Στα γλυκά ’80s και στα ’90s όλοι είχαμε μια μακρινή θεία ή οικογενειακή γνωστή, που πήρε σύνταξη από το Δημόσιο στα… 38 με δεκαπενταετία, ως μητέρα δύο ανηλίκων. Ή έναν γνωστό που προσλήφθηκε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα στα 15-16, πριν τελειώσει το (οκτατάξιο ή εξατάξιο) Γυμνάσιο, «κόλλησε» στη συνέχεια το στρατό και βγήκε πρόωρα από κάποιο παραθυράκι.

Οι σημερινοί 50άρηδες στην Ελλάδα (αλλά και σχεδόν σε όλες πια τις ευρωπαϊκές χώρες) ξεκίνησαν τον εργασιακό τους βίο με την προσδοκία μιας παχυλής σύνταξης και τώρα προσπαθούν να συμβιβαστούν ψυχολογικά με τις ελεημοσύνες του νόμου Κατρούγκαλου. Οι δε 20άρηδες και 30άρηδες έχουν χωνέψει ότι δεν θα πάρουν σύνταξη ούτε στα 70!

Να φανταστείτε ότι περίπου 15 εκατομμύρια ιδιωτικά ανασφάλιστοι Βρετανοί, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και 50άρηδες, θα πάρουν γύρω στα 65 μόνο την κρατικά εγγυημένη σύνταξη των 159,55 λιρών την εβδομάδα, χωρίς μάλιστα τα παλιά επιδόματα θέρμανσης, τηλεόρασης κ.λπ., που καταργήθηκαν από τους Μπράουν – Κάμερον με αφορμή την κρίση.

Αυτός είναι, δυστυχώς, ο ζοφερός κανόνας, αλλά όπως όλοι οι κανόνες έχει τις εξαιρέσεις του. Καμιά φορά μάλιστα τόσο «προκλητικές», που δυσκολεύεσαι να τις χωνέψεις!

Ακόμη και σε αυτά τα χρόνια της απαξίωσης της εργασίας, των μισθών και των κοινωνικών παροχών, όπου τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη απειλούν να μας ρίξουν όλους στην ανεργία και οι παγκόσμιοι leaders αναρωτιούνται τι να κάνουν, υπάρχει μια ευάριθμη κατηγορία καλοπληρωμένων μισθωτών, συνήθως υψηλής ειδίκευσης («εργατική αριστοκρατία» θα τους έλεγε ο Καρλ Μαρξ) που ζουν καλά και σκοπεύουν να αράξουν από τα νιάτα τους!

Κάποιοι από αυτούς τους πετυχημένους 20άρηδες και 30άρηδες -που δεν είναι τίποτε άρρωστοι γιάπηδες για να θέλουν να χτυπιούνται ως τα γεράματα, σωρεύοντας δόξες και εκατομμύρια- μαζεύουν από τώρα το κομπόδεμά τους για να σταματήσουν να δουλεύουν κάπου στα 30, στα 40 ή έστω τα 50 και να χαρούν τη ζωή τους όσο είναι νέοι.

Κάποιοι από αυτούς τους τύπους βρέθηκαν μέσα από το Ιντερνετ στην Αμερική. Στη συνέχεια γνώρισαν μερικούς ακόμη Βρετανούς με την ίδια φιλοσοφία κι αποφάσισαν όλοι μαζί να φτιάξουν ένα διαδικτυακό κίνημα με τα αρχικά Fire (Financial Independence, Retire Early).

Ονειρο της ζωής τους να δουλεύουν σαν τα σκυλιά και να αποταμιεύουν σαν μέρμηγκες για 10-15 χρόνια, ώστε να αποτραβηχτούν ει δυνατόν ως τα… 40 (κάποιοι και στα 30), άντε το πολύ στα 50 και να ζήσουν σαν… τζίτζικες όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Αν μάλιστα πετύχουν να απολυθούν από την εταιρία τους και να πάρουν μια μεγάλη αποζημίωση, τόσο το καλύτερο!

Αντιπροσωπευτικό μέλος του Fire, ο 24χρονος Τζόρνταν Χολ, που βγάζει 50.000 λίρες (56.000 ευρώ) το χρόνο ως εμπορικός μάνατζερ. Αποταμιεύει το 50% του μισθού του, μετακόμισε από το ακριβό Λονδίνο στο φθηνότερο Μάντσεστερ, μοιράζεται το ενοίκιο με συγκατοίκους και πηγαίνει στη δουλειά με ποδήλατο. Παίρνει τζάμπα τον καφέ από το μηχάνημα της εταιρίας αντί να τον πληρώνει 2,5 και 3 λίρες από σινιέ καφετέριες και φτιάχνει σάντουιτς αντί να τρώει έξω. «Δεν είμαι κανένας αντικοινωνικός γεροτσιφούτης.

Απλώς προσπαθώ να ζω λογικά, ώστε στα 30-35 να μπορώ να τα παρατήσω χωρίς δεύτερη σκέψη αν η δουλειά μου αρχίσει να μου τη σπάει», είπε στην «Guardian» o Τζόρνταν, που επενδύει σε ένα πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης. «Στόχος μου, προς Θεού, δεν είναι να πάρω σύνταξη, αλλά να είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω».

Ο 41χρονος Ντέιβ Χάμιλτον από το Νότιο Λονδίνο έχει πραγματοποιήσει εδώ και πέντε χρόνια το όνειρο του Τζόρνταν. Παρότι οι συγγενείς του τον έλεγαν τρελό, αποφάσισε στα 36 του ότι η ζωή είναι πιο όμορφη όταν δεν δουλεύεις κι αποφάσισε να αποσυρθεί στα 36, έχοντας αποταμιεύσει 500.000 λίρες από τη 15ετή εργασία του ως αναλυτής υπολογιστικών δεδομένων.

«Είμαι ολιγαρκής άνθρωπος. Δεν αγοράζω ακριβά ρούχα, κομπιούτερ και αυτοκίνητα. Εβγαζα 75.000 λίρες το χρόνο κι αποταμίευα τις 35.000. Ποτέ δεν κυνηγούσα τον πλούτο κι αυτά που έχω μου φτάνουν για να ζήσω όλη την υπόλοιπή μου ζωή», ισχυρίζεται.

Η φυλή των Fire έχει πολλά «φρούτα». Την 44χρονη Εμιλι, που βγάζει 90.000 λίρες το χρόνο σε επιστημονική εταιρία και σκοπεύει να αποσυρθεί σε μια δεκαετία. Τον Καναδό… «αρχηγό» του κινήματος Μr Money Mustache (κατά κόσμον Πιτ Αντενι) που εργάστηκε μόνο από τα 20 ως τα 30 ως μηχανικός υπολογιστών. Τον 48χρονο Μπάρνι Ουάιτερ (γνωστό με το ψευδώνυμο «Καλλιτέχνης της Απόδρασης») που ξεχρέωσε το στεγαστικό του στα 32 και πήρε σύνταξη στα 43 ύστερα από μια φρενήρη και ιδιαίτερα αποδοτική εικοσαετία στο μαγικό κόσμο του Σίτι.

Εξυπακούεται ότι το Fire είναι απαγορευτικό για τις μεγάλες μάζες των ανέργων, των εργαζόμενων φτωχών (working poor) της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης, των «κολασμένων» της gig economy, των mini-jobs, των zero hour contracts, των ανασφάλιστων 12ωρων που πληρώνονται σαν 4ωρα. Αυτοί δεν είναι σε θέση να αποταμιεύσουν ούτε δεκάρα, ξοδεύουν τα προνοιακά τους επιδόματα σε χρόνο-εξπρές για τα χρειώδη και προσεύχονται να έχουν μια δεκάρα για να ζήσουν αξιοπρεπώς όταν φθάσουν τα 70. Άνισος κόσμος, άδικος, ασύμμετρα πλασμένος…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]