που έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Μπήκα σε μια διαδικασία να το αποδεχθώ αυτό και νομίζω ότι με αυτό τον τρόπο εξελίσσεται και η σχέση γιατί υπάρχει πνευματική σχέση με τα πρόσωπα που έχουν πεθάνει. Δεν τελειώνει στον θάνατο η σχέση. Οταν βιώνω μια απώλεια δικού μου ανθρώπου, μπαίνω σε μια διαδικασία κάποιες φορές να λυπάμαι περισσότερο τον εαυτό μου παρά εκείνον που έφυγε. Επειδή εγώ τον έχασα. Επομένως έχει και μια εγωιστική πλευρά όλο αυτό.
Τι σου έχει λείψει πιο πολύ στην καραντίνα;
Τα πάντα και τίποτα μου έχουν λείψει στην καραντίνα. Είναι μια αναθεώρηση όλο αυτό το σοκ που συμβαίνει. Υπάρχει αυτός ο παραλογισμός της απότομης αποκοπής από τα πράγματα όπου είτε το θέλεις είτε όχι μπαίνεις σε μια διαδικασία να αναρωτηθείς τι είναι όλο αυτό, τι είδους παράνοια είναι αυτή. Πιο πολύ προβληματίζομαι από το γεγονός ότι μάλλον μπαίνουμε σε μια άλλη συχνότητα. Την εποχή πριν από την πανδημία ίσως υπήρχε μια αθωότητα, τώρα έχει καλλιεργηθεί η μη εμπιστοσύνη στα πράγματα. Αυτό βλέπω εγώ. Η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί, η κοινωνία είναι διχασμένη, το ίδιο και οι επιστήμονες. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Εχει κλονισθεί η πίστη στα πράγματα.
Πώς φαντάζεσαι το θέατρο μετά την πανδημία;
Νομίζω ότι μετά την πανδημία θα προχωρήσουμε στο θέατρο με ολογράμματα, οι θεατές θα είναι απομονωμένοι, ο καθένας μέσα σε booth και κάποιοι ψηφιακοί τύποι θα παίζουν επί σκηνής (γέλια). Αυτό που κάποτε παρακολουθούσαμε τις παραστάσεις σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλο και τη σκηνή, σιγά σιγά περιορίζεται. Εχουμε γίνει πλέον δημόσιος κίνδυνος ο καθένας μας για τον διπλανό του. Οποιος πάει να αγκαλιάσει κάποιον ή να τον πιάσει από το χέρι είναι εν δυνάμει δολοφόνος.
Τα 18 διεθνή φεστιβάλ και η Μπλάνσετ
Τα «Μήλα», το ντεμπούτο του Χρήστου Νίκου, ο οποίος υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη του Γιώργου Λάνθιμου στον «Κυνόδοντα», έχουν ήδη συμμετάσχει σε 18 διεθνή φεστιβάλ, με κορυφαία στιγμή την παγκόσμια πρεμιέρα τους που έγινε στο Φεστιβάλ της Βενετίας τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η ταινία άνοιξε το πρόγραμμα του παράλληλου προγράμματος «Ορίζοντες» και η προβολή της στάθηκε η αφορμή για τη γνωριμία της Κέιτ Μπλάνσετ, που ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του διαγωνιστικού τμήματος, με τον Χρήστο Νίκου και τη συνεργασία τους.
Η κορυφαία πρωταγωνίστρια ενθουσιάστηκε με την ταινία του Ελληνα σκηνοθέτη και πλέον, ως executive producer, προσφέρει τη στήριξή της για την προώθηση της ταινίας στο διεθνές κύκλωμα και το πλασάρισμά της στα Οσκαρ, στην κατηγορία καλύτερης διεθνούς ταινίας. Σε λίγες μέρες θα μάθουμε από την Ακαδημία Κινηματογράφου αν τα «Μήλα» βρήκαν υποστηρικτές και ανάμεσα στα μέλη της, εκτός από τον ξένο Τύπο που εκφράζεται αρκετά θετικά για την ταινία του Ελληνα δημιουργού.
Το σενάριο
Η ταινία ξεκινάει με τον Αρη μόνο του μέσα στο διαμέρισμά του να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο. Κάθεται ώρες ατέλειωτες στον καναπέ του μη έχοντας τη βούληση ή τη δύναμη να σηκωθεί από εκεί. Το σπίτι του, ακατάστατο. Μαθαίνει ότι λόγω μιας ανεξήγητης πανδημίας οι άνθρωποι χάνουν τη μνήμη τους.
Δεν μπορούν να θυμηθούν από πού ξεκίνησαν το πρωί και πού θέλουν να πάνε. Ο Αρης αποφασίζει να μπει σε πρόγραμμα αποκατάστασης μνήμης σε μια κλινική και οι γιατροί εκεί τον βάζουν να κάνει μια σειρά από απλά τεστ για να διαγνώσουν την περίπτωσή του. Στη συνέχεια, του δίνουν οδηγίες μέσω κασέτας για διάφορες δραστηριότητες που πρέπει να κάνει, όπως για παράδειγμα να κάνει βόλτα με ποδήλατο, να πάει σε ένα μασκέ πάρτι ή να φλερτάρει με μια γυναίκα. Σε όλες τις δραστηριότητες πρέπει να βγάζει από μια φωτογραφία πολαρόιντ για να… θυμάται.
Στην πορεία θα γνωρίσει ένα κορίτσι, την Αννα, που κι αυτή παρακολουθεί το ίδιο πρόγραμμα αλλά η διαφορά τους είναι ότι εκείνη πάσχει πράγματι από αμνησία. Σταδιακά θα έρθουν κοντά.
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής
Συναγερμός στην Πολεμική Αεροπορία: Αγνοείται διθέσιο εκπαιδευτικό αεροσκάφος
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr
Ροή Ειδήσεων 
