Μια κατάρρευση με πάταγο, αλλά και έντονα στοιχεία φαιδρότητας και ευτελισμού. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον «αυταρχικό Αμερικάνο», που του έλαχε να σκάσει στα χέρια του αυτή η βόμβα με το ισχυρό κωμικοτραγικό εκρηκτικό κοκτέιλ.

Ενα μικρό κόμμα, το οποίο λόγω μιας ανεπανάληπτης ιστορικής συγκυρίας μεγάλωσε με τροφό το λαϊκισμό και την τοξικότητα κι έγινε κυβέρνηση. Εστω κι αν χρειάστηκε το ακροδεξιό δεκανίκι του Π. Καμμένου, το οποίο άπαντες οι σημερινοί εμπόλεμοι αποδέχθηκαν ασμένως, λόγω της δίψας για εξουσία. Τη δίψα για εξουσία, την εξουσιολαγνεία, τη βάφτισαν «κυβερνητισμό» και μετά «κυβερνώσα αριστερά», ώστε να υπάρχει θεωρητικό κάλυμμα για την άγνοια, αλλά να υπάρχει κι ένα κλειστό μάτι που έδειχνε με τον κρατικό κορβανά, για το στρατό των μετακλητών και τα παράκεντρα των υπογείων. Ολο αυτό ήταν εξ αρχής πολιτικά άρρωστο, ετερόκλητο, διχαστικό και κατά τούτα θνησιγενές

Ενα άθροισμα περιφερόμενων μετριοτήτων, γεμάτο ταξικό μίσος, φθόνο και ρεβανσισμό, πολιτεύτηκε με το μόνο τρόπο που μπορούσε: Με λαϊκισμό, άγνοια, ψέματα, κωλοτούμπες, φύκια για μεταξωτές κορδέλες και δολοφονίες χαρακτήρων. Μέχρι που τα πιστόλια και οι παρασιτικοί μηχανισμοί αυτών των δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων και ενοχλητικών χαρακτήρων, στράφηκαν από συντρόφους σε συντρόφους. Πολλά από τα ιστορικά κεφάλαια της Αριστεράς έκλεισαν με διασπάσεις και εσωτερικούς εμφύλιους. Αυτό συμβαίνει και τώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα μικρό κόμμα της σκληρής τάσης της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, άρχισε να μαζεύει την πολιτική «Σάρα και Μάρα». Από εξουσιολάγνους κρατιστές του παραπαίοντος ΠΑΣΟΚ, μέχρι ορφανά λαμόγια της πιάτσας που ξέμειναν, συλλογικότητες που θαύμαζαν την «17Ν» και τον Κουφοντίνα και ένα ασκέρι «δικαιωματιστών», που έκαναν μπίζνες πουλώντας fake ανθρωπισμό. Οσο τα μεγαλεία της εξουσίας έδιναν υπόσταση σε κοινωνικά και επαγγελματικά ανεπιβεβαίωτους και το χρήμα έρρεε εν μέσω του πιο σκληρού Μνημονίου, «όλα ήταν καλά». Και ο βασικός δημιουργός αυτού του πολιτικού εξαμβλώματος, ο Α. Τσίπρας, ήταν αδιαμφισβήτητος, «χαρισματικός», «άχαστος» και ηγέτης που βγαίνει «μια φορά στα 100 χρόνια».

Η φούσκα τρύπησε το 2019, αλλά έσκασε με θόρυβο το 2023. Οταν η «διαχειρίσιμη ήττα» έγινε συντριβή και στρατηγική ήττα. Ολα όσα ακολούθησαν και ακολουθούν, ήταν και είναι μοιραία και αναπόφευκτα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει μέσα σε κλαυσίγελο. Οπως του άξιζε. Γιατί όταν τσακώνονται τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν όρια και μέτρο. Δεν υπάρχει βαρύτατη κατηγορία ή σκληρός χαρακτηρισμός (υπονομευτές, διαπλεκόμενοι, εχθροί της δημοκρατίας, δεξιά UFO, εγκάθετοι, τελειωμένοι υπερήλικες που θεωρούν το κόμμα ιδιοκτησία τους και άλλα… γαλλικά), που δεν έχει χρησιμοποιηθεί. Που δεν έχει γίνει «πέτρα» στα χέρια συντρόφων που κάνουν αδίστακτο πετροπόλεμο με συντρόφους.

Η πολιτικά φαιδρή παρουσία του Στ. Κασσελάκη δεν είναι η αιτία. Είναι η αφορμή. Είναι το ξέσπασμα συσσωρευμένων πολιτικών και προσωπικών συγκρούσεων. Κι έτσι, ω του θαύματος, π.χ. ο Π. Σκουρλέτης ανακαλύπτει «παράκεντρα» επί Τσίπρα και επώνυμους αρθρογράφους εφημερίδων που ήταν υπεύθυνοι για 50 λογαριασμούς -ο καθένας- στα social media του προέδρου Α. Τσίπρα και δούλευαν σε υπόγεια. «Ο κόσμος το είχε τούμπανο» και ο κ. Σκουρλέτης «κρυφό καμάρι», όσο οι επιδιώξεις του ήταν ίδιες με αυτές του Α. Τσίπρα. Ο Π. Σκουρλέτης, όμως, αποκάλυψε επίσημα τον βρόμικο μηχανισμό του «συστήματος Τσίπρα», ο οποίος δολοφονούσε χαρακτήρες, φλόμωνε τον κόσμο με fake news και διακινούσε χυδαία hashtags.

Αλλά και σύσσωμη η «Ομπρέλα» θυμήθηκε, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, να στραφεί εναντίον των τραγικών που έγιναν επί της ηγεσίας Τσίπρα. Ο δε Π. Πολάκης που έκανε καριέρα σαν «μάγκας» και σκληρός αριστερός, τώρα κάνει πολιτικό μπέιμπι σίτινγκ και καθοδήγηση στον Ρεπουμπλικάνο Στ. Κασσελάκη. Ενώ οι πολιτικοί μετανάστες από το ΠΑΣΟΚ, που πίστεψαν ότι ο Α. Τσίπρας θα έκανε το μεγάλο άνοιγμα και τη μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη, τώρα αισθάνονται ξεκρέμαστοι και θύματα εμπαιγμού.

Τώρα που άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως, μοιραία όλα γυρνάνε στον βασικό υπεύθυνο, ο οποίος μέσα στη μεγαλομανία και την ημιμάθειά του δημιούργησε αυτό το πολιτικό μόρφωμα, που καταρρέει και τελειώνει, όπως του άξιζε. Ο Κασσελάκης είναι η αφορμή. Ελάχιστα σοβαρή, αλλά αφορμή.

ΑΙΧΜΗ

ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ» ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ

Ο υπουργός Ανάπτυξης με τη χθεσινή συνέντευξή του στην ΕΡΤ, περιέγραψε το πλαίσιο της μάχης με το Νο1 πρόβλημα της κοινωνίας, που είναι η ακρίβεια. Στήριξη εισοδημάτων, τόνωση του ανταγωνισμού, μια πλατφόρμα μέσω της οποίας οι καταναλωτές θα βλέπουν απευθείας ποια σούπερ μάρκετ έχουν τις χαμηλότερες τιμές ανά κατηγορία προϊόντων και βέβαια έλεγχοι της αγοράς και πάταξη της αισχροκέρδειας. Ο Κ. Σκρέκας παραδέχθηκε ότι «υπάρχει ακόμα δρόμος, για να γίνουν αρκετά ακόμα», προσθέτοντας ότι «τα πρώτα δειλά βήματα έχουν αρχίσει να φαίνονται, όχι βέβαια στην τσέπη του νοικοκυριού. Νομίζω το επόμενο διάστημα θα φανεί ακόμα περισσότερο». Λογικά και ειλικρινή ακούγονται όσα είπε ο Κ. Σκρέκας, τα οποία άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που τα λέει.

Το καινούργιο που υπαινίχθηκε είναι και το πιο σημαντικό: Στην μάχη κατά της αισχροκέρδειας, εκτός από τη ΔΙΜΕΑ μπαίνει και η Επιτροπή Ανταγωνισμού. Είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστούν τα κόλπα που χρησιμοποιούν οι πολυεθνικές, προκειμένου π.χ. να πουλάνε στην Ελλάδα το ίδιο προϊόν πιο ακριβά από ό,τι πωλείται στην Γερμανία ή την Ολλανδία. Γεγονός που εξοργίζει τον Ελληνα καταναλωτή, ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει την ακρίβεια και δεν καταλαβαίνει -δικαίως- γιατί ο Γερμανός που έχει αρκετά πιο υψηλά εισοδήματα πληρώνει φθηνότερα από τον ίδιο το ίδιο προϊόν.

Χθες ο Κ. Σκρέκας είπε ότι η Ελλάδα δεν είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε». Πριν από λίγες μέρες ο Κ. Μητσοτάκης μιλώντας για την κερδοσκοπία είχε πει, ότι «η Ελλάδα δεν είναι Μπανανία». Κι όλοι αντιλαμβάνονται πλέον, ότι η όποια συμπίεση των τιμών μπορεί να προέλθει κυρίως από την αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας. Η διεθνής και εισαγόμενη ακρίβεια έχει πολύ πιο ανελαστικά περιθώρια μείωσης. Ομως η αντιμετώπιση της κερδοσκοπίας δίνει πολύ μεγαλύτερα περιθώρια για τη μείωση των τιμών, κυρίως στα τρόφιμα και τα είδη πρώτης ανάγκης.

Η κυβέρνηση δεν θα κριθεί εντέλει από τα Market Pass, τα οποία αποδεδειγμένα έπιασαν τόπο. Θα κριθεί από τη σύγκρουςή της με τις πολυεθνικές και τους μεγαλομεσάζοντες, οι οποίοι αποκομίζουν μεγάλα κέρδη, σε βάρος καταναλωτών που δεν έχουν μεγάλα εισοδήματα. Εκεί είναι ο πυρήνας της «ελληνικής» ακρίβειας. Και σε αυτό το πεδίο η μάχη είναι δύσκολη, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά». Τα εργαλεία υπάρχουν, έλεγχοι, πρόστιμα που καθιστούν ασύμφορη την κερδοσκοπία και συνεργασία με την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Αν λειτουργήσουν δεν θα ανακουφίσουν τους καταναλωτές μόνο τώρα, στη διάρκεια της κρίσης. Αλλά θα αφήσουν πίσω τους, για το μέλλον, μια πιο καθαρή αγορά, που θα λειτουργεί πιο υγιώς και με πιο λειτουργικό ανταγωνισμό. Κερδίζοντας αυτή τη μάχη την ώρα της κρίσης, μπορεί να κερδηθεί και μια μάχη για το πιο ήρεμο και μακροπρόθεσμο μέλλον.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1  

Δηλαδή ο Ζουράρις, όταν δεν ήταν στην αντιπολίτευση, έκανε κάτι διαφορετικό από το κ@λ@βάρεμα που έκανε στην αντιπολίτευση;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Αληθεύει ότι υπάρχει βελτίωση στη συνεργασία Ελλάδας – Τουρκίας για την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Ποιον λένε στο ΣΥΡΙΖΑ «ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο»;