Είναι ολόκληρη η Ιταλία, που βουλιάζει δημογραφικά. Σύμφωνα με τα δεδομένα της ISTAT, οι γεννήσεις στη γειτονική χώρα το 2022 έπεσαν στο ιστορικό χαμηλό των 393.000 – δηλαδή στο κατώτερο σημείο από την ιταλική ενοποίηση του 1870! Ο πληθυσμός φθίνει συνεχώς μετά το 2014 και η φροντίδα των ηλικιωμένων έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο πιεστικά εθνικά προβλήματα.

(Σύμπτωμα αυτής της κατάστασης είναι περιστατικά όπως η χθεσινή πυρκαγιά σε οίκο ευγηρίας του Μιλάνου, όπου 6 τρόφιμοι ηλικίας 56(!)-87 ετών έχασαν τη ζωή τους και 80 τραυματίστηκαν.) Μέσα στην τριετία 2020-23, ο μέσος όρος ηλικίας των Ιταλών ανέβηκε από τα 45,7 στα 46,4 χρόνια. Εξάλλου, από τις αρχές του 21ου αιώνα, το ποσοστό των υπεραιωνόβιων στον γενικό πληθυσμό τριπλασιάστηκε, με αποτέλεσμα στην Ιταλία να ζουν σήμερα περίπου 22.000 άνθρωποι άνω των 100 – κατά πλειοψηφία γυναίκες.

Η ISTAT προβλέπει ότι με αυτούς τους ρυθμούς οι Ιταλοί άνω των 80 θα έχουν φτάσει τα 6 εκατομμύρια το 2041, ήτοι 35% περισσότεροι από σήμερα. Η ζοφερή εικόνα των αριθμών δύσκολα αντιστρέφεται, όσα μέτρα οικογενειακής στήριξης κι αν λάβει η Μελόνι.

Το άνοιγμα της μεταναστευτικής στρόφιγγας το σκέφτονται φωναχτά ή σιωπηλά αρκετές κυβερνήσεις (ανάμεσά τους η γερμανική και η ελληνική), αλλά αντιβαίνει στο πολιτικό DNA της Ρώμης. Κρίνοντας από τα παραπάνω, ο δύστυχος ο Σίλβιο έφυγε σχετικά νέος, αφού δεν πρόλαβε να κλείσει τα 87. Σε αυτό τον νίκησε κατά κράτος ο Αρνάλντο Φορλάνι, που «έφυγε» χθες πλήρης ημερών, στα 97 του χρόνια.

Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται τον ιστορικό ηγέτη της ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας, πρωθυπουργό την περίοδο 1980-81 (σχεδόν ταυτόχρονα με τον Γεώργιο Ράλλη) και πολιτικό που τερμάτισε τον «ιστορικό συμβιβασμό» με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, για να στραφεί στους Σοσιαλιστές του Μπετίνο Κράξι.