Τα πράγματα είναι μάλλον πιο σοβαρά τώρα. Γιατί στην καρέκλα του Ομπάμα κάθεται ο Τραμπ, γιατί η Ε.Ε. βρίσκεται στη δίνη των εκλογών, γιατί η ίδια η Μέρκελ μιλά για Ε.Ε. διαφορετικών ταχυτήτων και μετά το παίρνει πίσω, γιατί καμία εγγύηση δεν υπάρχει για τη διατήρηση της συνοχής της ευρωζώνης, γιατί ο γεωπολιτικός μας περίγυρος γίνεται όλο και πιο σύνθετος, γιατί δεν έχουμε κάπου να ακουμπήσουμε.

Για την κυβέρνηση ο νέος από μηχανής θεός είναι ο Μάρτιν Σουλτς, ο ηγέτης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που εκφράζει δυναμικά την αντιλιτότητα και ανεβάζει τα ποσοστά του κόμματός του στις δημοσκοπήσεις. Πράγματι, ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πρωταγωνιστεί πια στο γερμανικό πολιτικό γίγνεσθαι και συγκαταλέγεται στους φίλους μας. Αρκεί αυτό για να σωθούμε; Μακάρι να υπήρχε μια εύκολη καταφατική απάντηση. Αλλά ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου είναι πολύς, οι Χριστιανοδημοκράτες της Α. Μέρκελ, εφόσον βγουν πρώτο κόμμα, δεν αποκλείεται να συνεργαστούν με τους Φιλελεύθερους που δεν μας θέλουν στην ευρωζώνη, ενώ ακόμη και αν έχουμε κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Αριστεράς ή Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών με άλλον υπουργό Οικονομικών από τον Β. Σόιμπλε, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτός δεν θα προλάβει να μας τιμωρήσει πριν φύγει.

Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι το ελληνικό ζήτημα έχει γίνει αντικείμενο της προεκλογικής αντιπαράθεσης στη Γερμανία μάλλον δεν είναι κάτι καλό, ειδικά καθώς ακόμη αναζητείται η συμφωνία με τους πιστωτές για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.

Περιμένοντας το θαύμα

Αν ρωτήσει κανείς κυβερνητικό παράγοντα, θα του απαντήσει ότι «είμαστε κοντά σε συμφωνία με τους πιστωτές». Αλλά ακόμη και αν πάρει κανείς στα σοβαρά μια τέτοια εκτίμηση, το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι των δανειστών δεν έχουν ακόμη επιστρέψει στην Αθήνα δείχνει ότι δεν είμαστε κοντά σε ένα καλό αποτέλεσμα στο Γιούρογκρουπ της 20ής Φεβρουαρίου. Και αν χαθεί και αυτή η προθεσμία, τότε πάμε στον Μάρτιο των ολλανδικών εκλογών, όταν πια θα είναι ορατός ο κίνδυνος στη διολίσθηση προς ένα αδιέξοδο, αφού αν δεν προλάβουμε το τρένο της ένταξης στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ τον Μάρτιο, τότε θα απομακρυνθεί η δυνατότητα για κάποια ρευστότητα στην πραγματική οικονομία που ασφυκτιά και θα καταρρεύσει το κυβερνητικό αφήγημα του success story.

Οι εκκρεμότητες για το κλείσιμο της αξιολόγησης είναι οι απαιτήσεις των πιστωτών για μείωση του αφορολογήτου, μείωση των συντάξεων μέσω της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, μη επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στα εργασιακά, πρόοδο των ιδιωτικοποιήσεων στα ενεργειακά.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΠΑΝΟΥ

Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής