Η διαγραφή, όμως, του Παύλου Πολάκη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με σχεδόν αυτόματη απόφαση του προέδρου, γεννά ένα εξαιρετικά καίριο ερώτημα: Πόσο ειλικρινής -πολιτικά και ηθικά- είναι για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Πόσο ειλικρινής στάση είναι η απόφαση για τη διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα χωρίς να συνοδεύεται και από ανάλογα μέτρα, που προφανώς προβλέπονται από τις εσωκομματικές διαδικασίες; Κοντολογίς, η διαγραφή από την ομάδα των βουλευτών του κόμματος είναι η μία πλευρά.

Από την άλλη, η διατήρηση της κομματικής ιδιότητας του κ. Πολάκη, η αποφυγή αναφοράς στο όνομά του από τον Στ. Κασσελάκη στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε τη διαγραφή, η παντελής απουσία οποιασδήποτε καταδικαστικής ανακοίνωσης του κόμματος -ούτε καν στα social media- σχετικά με την απεχθή και λεκτικώς βίαια συμπεριφορά του Π. Πολάκη στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής πού οδηγούν;

Οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Στ. Κασσελάκης μπορεί να διέγραψε τον Π. Πολάκη, αλλά όχι το πνευματικό του παιδί, τον «πολακισμό». Το έκανε περισσότερο για να μετριάσει την κριτική προς το πρόσωπό του και για το κοινοβουλευτικό θεαθήναι και όχι για να καθαρίσει το κόμμα του οποίου ηγείται από την τοξικότητα και την ανοχή στον χυδαίο πολιτικό λόγο. Απεναντίας…