Πέντε νέοι ηθοποιοί-τραγουδιστές και πέντε μουσικοί επί σκηνής δημιουργούν μια δική τους γλώσσα παίζοντας με τον λόγο, τον ρυθμό, τη μελωδία, το σώμα. Ανοίγουν έναν διάλογο ανάμεσα στην ομηρική Οδύσσεια και τη σύγχρονη πραγματικότητα χρησιμοποιώντας διαφορετικής προέλευσης κείμενα – “Η  ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ. Πότε λοιπόν κανείς είναι σπίτι του;” Μπαρμπαρά Κασσέν σε μετάφραση Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλου, Ομήρου Οδύσσεια, αποσπάσματα της Νέκυιας σε μετάφραση Δ. Μαρωνίτη, “ Πωλούνται δάκρυα ελιάς” Φ. Παπαδόδημα, παραδοσιακά μοιρολόγια, συναξάρια κ.α.

Μέσα από όλες αυτές τις μαρτυρίες, τους στοχασμούς, τα ανοιχτά ερωτήματα, τα τραγούδια και  τη μουσική μιλούν για τη μνήμη, την απώλεια, τον ξεριζωμό, τη νοσταλγία, την αγωνία, τη δικαιοσύνη, το πρόσωπο, την ταυτότητα, τον ξένο, το οικείο και το ανοίκειο – θεματικές επίκαιρες σε μια Ευρώπη που διαρκώς μεταλλάσσεται. Μεταφορικά και ρεαλιστικά, η φυγή μέσω της θάλασσας, του νερού, είναι ο δρόμος του νόστου.

Στο νερό–πεδίο μύησης και δοκιμασίας, στοιχείο μεταμόρφωσης μέσα από τα δάκρυα, τον ιδρώτα, το αίμα του ανθρώπου– χαράζεται η πορεία του νόστου, που σημαίνει διάσωση, επιστροφή. Επιστροφή στο σπίτι.

Αλλά πού βρίσκεται πλέον το σπίτι για τον καθένα από μας σήμερα;

Που είναι η ελευθερία; Που είναι η πατρίδα; Πως μπορούμε να είμαστε ευτυχείς χωρίς τους άλλους;

Μνήμη, ξεριζωμός, μητρική γλώσσα, απώλεια, ταυτότητα, ξένος, θάνατος.

Με οδηγό τη νοσταλγία και τη μουσική θα κατεβούμε κι εμείς στη θάλασσα…

Μουσική – Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Φωτεινή Παπαδόδημα

Ηθοποιοί: Αλέξανδρος Αχτάρ, Ελεάνα Καυκαλά, Νίκος Λεκάκης,

Λήδα Μανιατάκου, Φωτεινή Παπαδόδημα.

Μουσικοί: Παναγιώτης Κωστόπουλος – τύμπανα, Γιώργος Παλαμιώτης – μπάσο,

Φωτεινή Παπαδόδημα –  φωνή, γκόνι, λούπες, Λεωνίδας Σαραντόπουλος – φλάουτο,

Μάρκος Χαιδεμένος – πιάνο

Χορός buto: Αφροδίτη Κατσάρου, Άννα Μάρκα Μπονισέλ,

Δριλλιά Ανθή, Νέδη Αγαπίου, Έλλη Δικαιάκου

Σκηνικά- κοστούμια :Όλγα Μπρούμα

Κίνηση: Πωλίν Ουγκέ

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Βαμβακά

Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης