ΠΑΡΑ ΤΑ ΠΕΝΙΧΡΑ και απογοητευτικά αποτελέσματα στις συνεχείς τετραετείς δημοσκοπήσεις έως τώρα, ο Τσίπρας δεν έχασε την αισιοδοξία του ότι η πρώτη κάλπη, με απλή αναλογική, μπορεί να δημιουργήσει τη «μεγάλη αναστάτωση, ωραία κατάσταση» που λατρεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέποντάς του να κάνει κι αυτός «παιχνίδι» υποψήφιου πρωθυπουργού, παίρνοντας την εντολή: Αφού από την πρώτη κάλπη δεν βγαίνει αυτοδυναμία για τη Νέα Δημοκρατία, ελπίζει, εντέλει, να πείσει τους Βαρουφάκη και Ανδρουλάκη να γίνουν εταίροι του και να τον χρίσουν πρωθυπουργό. Τη συνέχεια αυτού του σχεδίου την ξέρουμε: Εφαρμόζοντας την τακτική της «αφαίμαξης» με την οποία άφησε τον Καμμένο χωρίς κόμμα, θα προσελκύσει τους βουλευτές τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο κωμικός γίνεται όταν αυτός μιλάει για «αποστασίες»…

ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ να μην αντλήσει από τους εταίρους του βουλευτές, διαλύοντας τα κόμματά τους και ενδυναμώνοντας τη δική του κοινοβουλευτική παρουσία; Τίποτε! Επέδειξε πολιτική ηθική ή θεσμική υπευθυνότητα επιβάλλοντας την απλή αναλογική; Αδιαφόρησε αν θα προκύψει πολιτική ανωμαλία στον τόπο, ακόμη και με τις «ειδικότερες» συνθήκες στην περιοχή. Για προσωπικούς λόγους πολιτικής επιβίωσης έβαλε τη νάρκη «της άδολης» αναλογικής στην επερχόμενη εκλογική διαδικασία, χαϊδεύοντας τα αφτιά μιας παλαιάς, απροσάρμοστης αλλά και ανάρμοστης, εθνικά, αριστεράς. Η υπευθυνότητα δεν είναι το χαρακτηριστικό του Τσίπρα. Το μέγα απωθημένο του είναι να παίξει τα νταούλια στο πανηγύρι της ακυβερνησίας που πιστεύει ότι τώρα έχει δρομολογήσει.

ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ συνασπισμοί έχουν καμία τύχη, ώστε να σκεφθεί κανείς, στα σοβαρά, μια τέτοια πολιτική εξέλιξη; Για να σχηματιστεί κυβέρνηση στο Ισραήλ και στη Βουλγαρία διεξήχθησαν πέντε εκλογικές αναμετρήσεις, από το 2019. Στην Ολλανδία χρειάστηκαν 270 μέρες διαπραγμάτευσης για να συγκροτηθεί μία κυβέρνηση συνεργασίας. Αλλά παραμένει ισχυρότατο, το επαναλαμβανόμενο, ρεκόρ του Βελγίου: Για 562 μέρες τα κόμματα διαπραγματεύονταν προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση, αφήνοντας τη χώρα στα χέρια του βασιλιά Αλβέρτου. Η μακρά παράδοση της Σουηδίας, με τις κυβερνήσεις συνασπισμού, την οποία οι πολιτικοί επιστήμονες εκθείαζαν ως παράδειγμα προς μίμηση, κατέρρευσε με πάταγο, καθώς το 2022 πήγαν τρεις φορές στις κάλπες και πάλι το σχήμα που προέκυψε είναι… ετοιμόρροπο. Το «Μπλόκο της Αριστεράς» έριξε την κυβέρνηση συνεργασίας στην Πορτογαλία επιδεικνύοντας τη συνήθη στείρα άρνησή του για τα πάντα. Η Λισαβόνα βιώνει τώρα έναν ακόμη κύκλο αστάθειας, απραξίας και αβεβαιότητας. Τι συμβαίνει σήμερα στη Γερμανία με την κυβέρνηση συνεργασίας των Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελεύθερων υπό τον Σολτς; «Θα πέσει κανείς από τα σύννεφα, στην Ευρώπη» αν η κυβέρνηση Σόλτς καταρρεύσει; Δεν νομίζω.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ θέλει η Ελλάδα να μην ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, προτείνοντας συγκυβερνήσεις προς ίδιον όφελος και προς ανήκεστο ζημία της χώρας. Είναι και ο λόγος που οι πολίτες θα δώσουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη την αυτοδυναμία! Vivere pericolosamente (δηλαδή, «το ζην επικινδύνως») με Τσίπρα; Δεν θα του κάνουμε το χατίρι…