Δεν υπάρχει ενεργός Ελληνας πολίτης που να μην έχει από μικρή έως μεγάλη εμπειρία από τη δράση τέτοιων κυκλωμάτων. Από το νοσοκομείο, την Πολεοδομία, το δήμο, το ασφαλιστικό ταμείο, την εφορία μέχρι και το… νεκροταφείο, και από όπου αλλού έρχεται αντιμέτωπος με γραφειοκρατικές διαδικασίες που αποδεικνύουν με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι φτιάχτηκαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ακριβώς για να μπορούν να υπάρχουν όλα αυτά τα μικροσυστήματα εξουσίας.

Μια περίεργη και τεράστια φυλή Ελλήνων που εξολοθρεύει ό,τι υγιές βρίσκει μπροστά της, λειτουργώντας ως παρασιτικός οργανισμός. Στην υπόθεση που εξελίσσεται αυτές τις ημέρες, το κύκλωμα εκβίαζε καταστηματάρχες στο κέντρο της Αθήνας. Υπάλληλοι και στελέχη από το δήμο, την περιφέρεια, το υπουργείο Πολιτισμού. Εγκληματική οργάνωση με δομή, έσοδα, ιεραρχία, η «Νάνσυ», ο αδελφός της και τα άλλα τα παιδιά. Βρέθηκαν περισσότερα από δύο εκατομμύρια ευρώ. Αλλα στα «λογιστικά» της βιβλία, άλλα κρυμμένα μετρητά.

Διεθνείς έρευνες για τη διαφθορά -κάποιες αμφίβολης αξιοπιστίας, αλλά είναι οι μόνες που υπάρχουν- φέρουν την Ελλάδα κοντά στις τελευταίες θέσεις στην Ε.Ε. όσον αφορά στις επιδόσεις της στην αντιμετώπιση της διαφθοράς.

Διεθνείς οργανώσεις που παρακολουθούν το φαινόμενο έχουν καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση της καθημερινής διαφθοράς, αυτής που αγγίζει τον πολίτη και ρυθμίζεται από τους «μαφιόζους της διπλανής πόρτας». Το σημαντικότερο όπλο όλων είναι το χτύπημα της γραφειοκρατίας. Στη δική μας περίπτωση είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση του απλού πολίτη από τους μηχανισμούς του Δημοσίου.

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει σπουδαία βήματα σε αυτό που λέμε «ψηφιακό κράτος». Αν και τα βήματα θεωρούνται σχεδόν νηπιακά σε σχέση με άλλες χώρες, έχουν τύχει της γενικότερης αποδοχής και έχουν μειώσει σε μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία των πολιτών, αλλά κυρίως σε τομείς που δεν θεωρούνται αξιοποιήσιμοι από τις εγκληματικές ομάδες που κρύβονται πίσω από γραφεία.

Η αντιμετώπιση της διαφθοράς είναι τρομερά δύσκολο θέμα για όλες τις χώρες. Στην Ελλάδα, το πρώτο βήμα, τουλάχιστον στο θέμα της αδειοδότησης και της λειτουργίας των καταστημάτων, θα μπορούσε να αποτελέσει μια τολμηρή πρωτοβουλία για διακοπή κάθε φυσικής επαφής του πολίτη με πρόσωπα του Δημοσίου, παρά μόνο ψηφιακής. Και, φυσικά, μια δυνατή επικοινωνιακή καμπάνια του στιλ «Η διαφθορά είναι σαν το βαλς. Χρειάζεται πάντα δύο…». Γιατί, μην ξεχνάμε, κάποιοι λαδώνουν αυτούς που λαδώνονται…