Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Το ET Magazine του Eleftherosypos.gr  μιλά σήμερα για την οργή και την απορία, που προκαλεί και το γεγονός πως μετά την αποκάλυψη (αν και εφόσον γίνει) των εγκλημάτων αυτών, οι περισσότεροι αν όχι όλοι γνώριζαν σαν από… θαύμα τι κρυβόταν πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Πίσω από την πόρτα του δωματίου του Βαγγέλη Γιακουμάκη στην εστία της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, πίσω από την πόρτα του κολαστηρίου στη Λέρο όπου τέσσερα αδέρφια βίωναν φρικιαστικές στιγμές βιασμού από τους γονείς τους, πίσω από την πόρτα της ανήλικης που έγινε μητέρα και επέλεξε να σκοτώσει το σπλάχνο της, πίσω από την πόρτα του σχολείου που ο 15χρονος από την Αργυρούπολη ζούσε δραματικές στιγμές ή πίσω από την πόρτα της 14χρονης στην Κάλυμνο όπου από τα 9 τη βίαζε ο θείος της!

Γνώριζαν αλλά δεν μιλούσαν, περίμεναν να γίνει το μοιραίο για να καταδικάσουν αλλά τότε πολύ αργά.      

Τι λένε οι ειδικοί

Σύμφωνα με τους ειδικούς, βασικό ρόλο στην επούλωση των τραυμάτων του παιδιού αλλά και των μεγαλύτερων και στην αποφυγή δραματικών καταστάσεων που φτάνουν πολλές φορές και στην αυτοχειρία παίζει το πόσο γρήγορα γίνεται η αποκάλυψη της κατάστασης που βιώνουν.

Ωστόσο, στις περισσότερες αποκαλύψεις θεμάτων που προκαλούν πανελλήνιο σοκ γίνεται γνωστό ότι η πλειονότητα των συγχωριανών ή των συγγενών είτε γνώριζε είτε είχε τουλάχιστον υποψίες. Κι αυτό γιατί η κάθε μορφής κακοποίηση ακόμα και στις μέρες μας παραμένει μία υπόθεση ταμπού.

Όσο γρηγορότερα αποκαλυφθεί το περιστατικό, τόσο το καλύτερο για τη θεραπεία του παιδιού ή του νέου τις ψυχές των οποίων κατακλύζουν συναισθήματα όπως φόβος, τύψεις, ενοχές, προδοσία και ντροπή με αποτέλεσμα να χάνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και σε όλους τους ανθρώπους που τα περιβάλλουν. Πολλές φορές όλα αυτά οδηγούν και στις αυτοχειρίες ή σε άλλου είδους καταστάσεις (σ.σ. δολοφονίες βρεφών, παραβατικές συμπεριφορές).

Ποιο είναι το προφίλ των θυμάτων

Στην Ελλάδα, κάθε μία ώρα ένα με δύο άτομα προσπαθούν να αυτοκτονήσουν, δηλαδή γύρω στα 20 – 25 άτομα τη μέρα. Σε ποσοστό που ξεπερνά το 90% τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος που θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του έχουν να κάνουν με ψυχολογικά.

Όχι απαραίτητα σχιζοφρενών ή καταθλιπτικών ανθρώπων αλλά και ατόμων που είναι ευάλωτα σε μια κοινωνία δύσκολη ή έρχονται αντιμέτωπα με το κάθε μορφής bullying, το οποίο έχει κάνει πιο επικίνδυνο και σκληρό σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια, η εύκολη πρόσβαση στο Διαδίκτυο αλλά και η δραματική μείωση του χρόνου που αφιερώνουν οι γονείς στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα η προσέγγισή τους να επικεντρώνεται μόνο στις αρνητικές τους συμπεριφορές. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι με αυτό τον τρόπο κερδίζουν την προσοχή των σημαντικών προσώπων, αφού συνειδητοποιούν ότι μόνο έτσι βρίσκουν χρόνο ν’ ασχοληθούν μαζί τους.

Τα  θύματα, τις περισσότερες φορές αποσιωπούν αυτό που τους συμβαίνει από φόβο ή ντροπή, όμως  υπάρχουν κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού που αποτελούν ενδείξεις ότι κάτι συμβαίνει. Το παιδί, ας πούμε,  μπορεί να επιστρέφει στο σπίτι από το σχολείο με προσωπικά αντικείμενα να λείπουν ή να έχουν καταστραφεί, βρόμικα ρούχα, χτυπήματα που δεν μπορεί να δικαιολογήσει, απροθυμία να πάει στο σχολείο, εφιάλτες τη νύχτα, εκρήξεις θυμού κλπ.

Από την άλλη, οι θύτες είναι οι ίδιοι θύματα βίαιας συμπεριφοράς σε κάποιο άλλο πλαίσιο ή από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Έχουν υποστεί σωματική τιμωρία και οικογενειακή βία. Η απόρριψη και ο αποκλεισμός που έχουν δεχτεί προβάλλεται σε άλλα άτομα που τα θεωρούν αδύναμα, είναι διαφορετικά όσον αφορά τη γλώσσα, τη θρησκεία, την εθνικότητα, ή έχουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην εμφάνισή τους. Η ταπείνωση των άλλων του προσφέρει αίσθηση δύναμης και ανωτερότητας κι έτσι καλύπτει τη δική του χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Θέλετε να μιλήσουμε με παραδείγματα για την κοινωνία που γνώριζε αλλά δεν μιλούσε;

Στην περίπτωση της Λέρου, η γειτονιά γνώριζε, το Χαμόγελο του Παιδιού γνώριζε και είχε καταγγείλει, η Εισαγγελία ανηλίκων γνώριζε. Όλοι είχαν τις πληροφορίες τους, όλοι είχαν τη γνώση που τους επέτρεπε να γνωρίζουν τη συμπεριφορά ενός κακοποιημένου παιδιού. Αλλά μετά την αποκάλυψη όλοι σοκαρίστηκαν, όπως συνέβη και με τόσες άλλες περιπτώσεις που ο νόμος της σιωπής, η άτυπη ομερτά καλύπτει τους θύτες και αφήνει απροστάτευτους μέχρι και ανήλικους.

Και σε εκείνη του 21χρονου Ρεθυμνιώτη φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη, η οικογένειά του εξέφρασε ουκ ολίγες φορές τη βεβαιότητα ότι κάποιοι ήξεραν τι γινόταν κατά τη διάρκεια των σπουδών του γιου τους και πως αρκετοί γνωρίζουν τι πραγματικά συνέβη: “Ξέρουν την αλήθεια. Σίγουρα υπάρχει ομερτά. Μέσα από όλα αυτά που συμβαίνουν βιώνουμε μία δεύτερη κηδεία”, είχε πει συντετριμμένη η μητέρα του Βαγγέλη, Μαρία Γιακουμάκη, αναφέροντας πως τόσο ο διευθυντής της Γαλακτοκομικής όσο και η υπεύθυνη της εστίας γνώριζαν ότι ο γιος της ήταν θύμα άγριου bullying από συμφοιτητές του.

Και στην πρόσφατη ιστορία με την αυτοκτονία του 15χρονου μαθητή από την Αργυρούπολη αποκαλύφθηκε ότι η δράση των νταήδων του σχολείου ήταν γνωστή στους φίλους του. «Υπάρχει μία συγκεκριμένη ομάδα ατόμων που βρίζει και κάνει χειρονομίες. Ενα από τα παιδιά με τα οποία είχαν εμπλοκή. Ηταν πάντοτε επιθετικοί με τη συμπεριφορά τους. Μιλάμε για συγκεκριμένα άτομα τα οποία είχαν επιθετική συμπεριφορά, τουλάχιστον όσο μπορώ να θυμηθώ εγώ. Εβριζαν. Ήταν τα μαγκάκια. Τα γνωστά μαγκάκια», είπε στον Ελεύθερο Τύπο, φίλη του ανήλικου παιδιού.

Θέλετε να αναφέρουμε περιπτώσεις παιδιών που βίωσαν τον εφιάλτη μέσα στο κοινωνικό τους σύνολο από αυτόκλητους υπερασπιστές της νομιμότητας και του καθωσπρεπισμού όπως τον όρισαν οι ίδιοι; 

Η διακεκριμένη ψυχολόγο, παιδοψυχολόγο και συγγραφέα Αλεξάνδρα Καππάτου μας εξιστόρησε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις παιδιών που έπεσαν θύματα του ηλεκτρονικού εκφοβισμού.

Παραδείγματα άκρως σοκαριστικά που απ’ ότι φαίνεται είναι ελάχιστα μπροστά σε όλα όσα γίνονται καθημερινά και έχουν κοινό παρονομαστή ότι βρέθηκαν μπροστά σε μία τραγική κατάσταση και κανείς δεν βρέθηκε να τους προστατεύσει μέχρι την στιγμή που απευθύνθηκαν στον ειδικό.

Παράδειγμα πρώτο: Εκανε απόπειρα αυτοκτονίας γιατί την εκβίαζε με γυμνές φωτογραφίες

Μια κοπέλα με καταγωγή από το εξωτερικό, αλλά γεννημένη στην Ελλάδα, φοιτούσε στην β’ γυμνασίου σχολείου της επαρχίας. Κάποια στιγμή γνώρισε στο διαδίκτυο άτομο το οποίο της παρουσιάστηκε σαν συνομήλικός της. Δεν ήταν, όμως, συνομήλικος αλλά ένας άντρας γύρω στα 40 και παντρεμένος. Η μικρή πείστηκε πως είχαν ίδια ηλικία αφού στο προφίλ του είχε βάλει ψεύτικες φωτογραφίες.

Παρόλο που δεν τον είχε δει ποτέ, το κορίτσι που αντιμετώπιζε προβλήματα στο σπίτι του άρχισε να τον εμπιστεύεται και να μοιράζεται μαζί του δυσκολίες με τους γονείς της. Εκείνος άρχισε να της ζητάει να συναντηθούν αλλά το κορίτσι δεν ήθελε. Ο άντρας, βλέποντας πως δεν τα καταφέρνει, της ζήτησε να βγάλει τη μπλούζα και κατόπιν της πήρε κάποιες φωτογραφίες με το πάνω εσώρουχο.

Μετά της ζήτησε και με το κάτω εσώρουχο. Ακολούθησε ολόκληρη με τα εσώρουχα κι έπειτα προχωρήσαμε σε γυμνή φωτογράφιση πάνω και μετά κάτω. Έχοντας πλέον αυτά τα στοιχεία στα χέρια του, δεν άργησε να την πιέζει να βρεθούν για να έχουν σεξουαλική επαφή. Η μαθήτρια αναστατώθηκε πολύ με αυτό ενώ εξακολουθούσε να πιστεύει ότι είχε να κάνει με συνομήλικό της. Αυτός άρχισε να μπαίνει στη διαδικασία ευθέως της απειλής λέγοντάς της ότι αν δεν συναντηθούν για να προχωρήσουν σεξουαλικά, αυτές τις φωτογραφίες θα τις έστελνε στους γονείς της.

Το παιδί πανικοβλήθηκε, κλείστηκε στον εαυτό του, δεν ήθελε να βγαίνει από το σπίτι, έχασε το χαμόγελό της, δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο και μάλιστα έκανε μία απόπειρα αυτοκτονίας. Πήρε χάπια, που βρήκε στο φαρμακείο του σπιτιού της και στο νοσοκομείο αποκάλυψε στους γονείς της με μεγάλη δυσκολία και ντροπή αυτό που της συνέβαινε. Δραματικό το περιστατικό για τη ζωή του παιδιού.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό κάθε παιδί να αποκαλύπτει στους γονείς τι συνέβη, γιατί του φεύγει ένα βάρος από πάνω του ενώ θα παίξει ρόλο στην ψυχολογία του και η αποκάλυψη-τιμωρία του δράστη. Θα πρέπει, όμως, να θυμόμαστε πως παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το πόσο καιρό έχει βιώσει αυτή την κατάσταση το θύμα. Δυστυχώς, πολλές φορές όλη αυτή η ιστορία αφήνει ανεξίτηλα σημάδια πάνω στο παιδί, πλήττεται η αυτοεκτίμησή του ενώ μειώνεται η εμπιστοσύνη προς τα άλλα άτομα».

Παράδειγμα δεύτερο: Μοίρασε γυμνές φωτογραφίες της στο σχολείο

«Σε πολλές περιπτώσεις τα θύματα μπορεί να έχουν πειστεί να στείλουν άσεμνες φωτογραφίες (σ.σ. κορίτσια συνήθως). Τα παιδιά δεν ξέρουν τι μπορεί να κάνει το συγκεκριμένο άτομο με αυτό το υλικό και επειδή έχουν ταυτιστεί και έχουν αισθανθεί συναισθηματικά κοντά μαζί του, στέλνουν φωτογραφίες.

Έπειτα, αν το θύμα τσακωθεί με τον θύτη ή δεν θέλει να κάνει σχέση μαζί του έρχεται η… εκδίκηση. Σας αναφέρω χαρακτηριστικά ένα περιστατικό με ένα κορίτσι της γ’ γυμνασίου, έξυπνη και καλή μαθήτρια, που πήγαινε να συνάψει σχέση με ένα αγόρι, 2 χρόνια μεγαλύτερό της. Αυτός, μέσα από την επικοινωνία τους την προέτρεψε να του στείλει γυμνές φωτογραφίες (σ.σ. από τη μέση και πάνω). Επειδή η κοπέλα δεν ήθελε να προχωρήσουν σε κάτι άλλο, αποφάσισε να την εκδικηθεί: Για μία ώρα κοινοποίησε τις φωτογραφίες της μέσω διαδικτύου.

Εκείνη την ημέρα είχαν εξετάσεις, εμφανίστηκε η έφηβη στο σχολείο αμέριμνη για να δώσει το μάθημα και διαπιστώνει με έκπληξη περίεργα βλέμματα, γέλια και να μιλούν χαμηλόφωνα κάποια παιδιά. Πήγαν κάποιες συμμαθήτριές της και της είπαν ‘τι είναι αυτά που έχεις κάνει κλπ’. Οπως ήταν φυσικό, η έφηβη αισθάνθηκε πολύ μεγάλη ντροπή και ενοχή. Αμέσως οι φωτογραφίες κατέβηκαν, εκείνη μίλησε αναγκαστικά στους γονείς της γιατί δεν ήξερε πως να λειτουργήσει. Ήταν όλα ανώνυμα, δεν ήξερε ποιος ήταν. Το παιδί αισθάνθηκε πολύ μεγάλη ντροπή, ήθελε να ανοίξει η γη να το καταπιεί. Δεν ήθελε να ξαναπάει σχολείο. Ήταν, όμως, τυχερή γιατί μεσολάβησε το καλοκαίρι και ξεχάστηκε το πράγμα. Όλο αυτό, όμως, είχε πληγώσει πολύ σοβαρά και την ψυχική της ισορροπία και την αξιοπρέπειά της και έπρεπε να στηριχθεί ψυχολογικά».  Οι γονείς της απευθύνθηκαν στην δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και φυσικά ο δράστης που ήταν ο συγκεκριμένος νεαρός αποκαλύφθηκε και τιμωρήθηκε με αποβολή από το σχολείο.

Παράδειγμα τρίτο: «Σταμάτησε το σχολείο γιατί τον κορόιδευαν για μια φωτογραφία

«Μία άλλη περίπτωση, αφορά σε ένα συνεσταλμένο παιδί που πήγαινε στην α’ λυκείου. Είχε δημοσιεύσει στο μία φωτογραφία που ήταν ο ίδιος με μια παρέα ενηλίκων που είχαν κάνει κατάδυση και είχαν αλιεύσει κάποια ψάρια. Αυτή η φωτογραφία κυκλοφόρησε από κάποια παιδιά σε όλο το σχολείο και άρχισε η κοροϊδία. Πήγε την άλλη μέρα στο σχολείο και όλοι του μιλούσαν για ψάρια και για τη συγκεκριμένη φωτογραφία.

Το παιδί, επειδή ήταν πολύ ευαίσθητο, σταμάτησε να πηγαίνει στο σχολείο γιατί δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτόν τον χλευασμό και τα γελάκια πίσω από πλάτη του. Έτσι, κλείστηκε στον εαυτό του και τελικά αναγκάστηκε να φύγει από αυτό το σχολικό περιβάλλον. Μετά ήρθαν σε μένα, αφού είχε αλλάξει πλέον σχολείο αλλά έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού του το ότι δεν τα κατάφερε. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και σοβαρό γιατί ακολουθεί το παιδί και το στιγματίζει».

Παράδειγμα τέταρτο: Του έλεγαν ότι θα τον σκοτώσουν

«Άλλο περιστατικό αγοριού στη β’ λυκείου. Τον στοχοποίησαν επειδή ήταν εσωστρεφής και αντιμετώπιζε κάποιες δυσκολίες με τον εαυτό του. Άρχισαν να τον περιπαίζουν και να του στέλνουν απειλητικά μηνύματα στο Facebook του τύπου «θα σε σκοτώσουμε», «θα σου κάνουμε κακό», «θα σου βγάλουμε την κοιλιά απ’ έξω», «μην βγεις από το σπίτι» κλπ. Για 15 μέρες το αγόρι βίωσε αυτό το μαρτύριο. Δεν ήθελε να βγαίνει από το σπίτι, δεν ήθελε να πηγαίνει στο σχολείο ενώ δεν είχε πει τίποτα στους γονείς του με αποτέλεσμα εκείνοι να μην μπορούν να δώσουν εξήγηση στην ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς του γιου τους. Αναζήτησαν την βοήθειά μου και τελικά το παιδί αποκάλυψε αυτό που βίωνε».

Το δράμα ενός ομόφυλου από την Κ. Αχαία που πήρε διεθνείς διαστάσεις

Η ιστορία ενός 38χρονου ομόφυλου στην Κ. Αχαία που έζησε τον εφιάλτη στο χωριό του είχε προβληθεί ακόμα και στο BBC. «Ένας γκέι σε ελληνικό χωριό δεν μπόρεσε να βγει από το σπίτι του τα τελευταία τέσσερα χρόνια, λόγω της βίας, των απειλών και των προκαταλήψεων». αναφερόταν χαρακτηριστικά στο βίντεο που δημοσίευσε το BBC!

Ήταν το 2008, όταν ο δημοσιογράφος Μάλκολμ Μπρέιμπαντ είχε συναντήσει το θύμα στο χωριό του, το Λάππα Αχαΐας. Η προβολή του ντοκιμαντέρ είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις τότε.

Ο πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ έλεγε ότι δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το χωριό, καθώς φρόντιζε τη μητέρα του, αλλά δεν μπορεί και να κυκλοφορεί σε αυτό εξαιτίας της εχθρικής αντιμετώπισής του. Σύμφωνα με τον 38χρονο, «το BBC είχε κάνει ολόκληρη έρευνα και πήρε το “ok” από το Λονδίνο για να γίνει το ρεπορτάζ, το οποίο είχε προκαλέσει σάλο».

Αριθμοί που σοκάρουν

Σύμφωνα με επιδημιολογικά στοιχεία, ένα στα πέντε παιδιά (0-18 ετών) θα βιώσει στη ζωή του τουλάχιστον ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας, με ένα μεγάλο ποσοστό περιστατικών να μην αναφέρεται ποτέ στις υπηρεσίες προστασίας. Ωστόσο, εκτιμάται ότι 9 στις 10 περιπτώσεις δεν αναφέρονται ποτέ και παραμένουν χωρίς διάγνωση και αντιμετώπιση.

Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση σε ότι έχει να κάνει με το bullying:

• Το 14.7% των μαθητών μεταξύ 8-12 ετών στην περιοχή της Αθήνας έχουν υποστεί εκφοβισμό
• Το 6.2% θεωρούν οτι έχουν εκφοβίσει κάποιον μαθητή του σχολείου ενώ το 4.8% φαίνεται να έχει βρεθεί και στη θέση του «θύματος» αλλά και του «δράστη»

Ακόμη σύμφωνα με τη Πανελλήνια έρευνα για τις συμπεριφορές που συνδέονται με την υγεία των εφήβων μαθητών (2014) σχετικά με το θέμα: «Έφηβοι και Έκφοβισμός» (Κοκκέβη και συν,2015), τονίζεται οτι:

• Το 10,7% των αγοριών εφήβων ανέφεραν εκφοβισμό άλλου μαθητή στο σχολείο τουλάχιστον 2 φορές το μήνα
• Η ηλικία που παρατηρείται να είναι υψηλότερη η συμμετοχή των εφήβων σε περιστατικά εκφοβισμού είναι τα 13 έτη (9,6%)
• Το 6,4% ανέφεραν ότι έχουν υποστεί ενοχλητικά πειράγματα τουλάχιστον 2 φορές το μήνα
• Τα λεκτικά πειράγματα φαίνεται να είναι η πλέον συχνότερη μορφή εκφοβισμού (7,8%), η χρήση σωματικής βίας με 2,0% ενώ ο εκφοβισμός μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων και ο εκφοβισμός μέσω φωτογραφιών στο διαδίκτυο εντοπίζονται στις τελευταίες θέσεις με 1,1% και 0,7% αντιστοίχως

Το παιχνίδι της ενοχής

Για επίλογο επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε το άρθρο του ψυχιάτρου Χρήστου Κακουλίδη που μιλά ακριβώς για το παιχνίδι της ενοχής που παίζεται στην ελληνική κοινωνία:

«Στο παιχνίδι της ενοχής,η κοινωνία κρίνει και ο άνθρωπος ακολουθεί.Σε έναν ατελή κόσμο,όλοι κρίνουν σα να είναι η μοναδική πηγή τελειότητας.Και οι αποδέκτες της κριτικής πολλοί.Συνήθως άνθρωποι ήδη ενοχικοί,κουβαλώντας τα κατάλοιπά τους,από το πρωταρχικό οικογενειακό τους περιβάλλον,άγονται και φέρονται από τις επιταγές της κοινωνίας.

Ο βαθμός δυσφορίας τους για τη ζωή που ζουν μεγαλώνει,το ίδιο έντονα όσο μεγαλώνουν και οι ενοχές τους,στην πιθανότητα και μόνο να ζήσουν μια ζωή όπως την επιθυμούν και τους εκφράζει. Το παιχνίδι της ενοχής,είναι τόσο μεγάλο,που φορές μοιάζει με ολόκληρη βιομηχανία.Το ίδιο μεγάλη όσο και το παιχνίδι της ηδονής και της απόλαυσης.

Πόσο κακό είναι να ζήσει κανείς,με βάση τον εαυτό του; Τον αληθινό του εαυτό,τον οποίο όμως πρώτα πρέπει να ανακαλύψει. Για να μπορέσει να φτάσει σε αυτό το στόχο απαιτείται θάρρος.Να μπορεί να κοιτά μέσα του με διάθεση να ανακαλύψει και να αποδεχτεί και όχι να κουκουλώσει.

Για να μπορεί μετά να κοιτάξει στα μάτια,τους επικριτές του και να πει..”έτσι είμαι,αυτός είμαι και απλά δεν είμαι για σένα,αν αυτό που είμαι το απορρίπτεις.”Και το μήνυμα αυτό έχει πολλαπλούς αποδέκτες.

Ξεκινά από τους γονείς,περνά στο σύντροφο και απευθύνεται τελικά σε ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα,που το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να κατευθύνει και να καταπιέζει.Να υποδείξει τρόπους ζωής και να τους επιβάλλει ως τους μόνους αποδεκτούς.

Πολλές φορές,θα έρθει η λογική για να επιβεβαιώσει τον τρόπο που ζει και σκέφτεται η κοινωνία.
Ας μην ξεχνά όμως κανείς,ότι είναι μια λογική που προήλθε ακριβώς από αυτό.Από το κοινώς αποδεκτό.
Και στη συνέχεια η λογική έρχεται σε σύγκρουση με τα βαθύτερα θέλω.Τα οποία με τη σειρά τους,είναι επίσης καθοριζόμενα από την πλειοψηφία.

”Πρέπει να θέλεις αυτό,πρέπει να θέλεις εκείνο,δεν πρέπει να θέλεις το ένα ή το άλλο”.Οι δικαστές πολλοί.Αποφασίζουν και διατάσσουν.Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που παίζουν το παιχνίδι της ενοχής από την ανάποδη.Είναι εκείνοι που έχουν μάθει να δίνουν ενοχές.Να τις μοιράζουν αφειδώς,με αποδέκτες τους άλλους που ζουν στην άλλη πλευρά του νομίσματος.

Εκείνους,που το πρώτο που θα περάσει από το μυαλό τους,είναι η πιθανότητα να φταίνε..να έχουν οι ίδιοι λάθος. Σα μια αυτόματη σκέψη από την οποία δε μπορούν να ξεφύγουν.Ότι και να γίνει,πρώτα προς τον εαυτό τους θα στραφούν για να βρουν το λάθος.Και σε αυτό ακριβώς βασίζονται οι άλλοι,που τους διακατέχει η αντίθετη διαδικασία.Η δική τους αυτόματη σκέψη είναι ότι το λάθος δε βρίσκεται στους ίδιους,αλλά σε κάποιον άλλον.

Και το παιχνίδι συνεχίζεται εις το διηνεκές.Ποιος είναι άραγε εκείνος που θα σου υποδείξει πως πρέπει να ζεις,τι πρέπει να σκέφτεσαι και με ποιον τρόπο θα βιώνεις τη ζωή; Ποιος είναι εκείνος που κατέχει την αλήθεια και την αίσθηση του σωστού;

Κανείς δεν έχει δύναμη επάνω μας,από μόνος του. Τη δύναμη του τη δίνουμε εμείς.Του δίνουμε το δικαίωμα να μας καταπατήσει.Να μας κάνει διαρκώς να αισθανόμαστε ελλιπείς για να έχει δύναμη επάνω μας.Είτε αυτός ο κάποιος είναι ο γονιός μας, είτε ο σύντροφος,είτε το κοινωνικό σύστημα.Αλλά πριν μπορέσουμε να αποτινάξουμε από επάνω μας τις ενοχικές αλυσίδες,θα πρέπει να ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια μας.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε πραγματικά και επί της ουσίας να τον κοιτάξουμε και να του πούμε “άσε με να είμαι.Δε σου πέφτει λόγος” Το παιχνίδι της ενοχής έχει τεράστια συμμετοχή στη δυστυχία του ανθρώπου.Μόνο με θάρρος μπορεί κανείς να αλλάξει τα πράγματα.Να κοιτά με θάρρος τον εαυτό του προσπαθώντας να ανακαλύψει τα συστατικά του, πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κριτική,από οποιαδήποτε ενοχική διάθεση και από οποιαδήποτε τάση αυτοϋποτίμησης. Να ζήσει με άλλα λόγια.

 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]