Δυστυχώς, αντί η χώρα να επιταχύνει στηριζόμενη στις ευνοϊκές συνθήκες και προοπτικές που είχαν δημιουργηθεί το 2014, οπισθοχώρησε. Και σήμερα προσπαθεί, με ασθενέστερη δυναμική και από χαμηλότερο σημείο αφετηρίας, να φτάσει εκεί όπου ήταν το 2014.

Και ακόμη δεν τα έχει καταφέρει. Απλά, μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, βελτιώνει την τρέχουσα κατάστασή της σε σχέση με το χειρότερο σημείο στο οποίο έφτασε επί της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ.
Και ας μην πανηγυρίζει η κυβέρνηση περί «επιστροφής στην ευρωπαϊκή κανονικότητα».

Γιατί αλήθεια, σε ποια επιστροφή αναφέρεται όταν, πριν από 2 μήνες, ψήφισε νέα μέτρα λιτότητας, ύψους 5,1 δισ. ευρώ, για μετά τη λήξη του 3ου Μνημονίου;

Σε ποια επιστροφή αναφέρεται όταν, στο Eurogroup του Ιουνίου, δεσμεύτηκε σε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και περίπου 2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, με χαμηλούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης, δεσμεύοντας τη χώρα σε αέναη λιτότητα;

Σε ποια επιστροφή αναφέρεται όταν, την ημέρα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εισηγήθηκε την έξοδο της χώρας από τη Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος μετά τις πολύχρονες και επώδυνες θυσίες της κοινωνίας, η κυβέρνηση έστελνε επιστολή δεσμεύσεων στο ΔΝΤ, προκειμένου να συνάψει χρηματοδοτικό πρόγραμμα με το Ταμείο;
Είναι συνεπώς σαφές ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Απαιτείται μια άλλη οικονομική πολιτική, με βασικούς άξονες:

Την υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών που θα πείσουν ότι επανέρχεται και διατηρείται η αναπτυξιακή δυναμική του 2014.

Την αλλαγή του μίγματος της δημοσιονομικής πολιτικής, με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Την ενίσχυση της ρευστότητας στην οικονομία, με την αξιοποίηση των διαθέσιμων ευρωπαϊκών κονδυλίων, με την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, με τη σταδιακή εξομάλυνση της πιστωτικής επέκτασης.

Τη δρομολόγηση συμφωνίας σε πιο ρεαλιστικούς δημοσιονομικούς στόχους, η επίτευξη των οποίων θα εδράζεται σε υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης.

Την υλοποίηση, από τους δανειστές, το συντομότερο δυνατόν, ουσιαστικών παρεμβάσεων για την ενίσχυση της βιωσιμότητας του χρέους.

Την υιοθέτηση μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας.

Η υλοποίηση όμως αυτής της πολιτικής απαιτεί μία μεταρρυθμιστική, σοβαρή, συνεκτική και αξιόπιστη κυβέρνηση. Και η σημερινή κυβέρνηση αυτά δεν τα διαθέτει, ούτε μπορεί να τα αποκτήσει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου