Ο μονόλογος αποτελεί πάντα πρόκληση για έναν ηθοποιό. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, παρατηρείται αύξηση στο ανέβασμα μονολόγων ή έργων με δύο πρόσωπα στο θεατρικό σανίδι. Ισως η οικονομική κρίση να συνέβαλε στη διαμόρφωση αυτής της ανοδικής τάσης, καθώς είναι σαφές ότι το κόστος παραγωγής αυτών των παραστάσεων είναι χαμηλότερο.

Δεν είναι, κατά συνέπεια, λίγοι οι ηθοποιοί που ανταποκρίνονται σ αυτήν την πρόκληση και, ανεβάζοντας τον προσωπικό τους πήχη ψηλότερα, επιλέγουν μονολόγους. Αυτό συμβαίνει και με τη Φαίδρα Δρούκα, η οποία πρωταγωνιστεί στο έργο «Υπέροχό μου διαζύγιο» της Τζεραλντίν Αρον, που ανεβαίνει στο Θέατρο Μικρό Χορν. Πρόκειται για έναν σύγχρονο μονόλογο, που έχει σκηνοθετήσει εμπνευσμένα ο Κοραής Δαμάτης, αναδεικνύοντας την πληθωρικότητα της Φαίδρας Δρούκα, την αμεσότητα και ικανότητά της να μετακινείται αυτόματα από την κωμωδία στο δράμα, να προκαλεί γέλιο, αλλά και συγκίνηση, σε απόσταση αναπνοής. Τα συναισθήματα που γεννά η παράσταση είναι πολύχρωμα, με την ηθοποιό να μη διστάζει να ταυτιστεί απόλυτα με το ρόλο της, να… τσαλακώνεται μαζί του, να κλαίει, να γελάει, να ζει απόλυτα, περνώντας από πολλά και διαφορετικά στάδια.

Η Αντζελα Κένεντι Λίπσκι που ενσαρκώνει είναι μια χαριτωμένη σαρανταπεντάρα, την οποία εγκαταλείπει ο «αγαπημένος» πενηντάρης και πλέον σύζυγός της μετά από είκοσι χρόνια έγγαμης ζωής, για τα μάτια της 24χρονης Μεξικανής ερωμένης του. Στην αρχή είναι μετέωρη, ανήμπορη να αντιμετωπίσει το απροσδόκητο γεγονός, στη συνέχεια έρχονται οι μεταπτώσεις, τα συναισθηματικά περάσματα από τη μια κατάσταση στην άλλη, τα πολλαπλά επίπεδα, εξωτερικά, εσωτερικά. Τι να κάνει; Ούτε κι εκείνη ξέρει. Πώς να αντιμετωπίσει τη μοναξιά; Πώς να αποδεχθεί την απόρριψη; Πώς να ξεφύγει από την συνήθεια; Από τη ζωή που είχε μάθει να ζει; Πώς να διαχειριστεί την ευκαιρία να ζήσει μια άλλη, ακόμα και καλύτερη διαφορετική ζωή;

Ολα αυτά είναι πρωτόγνωρα για εκείνη και η Ιρλανδή συγγραφέας τα τοποθετεί περίτεχνα στα γεμάτα χιούμορ και συγκίνηση μικρά επεισόδια του έργου. Ο αυτοσαρκασμός κυριαρχεί και η Φαίδρα Δρούκα είναι φανταστική στην απόδοσή του. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά της αναδύονται, καινούργιες αποφάσεις, αλλά και αναιρέσεις, νέες ιδέες, μιας γυναίκας σε κρίσιμη καμπή. Αν και έξυπνη ωστόσο, με παιδική αγνότητα και αφέλεια, είναι τρυφερή, δοτική, χαρούμενη και ταυτόχρονα θλιμμένη. Μια γυναίκα με την οποία πολύ εύκολα μπορείς να ταυτιστείς.

Πολύ λειτουργική, με σύγχρονη, ισορροπημένη γλώσσα η μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου. Λιτό και πολύ εξυπηρετικό για την παράσταση το σκηνικό του Κοραή Δαμάτη, μια σύνθεση από κούτες που λειτουργούσαν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, ως καρέκλα, τραπέζι, αλλά και ως παραβάν, πίσω από το οποίο χανόταν για μερικά μόνο δευτερόλεπτά η Φαίδρα Δρούκα, για να εμφανισθεί με νέα ρούχα. Τα κοστούμια της και αυτά από τον Κοραή Δαμάτη, επίσης απλά, εύκολα στο βάλε-βγάλε, που με συνδυασμούς, προσθήκη καπέλων και αξεσουάρ άλλαζαν διάθεση.

Εξαιρετικά τα βιντεάκια της παράστασης με τα πρόσωπα που συνδέονται με την Αντζελα, τη μητέρα της, την κόρη της, τον πρώην «κεφάλα» άντρα της. Ολοι τους, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, στον δικό του κόσμο, που δεν έχει κανένα σημείο επαφής με εκείνον της Αντζελας. Τα βιντεάκια λειτούργησαν πολύ στο να βγουν οι χιουμοριστικές διαστάσεις του έργου, έσπασαν το μονόλογο, ενώ βοήθησαν να εκφραστεί ακόμα περισσότερο η μοναξιά της Αντζελας. Κάθε τηλεφωνική συνομιλία της με αυτά τα πρόσωπα ήταν μια ακόμα διάψευση γι’ αυτήν. Ενα ακόμα δραματικό βύθισμα. Αλλά το χιούμορ καραδοκούσε σε κάθε στιγμή. Η Φαίδρα Δρούκα απέδειξε ότι δεν είναι μόνο πολύ καλή κωμική, αλλά και δραματική ηθοποιός. Ζεστή, φιλική έχει αμεσότητα και κατευθείαν επαφή με το θεατή. Ο ρόλος τής ταίριαξε γάντι. Εξαιρετική επίσης στις μιμήσεις προσώπων, όπως του μοντέλου από την Κροατία, ή του γιατρού, που την κουράριζε, μια και πολύ συχνά ένιωθε -κατά φαντασίαν- άρρωστη και προσβεβλημένη από διάφορες ασθένειες. Κι όμως δεν έπασχε παρά μόνο από ΣΑΠΙΒ, όπως της είπε ο γιατρός της, που σημαίνει Σύνδρομο Ανθρώπων με Πρόσβαση σε Ιατρικά Βιβλία!

Εμπνευσμένες και οι αναφορές από τη συγγραφέα στην ηλικία, ό,τι πρέπει για την περίσταση, με την Αντζελα να μην αποκαλύπτει ποτέ την πραγματική της ηλικία. Γλυκόπικρη η πένα της Τζεραλντίν Αρον, δημιουργεί ένα ψυχογράφημα μιας γυναίκας που με αξιοπρέπεια μάχεται την επανένταξή της στη ζωή, το δικαίωμά της να διεκδικήσει και πάλι τον έρωτα.

Στην παράσταση «Το υπέροχό μου διαζύγιο» ακούγεται το τραγούδι «Οι Παλιές οι Μέρες», μια πρωτότυπη σύνθεση σε στίχους Κοραή Δαμάτη, μουσική-ερμηνεία Δήμητρας Γαλάνη και ενορχήστρωση Γιώργου Μπουσούνη. Το τραγούδι ταιριάζει απόλυτα με την παράσταση και αναδεικνύει τις πολλαπλές πτυχές της.

Με όλες αυτές τις μεταπτώσεις η αεικίνητη Αντζελα ανακαλύπτει τελικά ότι ένα διαζύγιο μπορεί να ανοίξει άλλες πόρτες, να σε απελευθερώσει, να σε κάνει να ανακαλύψεις τη μ.δ. (μετά το διαζύγιο) ζωή, να είναι τελικά υπέροχο.

Πολλοί θεατές -και κυρίως γυναίκες- θα ανασύρουν τις δικές τους σχέσεις, θα ταυτιστούν με τα συναισθήματα της Αντζελας, θα νιώσουν τελικά ότι ένα διαζύγιο δεν είναι και η συντέλεια του κόσμου. Και θα φύγουν με ανάλαφρη διάθεση. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια παράσταση που απευθύνεται μόνο σε γυναίκες. Οι άντρες θεατές την ημέρα που πήγαμε εμείς γελούσαν εξίσου με το κείμενο και χάρηκαν βέβαια την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας. Μερικοί μπορεί να έκαναν και την αυτοκριτική τους…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

19/11/2024

04:30