Του ανταποκριτή μας στην Ουάσινγκτον, Πέτρου Κασφίκη

Ο λόγος για τον Βορειοκορεάτη Ji Seong-ho που αυτή την 28 Οκτωβρίου φώναξε στα ελληνικά το δικό του «Όχι», καλώντας τους συμπατριώτες του να μιμηθούν το θάρρος που επέδειξαν οι Έλληνες στο έπος του 40 και να πουν και αυτοί με την σειρά τους «όχι» στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας.

Μιλώντας στο eleftherostypos.gr, ο Ji Seong-ho είπε πως «ανάμεσα στα άτομα και τις χώρες υπάρχουν ομοιότητες. Όταν είσαι μικρός και θεωρείσαι αδύναμος είναι πολύ δύσκολο να σταθείς στα πόδια σου και να πεις όχι. Άρα ελπίζω πραγματικά ότι ο λαός της Βόρειας Κορέας θα καταφέρει να μιμηθεί το πνεύμα του ελληνικού λαού για να πει όχι στην δική του κυβέρνηση ώστε η δημοκρατία να καταφέρει να ανθίσει ακόμα και σε ένα μέρος σαν την Βόρεια Κορέα»

Ο Ji Seong-ho βραβεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα στην Ουάσινγκτον από το «Ίδρυμα της Ημέρας του ΌΧΙ». Βασισμένη στο αφηγηματικό αρχέτυπο της πάλης του Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ, η ελληνοαμερικανική οργάνωση χρησιμοποιεί το ηρωικό ΌΧΙ της Ελλάδας για να βραβεύσει τους σύγχρονους ήρωες της εποχής μας που τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημα τους για να φωνάξουν και αυτοί το δικό τους ΟΧΙ ενάντια σε όλες τις δυνάμεις του κακού που δυναστεύουν τον πλανήτη.

Πρόκειται για μια προσπάθεια που φιλοδοξεί να αναδείξει και πάλι την οικουμενική διάσταση του ελληνικού πολιτισμού, μετατρέποντας την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου σε ένα γεγονός παγκόσμιας ιστορικής κληρονομιάς.

Σύμφωνα με το σκεπτικό των οργανωτών, ο Ji Seong-ho έλαβε το Βραβείο Θάρρους του ΌΧΙ για την εσωτερική δύναμη και το κουράγιο που επέδειξε στην προσπάθεια του να προωθήσει την ιδέα της ελευθερίας και του ανθρωπισμού.

«Μπροστά σε ένα από τα μεγαλύτερα κακά που έχει δει αυτός ο κόσμος, (οι Έλληνες) κατάφεραν να εμποδίσουν τον Χίτλερ από το να πτοήσει το πνεύμα τους. Έχω πολύ μεγάλο σεβασμό για αυτό το θάρρος των Ελλήνων και ελπίζω ότι θα συνεχίσω να το μιμούμαι» είπε Ji Seong-ho.

Ζωή Βγαλμένη από Κινηματογραφική Ταινία

Μεγάλωσε στα χρόνια του μεγάλου λιμού, που σκότωσε σχεδόν 3,5 εκατομμύρια συμπολίτες του. Για να επιβιώσει έγινε μέλος μιας ομάδας ριψοκίνδυνων νέων που πηδούσε στα βαγόνια των τρένων με την ελπίδα να αρπάξει κάρβουνο, το οποίο στην συνέχεια μπορούσε να ανταλλάξει για λίγο φαΐ.

Όμως ήταν ήδη πολύ εξασθενισμένος. Μια μέρα έχασε τις αισθήσεις πάνω στο τρένο με αποτέλεσμα να πέσει και να τραυματιστεί σοβαρά. Ήταν ο αδελφός του που τον έσωσε μεταφέροντας τον σε ένα κτήριο που μόνο στα χαρτιά ή στο όνομα θύμιζε νοσοκομείο. Για μορφίνη ή αναισθησία πριν τον ακρωτηριασμό φυσικά ούτε λόγος.

Και όταν αντιμετώπισε για πρώτη φορά κινητικές δυσκολίες βίωσε ένα επιπλέον είδος κοινωνικού αποκλεισμού από το αυταρχικό καθεστώς της χώρας του. Μάλιστα θυμάται πως όταν μια φορά οι αρχές συνέλαβαν τα μέλη της ομάδας του, οι αστυνομικοί συνέχισαν να τον χτυπούν πολύ περισσότερο από τους άλλους συνομήλικους του.

Το 2006 κατάφερε να αποδράσει μαζί με τον αδελφό του. Δεν έριξε, όμως, μαύρη πέτρα πίσω στην πατρίδα του. Χρησιμοποιώντας την δική του ιστορία δημιούργησε έναν οργανισμό για να βοηθήσει και άλλους Βορειοκορεάτες να δραπετεύσουν αλλά και στην συνέχεια να καταφέρουν όπως και αυτός να σταθούν στα πόδια τους.

Και από όταν ανέκτησε την ελευθερία του δεν έχει σταματήσει να ταξιδεύει, έχοντας εξελιχθεί πλέον σε έναν ντε φάκτο πρεσβευτή του λαού της Βόρειας Κορέας που προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για την ανάγκη της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα που άφησε πίσω του.