Οπως και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι έπαιζαν επικίνδυνα παιχνίδια με τη διεξαγωγή των πανελλαδικών εξετάσεων, όταν βρίσκονταν σε αντιπαράθεση με τις κυβερνήσεις. Στην ίδια λογική έχει γίνει καθεστώς να κατεβαίνουν οι αγρότες στα μπλόκα κάθε Ιανουάριο, ζητώντας να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Το έργο το έχουμε ξαναδεί και με πολύμηνες αποχές δικηγόρων από τα δικαστήρια. Ολα αυτά συνέβαιναν τόσο στις εποχές της ευμάρειας όσο και στα επώδυνα χρόνια των Μνημονίων.

ΤΩΡΑ έχουν ξεσηκωθεί οι ιδιώτες γιατροί και απειλούν να σταματήσουν να συνταγογραφούν, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών. Το υπουργείο Υγείας αναζητά αγωνιωδώς λύση για τη στελέχωση περιφερειακών νοσοκομείων. Γίνονται διαγωνισμοί για προσλήψεις προσωπικού και το ενδιαφέρον είναι μηδενικό, γιατί τα λεφτά είναι λίγα και οι συνθήκες ζόρικες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το δίκιο είναι μοιρασμένο και στις δύο πλευρές. Το ερώτημα είναι, όμως, αν η «απεργία» των γιατρών θα δώσει λύση στο πρόβλημα. Προφανώς και όχι.

ΠΟΛΛΕΣ μεταρρυθμίσεις έχουν χαθεί λόγω άγονων αντιπαραθέσεων. Μόλις σχεδιάζεται η υλοποίηση αλλαγών, η απάντηση των συνδικαλιστικών συντεχνιών είναι «όχι, σε όλα». Και, τότε, ξεκινάει ο «αγώνας», που έχει πάντοτε ως «θύμα» τους πολίτες. Κάποια στιγμή οφείλουν όλες οι πλευρές, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι επαγγελματικές ομάδες να καθίσουν στο τραπέζι και να βρουν ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα. Μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες, αλλά πρέπει να καταλήξουν με συναινετικό τρόπο στην εξεύρεση αυτών των λύσεων.

ΓΙΑ να κάνει η χώρα βήματα προς τα εμπρός απαιτείται να αφήσουμε πίσω τη νοοτροπία της δεκαετίας του ’80. Υπάρχουν συγκεκριμένα δημοσιονομικά περιθώρια, τα οποία πρέπει να τηρηθούν. Αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν όσοι έχουν μαξιμαλιστικά αιτήματα. Πρέπει να περάσουμε σε μια νέα εποχή, όπου το ζητούμενο να είναι πώς θα αλλάξουν τα κακώς κείμενα και όχι να χάνουμε χρόνο σε ατελέσφορους καβγάδες.