Είχα καιρό να εκνευριστώ τόσο πολύ, με την απόφαση ενός στούντιο να “σπάσει” μια ιστορία στη μέση. Για να είμαι ακριβής, η τελευταία φορά που ένιωσα έτσι, ήταν με το “Kill Bill” του Κουέντιν Ταραντίνο, που ανέκαθεν πίστευα πως έπρεπε να είναι ΜΙΑ εξαιρετική ταινία, αντί για ΔΥΟ “οκέι” ταινίες. Όταν έμαθα τη διάρκεια του “Wicked”, θεώρησα δεδομένο πως επρόκειτο για ολόκληρο το μιούζικαλ. Αμ δε.

Ήθελα να πάρω τηλέφωνο τον πρώην συμφοιτητή μου και σκηνοθέτη της ταινίας, Τζον Τσου, για να τον ρωτήσω: “Τί φάση, βρε Τζον; Σε ανάγκασε η Universal να κάνεις δύο ξεχειλωμένες ταινίες; Σου έβαλαν θηλιά στο λαιμό να δημιουργήσεις φραντσάιζ για το θεματικό πάρκο;”

Αν έκανα αυτό το τηλεφώνημα, βέβαια, θα ξεκινούσα με συγχαρητήρια για τα υπέροχα στοιχεία της ταινίας, που δεν είναι και λίγα: οι ηθοποιοί, τα σκηνικά, τα κοστούμια, η κινηματογράφηση, είναι όλα εξαιρετικά. Ωστόσο, ο “κίνδυνος” που προκύπτει -κατά τη γνώμη μου- από τον τεμαχισμό της ιστορίας σε δύο μέρη, είναι το να αποτυπωθεί η ταινία στο μυαλό των θεατών ως ρατσιστική, ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο.

Βιβλίο που έγινε ταινία που έγινε βιβλίο που έγινε μιούζικαλ που έγινε ταινία  

Η ταινία “Wicked” είναι βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό μιούζικαλ του 2003, που με τη σειρά του είναι βασισμένο στο βιβλίο του Γκρέγκορι Μαγκουάιρ “WICKED: The Life and Times of the Wicked Witch of the West”. Ωστόσο, ο σπόρος της ιστορίας είναι πιο παλιός: πάει πίσω στα 1900 και το διάσημο βιβλίο “Ο Μάγος του Οζ” του Λ. Φρανκ Μπάουμ (του οποίου το όνομα, αναγραμματισμένο, “δημιούργησε” την πρωταγωνίστρια “Ελφαμπα”). Και, ασφαλώς, όλοι έχουμε εικόνα της κλασικής ταινίας του Χόλιγουντ με την Τζούντι Γκάρλαντ ως Ντόροθι, να τραγουδά “Over the Rainbow” και να περπατά με κόκκινα γοβάκια πάνω στον Κίτρινο Δρόμο παρέα με το Σκιάχτρο, το Λιοντάρι, και τον Τενεκεδένιο Άνθρωπο.

Το “Wicked” (βιβλίο, μιούζικαλ, ταινία) επικεντρώνεται στην απρόσμενη φιλία ανάμεσα σε δύο ετερόκλητες συμμαθήτριες: την εκκεντρική, μαχητική Ελφαμπα με το σμαραγδένιο δέρμα, και τη δημοφιλή, στερεοτυπικά όμορφη Γκλίντα, που δεν έχει συνηθίσει να μην παίρνει εύκολα αυτό που θέλει.  Το έργο έχει έντονα φιλοσοφικό και ψυχολογικό υπόβαθρο, και πραγματεύεται αρκετά ενήλικα θέματα: τον ρατσισμό (όπου “πράσινο” σκεφτείτε “μελαμψό”) τη φύση του καλού και του κακού, τη θεωρία πως και τα δύο υπάρχουν μέσα μας.

Κόβοντας την ιστορία στα δύο, η ταινία μάς στερεί την ανατροπή. Δε βλέπουμε πως η “αουτσάιντερ” Έλφαμπα γίνεται ηρωίδα που θυσιάζει τη φήμη της για το κοινό καλό, ή πως η “χαζή ξανθιά” Γκλίντα διαθέτει ικανότητες ηγέτη. Έτσι όπως τελειώνει η ταινία, το μήνυμα που αποκομίζεται είναι πως η “καλή, λευκή νεράιδα” δείχνει ελεημοσύνη στην “κακιά, διαφορετική μάγισσα”. Κι αυτό είναι πολύ μακριά από τον πυρήνα της ιστορίας.

 Οι (πολλοί) λόγοι για να δείτε το WICKED      

ΑΡΙΑΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕ, ΣIΝΘΙΑ ΕΡΙΒΟ, ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΜΠΕΪΛΙ. Υπέροχοι. Ειδικά η Αριάνα Γκράντε, με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Είχα θαυμάσει τις χαμελαιοντικές της υποκριτικές ικανότητες στα σκετσάκια του Saturday Night Live, αλλά η πίστα του μιούζικαλ έχει άλλο επίπεδο δυσκολίας. Με χαρά διαπίστωσα πως διαθέτει όλα τα στοιχεία της “τριπλής απειλής” (*”triple threat = ηθοποιός που ερμηνεύει, τραγουδά και χορεύει εξίσου καλά).

ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ. Μαγεία. Κυκλοφορούν δύο πολύ ενδιαφέροντα βιντεάκια στο YouTube: ένα από το Architectural Digest, με την ανάλυση των σκηνικών από τον σκηνογράφο της ταινίας, Νέιθαν Κρόουλι, κι ένα από το Cosmopolitan, με την ανάλυση των κοστουμιών από τον ενδυματολόγο Τζόναθαν Τέιζγουελ. Σας ενθαρρύνω να τα αναζητήσετε και τα δύο, και να ανακαλύψετε πώς φυτεύτηκαν 9 εκατομμύρια αληθινές τουλίπες στην Αγγλία για τις ανάγκες μιας σκηνής, ή πώς όλα τα κοστούμια της Γκλίντα εμπνεύστηκαν από μια… φούσκα.

“DEFYING GRAVITY”. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια σε μιούζικαλ- έβερ. Ναι, θα χρειαστεί να περιμένετε δυόμισι ώρες για να το ακούσετε, αλλά αξίζει. Με αξέχαστη  μελωδία κι εξίσου δυνατούς στίχους, το τραγούδι είναι ένας ύμνος για το θάρρος που χρειάζονται κάποιες επιλογές στη ζωή, ένα κάλεσμα να ακολουθήσουμε την καρδιά μας… και να πετάξουμε. (Φ5)

INFO: “WICKED”, σε σενάριο Γουίνι Χόλζμαν και σκηνοθεσία Τζον Μ. Τσου, βασισμένο στο βιβλίο του Γκρέγκορι Μαγκουάιρ. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Αριάνα Γκράντε, Σίνθια Ερίβο, Τζόναθαν Μπέιλι. Στους κινηματογράφους από την TANWEER.