Ο κίνδυνος σεισμού είναι εξάλλου μονίμως παρών για όσους ζουν κατά μήκος της οροσειράς των Απεννίνων, η οποία σχηματίζει τη ραχοκοκαλιά της χώρας.

Από γεωλογική άποψη, ολόκληρη η Ιταλία βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος: όπως συμβαίνει και με την Ελλάδα, η γειτονική χώρα εκτείνεται στην περιοχή όπου η αφρικανική τεκτονική πλάκα συγκρούεται με την ευρασιατική και βυθίζεται κάτω από αυτήν με ταχύτητα 3 εκατοστών το χρόνο.

Αυτή η κίνηση δημιούργησε εξάλλου τις Αλπεις και τα Απέννινα.

Αν όμως κοιτάξει κανείς πιο κοντά, οι γεωλογικές λεπτομέρειες γίνονται όλο και πιο περίπλοκες: στα δυτικά της Ιταλίας, η Τυρρηνική Θάλασσα κυριολεκτικά τεντώνεται και μεγαλώνει καθώς παρασύρεται από τη ροή του υποκείμενου μάγματος. Και αυτό το τέντωμα της Τυρρηνικής Θάλασσας ασκεί δυνάμεις που τεντώνουν κατά μήκος ολόκληρη την οροσειρά των Απεννίνων κατά 3 χιλιοστά τον χρόνο.

«Διαδικασία βαρυτικής κατάρρευσης»

Η κατάσταση περιπλέκεται από τις γεωλογικές διεργασίες στην άλλη πλευρά της χώρας, στην Αδριατική. Στην περιοχή αυτή ο γήινος φλοιός περιστρέφεται αριστερόστροφα, ασκώντας δυνάμεις που επηρεάζουν τα σεισμικά ρήγματα στο εσωτερικό της χώρας.

«Τα Απέννινα είναι επίσης πολύ ψηλά. Ο φλοιός είναι πολύ παχύς και υπάρχει διαδικασία βαρυτικής κατάρρευσης» αναφέρει στο BBC ο Δρ Ρίτσαρντ Ουόλτερς του Πανεπιστημίου του Ντέραμ στην Βρετανία.

«Οι σεισμοί είναι τόσο καταστροφικοί επειδή συμβαίνουν σε μικρό βάθος στον φλοιό» προσθέτει η Δρ Λόρα Γκρέγκορι του Πανεπιστημίου του Λιντς, η οποία μελετά τη γεωλογία της κεντρικής Ιταλίας.

«Υπάρχουν κάποια πραγματικά μικρά ρήγματα, αλλά επειδή είναι τόσο ρηχά η δόνηση είναι δραματική ακριβώς πάνω από το επίκεντρο» αναφέρει.

Οπως προσθέτει ο συνάδελφός της στο Λιντς Τζον Ελιοτ, στην περίπτωση του σεισμού της Λ΄Άκουιλα το 2009, οι μετατοπίσεις του επιφανειακού εδάφους ήταν μικρές, γύρω στα 10 εκατοστά, κάτι που δυσκόλεψε τους σεισμολόγους να προσδιορίσουν το ρήγμα όπου γεννήθηκε ο σεισμός.