– 16 χρόνια μετά το ξεκίνημα του Κι Όμως Κινείται, αν κοιτάξετε όλη αυτή την πορεία, θα λέγατε ότι ικανοποιήσατε τον πρωταρχικό στόχο ή ότι αυτός καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου από άλλες επιθυμίες που γεννήθηκαν;

Έχουμε ακόμα χρόνο ελπίζω…….. ο στόχος πάντα είναι η επικοινωνία, η δημιουργία μιας γλώσσας, μιας αισθητικής, μιας ηθικής . Θα είναι εκεί, ο ίδιος όσο υπάρχουμε.

– Στα όσα χρόνια που ασχολείστε με τον χορό, ποιες είναι οι συνθήκες και τα συναισθήματα που βρήκαν χώρο για να εκφραστούν;

Είναι μια ολόκληρη γλώσσα, λέει τα πάντα. Νομίζω είναι η μόνη γλώσσα που αντιλαμβάνομαι επαρκώς, μου επιτρέπει να κατανοώ και να εκφράζομαι. Για αυτό, την έχω απόλυτα ανάγκη.

– Σε μια συνέντευξή σας είχατε πει ότι δεν ζείτε σε μια ευτυχισμένη περιοχή της ανθρωπότητας. Απ΄ό,τι κατάλαβα το εννοούσατε με τρόπο εδαφικό, δηλαδή αναφερόσασταν στην Ελλάδα. Νομίζω όμως ότι αυτή η περιοχή είναι και χρονική και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Είναι αυτό το απαισιόδοξο τοπίο της ανθρωπότητας σήμερα, κάτι που μπορεί να καθορίσει τον χορό σας, τις κινήσεις σας;

Βέβαια, υπάρχει σκοτάδι, είναι κάτι παραπάνω από σαφές. Και το σκοτάδι φέρνει φόβο. Προτεραιότητα  για μένα έχει η ματαίωση του φόβου. Είναι τεράστιο και συνεχές έργο. Μπορεί για αυτό να κάνουμε τέχνη, για να διώξουμε το φόβο. Για να υπάρξει ελευθερία. Έστω σαν στιγμιαία αίσθηση.

– Πιστεύετε ότι ο χορός μεταδίδει τη δύναμη του στο κοινό, του θεάτρου για παράδειγμα, όταν βρίσκεται έξω από το πλαίσιο υποστήριξης λόγων; Έχετε νιώσει δηλαδή το κοινό να εκτιμάει μια καθαρά χοροθεατρική έκφραση χωρίς λέξεις;

Ναι , υπάρχουν πολλοί που προτιμούν να μην υπάρχει λόγος ! Πάντα το κρίσιμο ερώτημα είναι η ανάγκη της παράστασης. Συνήθως έχω έντονα την ανάγκη να γίνει κατανοητή η παράσταση από τους συμμετέχοντες και τους προσκεκλημένους και αυτό με οδηγεί στη χρήση του λόγου. Επίσης μ αρέσει ο ήχος των λέξεων , ο τρόπος εκφοράς τους, ο χορός του ομιλούντος προσώπου.

– Σας γεννάται ποτέ η ανάγκη να αφήσετε στην άκρη τον χορό και να εκφραστείτε έξω απ΄αυτόν ή από ένα σημείο και μετά είναι το ίδιο σας το δέρμα και δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή;

Όχι δεν το χω σκεφτεί ποτέ, αληθεια . Δεν το διανοούμαι. Ξέρω υπάρχει όριο στην επίδοση,  ο χρόνος και το ανθρώπινο σώμα …..μεγάλο, μυστηριώδες κεφάλαιο . Θα δούμε, είμαι κι εγώ περίεργη.

– Ο χορός είναι ένα σύνολο κινήσεων. Οι κινήσεις προέρχονται από το ρήμα κινώ. Το ρήμα κινώ είναι ίδιο ηχητικά με το κοινό, αυτό που ανήκει σε όλους και επικοινωνείται. Είναι ο χορός λοιπόν μια συμφωνία που τείνει προς το συλλογικό ή το βιώνεται ως μια ατομική αναμέτρηση;

Είναι όπως ακριβώς το είπατε, προσωπική  έκφραση σε συλλογική γλώσσα, κοινή γλώσσα, κοινή ηθική που καλούμαστε, όπως ο καθένας, να αναδιαμορφώσουμε, να ξαναορίσουμε και να μεταμορφώσουμε σε κάτι ουτοπικό, ιδεατό. Κι όπου φτάσουμε…. 

– Ποια διαφορετική συνθήκη αναδύεται, σύμφωνα με το δικό σας βίωμα, όταν η ακροβασία ενώνεται με τον χορό και ποιο από τα δύο έχει μεγαλύτερη ελκτική δύναμη;

Η ακροβασία έχει εξ ορισμού την αλήθεια της επιτέλεσης. Δηλαδή μένω ή πέφτω. Είναι πολύ συγκεκριμένη πράξη και επικοινωνεί  άμεσα με τον οποιονδήποτε. Το ζητούμενο σε αυτήν την ομάδα είναι ο τρόπος με τον οποίο “ επιτρέπονται “ και αναδεικνύονται αυτές οι πράξεις, στα πλαίσια μιας χορευτικής παράστασης, χωρίς να “διαβρώσουν” το σκοπό της, εξυπηρετώντας δηλαδή τη σκηνική αφήγηση. 

– Από ένα σημείο και μετά η μνήμη του σώματος ενός χορευτή αρχίζει να κυριαρχεί της μνήμης του εγκεφάλου; Ή απαιτούνται και τα δύο στην ίδια ισχύ;

Πολύ ωραία ερώτηση! ναι υπάρχει έντονα η σωματική μνήμη. Μανιέρα λέγεται. Ο συνήθης τρόπος. πρέπει να δουλεύεται με αγάπη και πίστη και να εξελίσσεται, όπως επίσης  πολλές φορές πρέπει να μπορεί να ξεχαστεί. Να επιτραπεί στη φαντασία και στο σώμα να ανακαλύψει νέους τρόπους. Αλλιώς νομίζω η διαδρομή τελείωνει σε μια αγχώδη επανάληψη μιας παλιάς πετυχημένης, ίσως, εκδοχής του εαυτού. 

– Σε μια χρονιά που διαφαίνεται πολύ δύσκολη για τις θεατρικές σκηνές, πώς μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς ένα εγχείρημα σαν το δικό σας;

Θέλει πίστη σίγουρα. Νοιώθουμε γύρω μας ανθρώπους. Μόνο έτσι.

* Η νέα συνεργασία των Χαΐνηδων με την ομάδα Ελλήνων ακροβατών «Κι όμΩς κινείται» είναι γεγονός. Το Δρακοδόντι, έρχεται στις 23 Νοεμβρίου στο Θέατρο Ροές, και παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00. Πρόκειται για ένα έμμετρο παραμύθι. Μια συνδυαστική παράσταση, βασισμένη στο έργο «Δρακοδόντι», από την δισκογραφία των Χαΐνηδων, σε στίχους του Δημήτρη Αποστολάκη και σε σκηνοθεσία – χορογραφία της ομάδας χορού και ακροβασίας «Κι όμΩς κινείται».

ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ, Ιάκχου 16, Γκάζι 2103474312, Παραστάσεις κάθε Σάββατο  & Κυριακή στις 21.00

Για περισσότερες πληροφορίες δες εδώ.

** Μάθε περισσότερα για τη Χριστίνα Σουγιουλτζή και την ομάδα “Κι όμως Κινείται” εδώ.

*** Κεντρική φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης